ਬਿਲਾਵਲ੝ ਮਹਲਾ 5 ॥

ਭਾਗ ਸ੝ਲਖਣਾ ਹਰਿ ਕੰਤ੝ ਹਮਾਰਾ ਰਾਮ ॥ ਅਨਹਦ ਬਾਜਿਤ੝ਰਾ ਤਿਸ੝ ਧ੝ਨਿ ਦਰਬਾਰਾ ਰਾਮ ॥ ਆਨੰਦ ਅਨਦਿਨ੝ ਵਜਹਿ ਵਾਜੇ ਦਿਨਸ੝ ਰੈਣਿ ਉਮਾਹਾ ॥ ਤਹ ਰੋਗ ਸੋਗ ਨ ਦੂਖ੝ ਬਿਆਪੈ ਜਨਮ ਮਰਣ੝ ਨ ਤਾਹਾ ॥ ਰਿਧਿ ਸਿਧਿ ਸ੝ਧਾ ਰਸ੝ ਅੰਮ੝ਰਿਤ੝ ਭਗਤਿ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰਾ ॥ ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕ ਬਲਿਹਾਰਿ ਵੰਞਾ ਪਾਰਬ੝ਰਹਮ ਪ੝ਰਾਨ ਅਧਾਰਾ ॥੧॥

ਸ੝ਣਿ ਸਖੀਅ ਸਹੇਲੜੀਹੋ ਮਿਲਿ ਮੰਗਲ੝ ਗਾਵਹ ਰਾਮ ॥ ਮਨਿ ਤਨਿ ਪ੝ਰੇਮ੝ ਕਰੇ ਤਿਸ੝ ਪ੝ਰਭ ਕਉ ਰਾਵਹ ਰਾਮ ॥ ਕਰਿ ਪ੝ਰੇਮ੝ ਰਾਵਹ ਤਿਸੈ ਭਾਵਹ ਇਕ ਨਿਮਖ ਪਲਕ ਨ ਤਿਆਗੀਝ ॥ ਗਹਿ ਕੰਠਿ ਲਾਈਝ ਨਹ ਲਜਾਈਝ ਚਰਨ ਰਜ ਮਨ੝ ਪਾਗੀਝ ॥ ਭਗਤਿ ਠਗਉਰੀ ਪਾਇ ਮੋਹਹ ਅਨਤ ਕਤਹੂ ਨ ਧਾਵਹ ॥ ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕ ਮਿਲਿ ਸੰਗਿ ਸਾਜਨ ਅਮਰ ਪਦਵੀ ਪਾਵਹ ॥2॥

ਬਿਸਮਨ ਬਿਸਮ ਭਈ ਪੇਖਿ ਗ੝ਣ ਅਬਿਨਾਸੀ ਰਾਮ ॥ ਕਰ੝ ਗਹਿ ਭ੝ਜਾ ਗਹੀ ਕਟਿ ਜਮ ਕੀ ਫਾਸੀ ਰਾਮ ॥ ਗਹਿ ਭ੝ਜਾ ਲੀਨ੝”ੀ ਦਾਸਿ ਕੀਨ੝”ੀ ਅੰਕ੝ਰਿ ਉਦੋਤ੝ ਜਣਾਇਆ ॥ ਮਲਨ ਮੋਹ ਬਿਕਾਰ ਨਾਠੇ ਦਿਵਸ ਨਿਰਮਲ ਆਇਆ ॥ ਦ੝ਰਿਸਟਿ ਧਾਰੀ ਮਨਿ ਪਿਆਰੀ ਮਹਾ ਦ੝ਰਮਤਿ ਨਾਸੀ ॥ ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕ ਭਈ ਨਿਰਮਲ ਪ੝ਰਭ ਮਿਲੇ ਅਬਿਨਾਸੀ ॥3॥

