ਸਲੋਕ ਮਃ 3 ॥

ਬ੝ਰਹਮ੝ ਬਿੰਦਹਿ ਤੇ ਬ੝ਰਾਹਮਣਾ ਜੇ ਚਲਹਿ ਸਤਿਗ੝ਰ ਭਾਇ ॥ ਜਿਨ ਕੈ ਹਿਰਦੈ ਹਰਿ ਵਸੈ ਹਉਮੈ ਰੋਗ੝ ਗਵਾਇ ॥ ਗ੝ਣ ਰਵਹਿ ਗ੝ਣ ਸੰਗ੝ਰਹਹਿ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਇ ॥ ਇਸ੝ ਜ੝ਗ ਮਹਿ ਵਿਰਲੇ ਬ੝ਰਾਹਮਣ ਬ੝ਰਹਮ੝ ਬਿੰਦਹਿ ਚਿਤ੝ ਲਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਜਿਨ੝” ਕਉ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਹਰਿ ਸਚਾ ਸੇ ਨਾਮਿ ਰਹੇ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥1॥

ਮਃ 3 ॥ ਸਤਿਗ੝ਰ ਕੀ ਸੇਵ ਨ ਕੀਤੀਆ ਸਬਦਿ ਨ ਲਗੋ ਭਾਉ ॥ ਹਉਮੈ ਰੋਗ੝ ਕਮਾਵਣਾ ਅਤਿ ਦੀਰਘ੝ ਬਹ੝ ਸ੝ਆਉ ॥ ਮਨ ਹਠਿ ਕਰਮ ਕਮਾਵਣੇ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਜੋਨੀ ਪਾਇ ॥ ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਜਨਮ੝ ਸਫਲ੝ ਹੈ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪੇ ਲਝ ਮਿਲਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਨਦਰੀ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਨਾਮ ਧਨ੝ ਪਲੈ ਪਾਇ ॥2॥

ਪਉੜੀ ॥ ਸਭ ਵਡਿਆਈਆ ਹਰਿ ਨਾਮ ਵਿਚਿ ਹਰਿ ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਧਿਆਈਝ ॥ ਜਿ ਵਸਤ੝ ਮੰਗੀਝ ਸਾਈ ਪਾਈਝ ਜੇ ਨਾਮਿ ਚਿਤ੝ ਲਾਈਝ ॥ ਗ੝ਹਜ ਗਲ ਜੀਅ ਕੀ ਕੀਚੈ ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਪਾਸਿ ਤਾ ਸਰਬ ਸ੝ਖ੝ ਪਾਈਝ ॥ ਗ੝ਰ੝ ਪੂਰਾ ਹਰਿ ਉਪਦੇਸ੝ ਦੇਇ ਸਭ ਭ੝ਖ ਲਹਿ ਜਾਈਝ ॥ ਜਿਸ੝ ਪੂਰਬਿ ਹੋਵੈ ਲਿਖਿਆ ਸੋ ਹਰਿ ਗ੝ਣ ਗਾਈਝ ॥3॥

ਪਦਅਰਥ: ਬਿੰਦਹਿ—ਪਛਾਣਦੇ ਹਨ, ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਪਾਂਦੇ ਹਨ। ਬ੝ਰਹਮ੝—ਪਰਮਾਤਮਾ। ਭਾਇ—ਪਿਆਰ ਵਿਚ। ਚਲਹਿ—(ਜੀਵਨ—ਸਫ਼ਰ ਵਿਚ) ਤ੝ਰਦੇ ਹਨ, ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕੈ ਹਿਰਦੈ—ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ। ਗਵਾਇ—ਦੂਰ ਕਰ ਕੇ। ਰਵਹਿ—ਚੇਤੇ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸੰਗ੝ਰਹਹਿ—ਇਕੱਠੇ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜੋਤੀ—ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਜੋਤਿ ਵਿਚ। ਜੋਤਿ ਮਿਲਾਇ—(ਆਪਣੀ) ਸ੝ਰਤਿ ਜੋੜ ਕੇ। ਜ੝ਗ ਮਹਿ—ਮਨ੝ੱਖਾ ਜੀਵਨ ਵਿਚ। ਲਾਇ—ਲਾ ਕੇ। ਨਦਰਿ—ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ। ਸਚਾ—ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ। ਨਾਮਿ—ਨਾਮ ਵਿਚ। ਲਿਵ—ਸ੝ਰਤਿ।੧।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਹੜੇ ਮਨ੝ੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਪਾਈ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰਦੇ ਹਨ (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਹਉਮੈ (ਦਾ) ਰੋਗ ਦੂਰ ਕਰ ਕੇ ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵੱਸਦਾ ਹੈ ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਹਨ (ਅਸਲ) ਬ੝ਰਾਹਮਣ। (ਉਹ ਬ੝ਰਾਹਮਣ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਜੋਤਿ ਵਿਚ (ਆਪਣੀ) ਸ੝ਰਤਿ-ਜੋੜ ਕੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗ੝ਣ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗ੝ਣ (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਇਕੱਠੇ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਹੇ ਭਾਈ! ਇਸ ਮਨ੝ੱਖਾ ਜੀਵਨ ਵਿਚ (ਇਹੋ ਜਿਹੇ) ਬ੝ਰਾਹਮਣ ਵਿਰਲੇ ਹੀ ਹ੝ੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਮਨ ਲਾ ਕੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਪਾਈ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜਿਨ੝ਹਾਂ (ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਬ੝ਰਾਹਮਣਾਂ) ਉਤੇ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣੀ ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਸ੝ਰਤਿ ਜੋੜੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।੧।

