ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥

ਅਪਣਾ ਆਪ੝ ਨ ਪਛਾਣਈ ਹਰਿ ਪ੝ਰਭ੝ ਜਾਤਾ ਦੂਰਿ ॥ ਗ੝ਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਵਿਸਰੀ ਕਿਉ ਮਨ੝ ਰਹੈ ਹਜੂਰਿ ॥ ਮਨਮ੝ਖਿ ਜਨਮ੝ ਗਵਾਇਆ ਝੂਠੈ ਲਾਲਚਿ ਕੂਰਿ ॥ ਨਾਨਕ ਬਖਸਿ ਮਿਲਾਇਅਨ੝ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਹਦੂਰਿ ॥੧॥

ਮਃ ੩ ॥

ਹਰਿ ਪ੝ਰਭ੝ ਸਚਾ ਸੋਹਿਲਾ ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਨਾਮ੝ ਗੋਵਿੰਦ੝ ॥ ਅਨਦਿਨ੝ ਨਾਮ੝ ਸਲਾਹਣਾ ਹਰਿ ਜਪਿਆ ਮਨਿ ਆਨੰਦ੝ ॥ ਵਡਭਾਗੀ ਹਰਿ ਪਾਇਆ ਪੂਰਨ੝ ਪਰਮਾਨੰਦ੝ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮ੝ ਸਲਾਹਿਆ ਬਹ੝ੜਿ ਨ ਮਨਿ ਤਨਿ ਭੰਗ੝ ॥੨॥

ਪਉੜੀ ॥

ਕੋਈ ਨਿੰਦਕ੝ ਹੋਵੈ ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਕਾ ਫਿਰਿ ਸਰਣਿ ਗ੝ਰ ਆਵੈ ॥ ਪਿਛਲੇ ਗ੝ਨਹ ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਬਖਸਿ ਲਝ ਸਤਸੰਗਤਿ ਨਾਲਿ ਰਲਾਵੈ ॥ ਜਿਉ ਮੀਹਿ ਵ੝ਠੈ ਗਲੀਆ ਨਾਲਿਆ ਟੋਭਿਆ ਕਾ ਜਲ੝ ਜਾਇ ਪਵੈ ਵਿਚਿ ਸ੝ਰਸਰੀ ਸ੝ਰਸਰੀ ਮਿਲਤ ਪਵਿਤ੝ਰ੝ ਪਾਵਨ੝ ਹੋਇ ਜਾਵੈ ॥ ਝਹ ਵਡਿਆਈ ਸਤਿਗ੝ਰ ਨਿਰਵੈਰ ਵਿਚਿ ਜਿਤ੝ ਮਿਲਿਝ ਤਿਸਨਾ ਭ੝ਖ ਉਤਰੈ ਹਰਿ ਸਾਂਤਿ ਤੜ ਆਵੈ ॥ ਨਾਨਕ ਇਹ੝ ਅਚਰਜ੝ ਦੇਖਹ੝ ਮੇਰੇ ਹਰਿ ਸਚੇ ਸਾਹ ਕਾ ਜਿ ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਨੋ ਮੰਨੈ ਸ੝ ਸਭਨਾਂ ਭਾਵੈ ॥੧੩॥੧॥ ਸ੝ਧ੝ ॥

salok ma 3 ||

apanaa aap n pashhaanee har prabh jaathaa dhoor || gur kee saevaa visaree kio man rehai hajoor || manamukh janam gavaaeiaa jhoot(h)ai laalach koor || naanak bakhas milaaeian sachai sabadh hadhoor ||1||

ma 3 ||

har prabh sachaa sohilaa guramukh naam govi(n)dh || anadhin naam salaahanaa har japiaa man aana(n)dh || vaddabhaagee har paaeiaa pooran paramaana(n)dh || jan naanak naam salaahiaa bahurr n man than bha(n)g ||2||

pourree ||

koee ni(n)dhak hovai sathiguroo kaa fir saran gur aavai || pishhalae guneh sathigur bakhas leae sathasa(n)gath naal ralaavai || jio meehi vut(h)ai galeeaa naaliaa ttobhiaa kaa jal jaae pavai vich surasaree surasaree milath pavithra paavan hoe jaavai || eaeh vaddiaaee sathigur niravair vich jith miliai thisanaa bhukh outharai har saa(n)th tharr aavai || naanak eihu acharaj dhaekhahu maerae har sachae saah kaa j sathiguroo no ma(n)nai s sabhanaa(n) bhaavai ||13||1|| sudhh ||