ਪਦਅਰਥ: ਸੇਵ—ਸੇਵਾ, ਕਾਰ। ਸਬਦਿ—ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ। ਭਾਉ—ਪਿਆਰ। ਦੀਰਘ੝—ਲੰਮਾ। ਬਹ੝ ਸ੝ਆਉ—ਬਹ੝ਤੇ ਸ੝ਆਦਾਂ ਵਲ ਪ੝ਰੇਰਨ ਵਾਲਾ। ਹਠਿ—ਹਠ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਪਾਇ—ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਸਫਲ੝—ਕਾਮਯਾਬ। ਆਪੇ—(ਪ੝ਰਭੂ) ਆਪ ਹੀ। ਨਦਰੀ—ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪ੝ਰਭੂ। ਪਲੈ ਪਾਇ—ਹਾਸਲ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਦੱਸੀ ਸੇਵਾ-ਕਮਾਈ ਨਾਹ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਦਾ ਪਿਆਰ (ਗ੝ਰੂ ਦੇ) ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਨਾਹ ਬਣਿਆ (ਆਪਣੇ ਹੀ ਮਨ ਦਾ ਮ੝ਰੀਦ ਰਹਿ ਕੇ ਉਸ ਨੇ) ਅਨੇਕਾਂ ਚਸਕਿਆਂ ਵਲ ਪ੝ਰੇਰਨ ਵਾਲਾ ਬਹ੝ਤ ਲੰਮਾ ਹਉਮੈ ਦਾ ਰੋਗ ਹੀ ਖੱਟਿਆ; ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਹਠ ਦੇ ਆਸਰੇ (ਹੋਰ ਹੋਰ) ਕਰਮ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਮ੝ੜ ਮ੝ੜ ਜੂਨਾਂ (ਦੇ ਗੇੜ) ਵਿਚ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸਨਮ੝ਖ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਮਨ੝ੱਖ ਦਾ ਜੀਵਨ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਪਰ ਉਹੀ ਮਨ੝ੱਖ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈਂਦਾ ਹੈ) ਜਿਸ ਨੂੰ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਆਪ ਹੀ (ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ) ਜੋੜਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜਦੋਂ ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪ੝ਰਭੂ (ਕਿਸੇ ਮਨ੝ੱਖ ਉਤੇ ਮਿਹਰ ਦੀ) ਨਿਗਾਹ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਦੋਂ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ-ਧਨ ਪ੝ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਸਭ ਵਡਿਆਈਆ—ਸਾਰੇ ਗ੝ਣ। ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ—ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ, ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਦੱਸੇ ਰਾਹ ਉਤੇ ਤ੝ਰ ਕੇ। ਧਿਆਈਝ—ਸਿਮਰਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜਿ ਵਸਤ੝—ਜਿਹੜੀ ਚੀਜ਼। ਨਾਮਿ—ਨਾਮ ਵਿਚ। ਗ੝ਹਜ ਗਲ—ਲ੝ਕਵੀਂ ਗੱਲ, ਅੰਦਰਲੀ ਗੱਲ, ਦਿਲ ਦੀ ਘ੝ੰਡੀ। ਜੀਅ ਕੀ—ਦਿਲ ਦੀ। ਕੀਚੈ—ਕੀਤੀ ਜਾਝ। ਸਰਬ ਸ੝ਖ੝—ਹਰੇਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਸ੝ਖ। ਦੇਇ—ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ਭ੝ਖ—ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ। ਪੂਰਬਿ—ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ, ਮ੝ੱਢ ਤੋਂ, ਧ੝ਰ ਤੋਂ। ਲਿਖਿਆ—(ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦਾ) ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਲੇਖ।੩।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਗ੝ਣ ਹਨ (ਜੇ ਮਨ੝ੱਖ ਨਾਮ ਸਿਮਰੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸਾਰੇ ਆਤਮਕ ਗ੝ਣ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ) ਪਰਮਾਤਮਾ (ਦਾ ਨਾਮ) ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪਿਆਂ ਹੀ ਸਿਮਰਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਭਾਈ! ਜੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਚਿੱਤ ਜੋੜੀ ਰੱਖੀਝ ਤਾਂ (ਉਸ ਦੇ ਦਰ ਤੋਂ) ਜਿਹੜੀ ਭੀ ਚੀਜ਼ ਮੰਗੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਉਹੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਹੇ ਭਾਈ! ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਦੀ ਘ੝ੰਡੀ ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਖੋਹਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਦੋਂ ਹਰੇਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਸ੝ਖ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪੂਰਾ ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਪਰਮਾਤਮਾ (ਦੇ ਸਿਮਰਨ) ਦਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦੇਂਦਾ ਹੈ (ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਬਰਕਤ ਨਾਲ) ਸਾਰੀ ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਮਿਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਪਰ ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਦੇ ਅੰਦਰ ਮ੝ੱਢ ਤੋਂ {ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦਾ} ਲੇਖ ਲਿਖਿਆ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਹੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗ੝ਣ ਗਾਂਦਾ ਹੈ (ਬਾਕੀ ਸਾਰੀ ਲ੝ਕਾਈ ਤਾਂ ਮਾਇਆ ਦੇ ਢਹੇ ਚੜ੝ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ)।੩।

salok ma 3 ||

breham bi(n)dhehi thae braahamanaa jae chalehi sathigur bhaae || jin kai hiradhai har vasai houmai rog gavaae || gun ravehi gun sa(n)grehehi jothee joth milaae || eis jug mehi viralae braahaman breham bi(n)dhehi chith laae || naanak jinh ko nadhar karae har sachaa sae naam rehae liv laae ||1||

ma 3 ||

sathigur kee saev n keetheeaa sabadh n lago bhaao || houmai rog kamaavanaa ath dheeragh bahu suaao || manehat(h) karam kamaavanae fir fir jonee paae || guramukh janam safal hai jis no aapae leae milaae || naanak nadharee nadhar karae thaa naam dhhan palai paae ||2||

pourree ||

sabh vaddiaaeeaa har naam vich har guramukh dhhiaaeeai || j vasath ma(n)geeai saaee paaeeai jae naam chith laaeeai || guhaj gal jeea kee keechai sathiguroo paas thaa sarab sukh paaeeai || gur pooraa har oupadhaes dhaee sabh bhukh lehi jaaeeai || jis poorab hovai likhiaa so har gun gaaeeai ||3||

Salok, Third Mehla:

He alone knows God, and he alone is a Brahmin, who walks in harmony with the Will of the True Guru. One whose heart is filled with the Lord, is freed of egotism and disease. He chants the Lord's Praises, gathers virtue, and his light merges into the Light. How rare are those Brahmins who, in this age, come to know God, by lovingly focusing their consciousness on Him. O Nanak, those who are blessed by the Lord's Glance of Grace, remain lovingly attuned to the Name of the True Lord. ||1||

Third Mehla:

One who does not serve the True Guru, and who does not love the Word of the Shabad, earns the very painful disease of egotism; he is so very selfish. Acting stubborn-mindedly, he is reincarnated over and over again. The birth of the Gurmukh is fruitful and auspicious. The Lord unites him with Himself. O Nanak, when the Merciful Lord grants His Mercy, one obtains the wealth of the Naam, the Name of the Lord. ||2||

Pauree:

All glorious greatness is in the Name of the Lord; as Gurmukh, meditate on the Lord. One obtains all that he asks for, if he keeps his consciousness focused on the Lord. If he tells the secrets of his soul to the True Guru, then he finds absolute peace. When the Perfect Guru bestows the Lord's Teachings, then all hunger departs. One who is blessed with such pre-ordained destiny, sings the Glorious Praises of the Lord. ||3||