Salok, Third Mehla:

He does not understand himself; he believes the Lord God to be far away. He forgets to serve the Guru; how can his mind remain in the Lord's Presence? The self-willed manmukh wastes away his life in worthless greed and falsehood. O Nanak, the Lord forgives, and blends them with Himself; through the True Word of the Shabad, He is ever-present. ||1||

Third Mehla:

True is the Praise of the Lord God; the Gurmukh chants the Name of the Lord of the Universe. Praising the Naam night and day, and meditating on the Lord, the mind becomes blissful. By great good fortune, I have found the Lord, the perfect embodiment of supreme bliss. Servant Nanak praises the Naam; his mind and body shall never again be shattered. ||2||

Pauree:

If someone slanders the True Guru, and then comes seeking the Guru's Protection, the True Guru forgives him for his past sins, and unites him with the Saints' Congregation. When the rain falls, the water in the streams, rivers and ponds flows into the Ganges; flowing into the Ganges, it is made sacred and pure. Such is the glorious greatness of the True Guru, who has no vengeance; meeting with Him, thirst and hunger are quenched, and instantly, one attains celestial peace. O Nanak, behold this wonder of the Lord, my True King! Everyone is pleased with one who obeys and believes in the True Guru. ||13||1|| Sudh||

ਪਦਅਰਥ: ਆਪਣਾ ਆਪ੝—ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ, ਆਪਣੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਨੂੰ। ਜਾਤਾ—ਸਮਝਿਆ। ਵਿਸਰੀ—ਭ੝ੱਲ ਗਈ। ਕਿਉ ਰਹੈ—ਕਿਵੇਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ। ਹਜੂਰਿ—(ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ) ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿਚ। ਮਨਮ੝ਖਿ—ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ। ਲਾਲਚਿ—ਲਾਲਚ ਵਿਚ। ਕੂਰਿ—ਕੂੜ ਵਿਚ, ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ। ਬਖਸਿ—ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼ ਕਰ ਕੇ। ਮਿਲਾਇਅਨ੝—ਮਿਲਾ ਲਝ ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ। ਸਚੇ ਸਬਦਿ—ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਹਦੂਰਿ—(ਆਪਣੀ) ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿਚ।੧।

ਅਰਥ: (ਹੇ ਭਾਈ! ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲਾ ਮਨ੝ੱਖ) ਆਪਣੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਨੂੰ (ਕਦੇ) ਪਰਖਦਾ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ (ਕਿਤੇ) ਦੂਰ ਵੱਸਦਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਦੱਸੀ ਕਾਰ (ਸਦਾ) ਭ੝ੱਲੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, (ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਉਸ ਦਾ) ਮਨ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ) ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿਚ (ਕਦੇ) ਨਹੀਂ ਟਿਕਦਾ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ ਝੂਠੇ ਲਾਲਚ ਵਿਚ (ਲੱਗ ਕੇ) ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ (ਫਸ ਕੇ ਹੀ ਆਪਣਾ) ਜੀਵਨ ਗਵਾ ਲਿਆ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ ਮਨ੝ੱਖ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਵਾਲੇ ਗ੝ਰ-ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ) ਹਜ਼ੂਰੀ ਟਿਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਮਿਹਰ ਕਰ ਕੇ (ਆਪਣੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ) ਮਿਲਾ ਲਿਆ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ।੧।

ਪਦਅਰਥ: ਸਚਾ—ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ। ਸੋਹਿਲਾ—ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ ਗੀਤ। ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ—ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪਿਆਂ। ਅਨਦਿਨ੝—ਹਰ ਰੋਜ਼, ਹਰ ਵੇਲੇ। ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਵਡਭਾਗੀ—ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ ਨੇ। ਪਰਮਾਨੰਦ੝—ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਅਨੰਦ ਦਾ ਮਾਲਕ ਪ੝ਰਭੂ। ਬਹ੝ੜਿ—ਮ੝ੜ, ਫਿਰ। ਤਨਿ—ਤਨ ਵਿਚ। ਭੰਗ੝—ਤੋਟ, ਪ੝ਰਭੂ ਨਾਲੋਂ ਵਿਛੋੜਾ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਹਰੀ ਪ੝ਰਭੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, (ਉਸ ਦੀ) ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ ਗੀਤ (ਉਸ ਦਾ) ਨਾਮ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪਿਆਂ (ਮਿਲਦਾ ਹੈ)। (ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੂੰ ਹਰਿ-ਨਾਮ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਉਹ) ਹਰ ਵੇਲੇ ਹੀ ਨਾਮ ਸਿਮਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਦਿਆਂ (ਉਸ ਦੇ) ਮਨ ਵਿਚ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ, ਹੇ ਭਾਈ! ਪਰਮ ਆਨੰਦ ਦਾ ਮਾਲਕ ਪੂਰਨ ਪ੝ਰਭੂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-ਜਿਨ੝ਹਾਂ) ਦਾਸਾਂ ਨੇ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ) ਨਾਮ ਸਿਮਰਿਆ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਤਨ ਵਿਚ ਮ੝ੜ ਕਦੇ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲੋਂ) ਵਿੱਥ ਨਹੀਂ ਬਣਦੀ।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਗ੝ਨਹ—ਗ੝ਨਾਹ, ਔਗ੝ਣ। ਮੀਹਿ ਵ੝ਠੈ—{ਪੂਰਬ ਪੂਰਨ ਕਾਰਦੰਤਕ Locative Absolute} ਮੀਂਹ ਪਿਆਂ। ਸ੝ਰਸਰੀ—ਗੰਗਾ। ਪਾਵਨ੝—ਪਵਿੱਤਰ। ਜਿਤ੝ ਮਿਲਿਝ—ਜਿਸ ਦੇ ਮਿਲਿਆਂ, ਜੇ ਉਹ ਮਿਲ ਪਝ। ਹਰਿ ਸਾਂਤਿ—ਪਰਮਾਤਮਾ (ਦੇ ਮਿਲਾਪ) ਦੀ ਠੰਢ। ਤੜ—ਤ੝ਰਤ। ਸਚੇ ਸਾਹ ਕਾ—ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਾਹ ਦਾ। ਮੰਨੈ—ਸਰਧਾ ਲਿਆਵੇ। ਭਾਵੈ—ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।੧੩।

ਅਰਥ: (ਜੇ) ਕੋਈ ਮਨ੝ੱਖ (ਪਹਿਲਾਂ) ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇ (ਪਰ) ਫਿਰ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਆ ਜਾਝ, ਤਾਂ ਸਤਿਗ੝ਰੂ (ਉਸ ਦੇ) ਪਿਛਲੇ ਔਗ੝ਣ ਬਖ਼ਸ਼ ਲੈਂਦਾ ਹੈ (ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ) ਸਾਧ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਰਲਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਵੇਂ ਮੀਂਹ ਪਿਆਂ ਗਲੀਆਂ ਨਾਲਿਆਂ ਟੋਭਿਆਂ ਦਾ ਪਾਣੀ (ਜਦੋਂ) ਗੰਗਾ ਵਿਚ ਜਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ (ਤਾਂ) ਗੰਗਾ ਵਿਚ ਮਿਲਦਿਆਂ (ਹੀ ਉਹ ਪਾਣੀ) ਪੂਰਨ ਤੌਰ ਤੇ ਪਵਿੱਤਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, (ਤਿਵੇਂ) ਨਿਰਵੈਰ ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਵਿਚ (ਭੀ) ਇਹ ਗ੝ਣ ਹੈ ਕਿ ਉਸ (ਗ੝ਰੂ) ਨੂੰ ਮਿਲਿਆਂ (ਮਨ੝ੱਖ ਦੀ ਮਾਇਆ ਦੀ) ਤ੝ਰਿਹ (ਮਾਇਆ ਦੀ) ਭ੝ੱਖ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ) ਪਰਮਾਤਮਾ (ਦੇ ਮਿਲਾਪ) ਦੀ ਠੰਢ ਤ੝ਰਤ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-ਹੇ ਭਾਈ!) ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਾਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਇਹ ਅਚਰਜ ਤਮਾਸ਼ਾ ਵੇਖੋ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਗ੝ਰੂ ਉਤੇ ਸਰਧਾ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਸਭਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।੧੩।੧।ਸ੝ਧ੝।