ਸੂਰਜ ਕਿਰਣਿ ਮਿਲੇ ਜਲ ਕਾ ਜਲ੝ ਹੂਆ ਰਾਮ ॥ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਰਲੀ ਸੰਪੂਰਨ੝ ਥੀਆ ਰਾਮ ॥ ਬ੝ਰਹਮ੝ ਦੀਸੈ ਬ੝ਰਹਮ੝ ਸ੝ਣੀਝ ਝਕ੝ ਝਕ੝ ਵਖਾਣੀਝ ॥ ਆਤਮ ਪਸਾਰਾ ਕਰਣਹਾਰਾ ਪ੝ਰਭ ਬਿਨਾ ਨਹੀ ਜਾਣੀਝ ॥ ਆਪਿ ਕਰਤਾ ਆਪਿ ਭ੝ਗਤਾ ਆਪਿ ਕਾਰਣ੝ ਕੀਆ ॥ ਬਿਨਵੰਤਿ ਨਾਨਕ ਸੇਈ ਜਾਣਹਿ ਜਿਨ੝”ੀ ਹਰਿ ਰਸ੝ ਪੀਆ ॥4॥2॥

bilaaval mehalaa 5 ||

bhaag sulakhanaa har ka(n)th hamaaraa raam || anehadh baajithraa this dhhun dharabaaraa raam || aana(n)dh anadhin vajehi vaajae dhinas rain oumaahaa || theh rog sog n dhookh biaapai janam maran n thaahaa || ridhh sidhh sudhhaa ras a(n)mrith bhagath bharae bha(n)ddaaraa || binava(n)th naanak balihaar va(n)n(j)aa paarabreham praan adhhaaraa ||1||

sun sakheea sehaelarreeho mil ma(n)gal gaaveh raam || man than praem karae this prabh ko raaveh raam || kar praem raaveh thisai bhaaveh eik nimakh palak n thiaageeai || gehi ka(n)t(h) laaeeai neh lajaaeeai charan raj man paageeai || bhagath t(h)agouree paae moheh anath kathehoo n dhhaaveh || binava(n)th naanak mil sa(n)g saajan amar padhavee paaveh ||2||

bisaman bisam bhee paekh gun abinaasee raam || kar gehi bhujaa gehee katt jam kee faasee raam || gehi bhujaa leenhee dhaas keenhee a(n)kur oudhoth janaaeiaa || malan moh bikaar naat(h)ae dhivas niramal aaeiaa || dhrisatt dhhaaree man piaaree mehaa dhuramath naasee || binava(n)th naanak bhee niramal prabh milae abinaasee ||3||

sooraj kiran milae jal kaa jal hooaa raam || jothee joth ralee sa(n)pooran thheeaa raam || breham dheesai breham suneeai eaek eaek vakhaaneeai || aatham pasaaraa karanehaaraa prabh binaa nehee jaaneeai || aap karathaa aap bhugathaa aap kaaran keeaa || binava(n)th naanak saeee jaanehi jinhee har ras peeaa ||4||2||

Bilaaval, Fifth Mehla:

By blessed destiny, I have found my Husband Lord. The unstruck sound current vibrates and resounds in the Court of the Lord. Night and day, the sounds of ecstasy resound and resonate; day and night, I am enraptured. Disease, sorrow and suffering do not afflict anyone there; there is no birth or death there. There are treasures overflowing there - wealth, miraculous powers, ambrosial nectar and devotional worship. Prays Nanak, I am a sacrifice, devoted to the Supreme Lord God, the Support of the breath of life. ||1||

Listen, O my companions, and sister soul-brides, let's join together and sing the songs of joy. Loving our God with mind and body, let's ravish and enjoy Him. Lovingly enjoying Him, we become pleasing to Him; let's not reject Him, for a moment, even for an instant. Let's hug Him close in our embrace, and not feel shy; let's bathe our minds in the dust of His feet. With the intoxicating drug of devotional worship, let's entice Him, and not wander anywhere else. Prays Nanak, meeting with our True Friend, we attain the immortal status. ||2||

I am wonder-struck and amazed, gazing upon the Glories of my Imperishable Lord. He took my hand, and held my arm, and cut away the noose of Death. Holding me by the arm, He made me His slave; the branch has sprouted in abundance. Pollution, attachment and corruption have run away; the immaculate day has dawned. Casting His Glance of Grace, the Lord loves me with His Mind; my immense evil-mindedness is dispelled. Prays Nanak, I have become immaculate and pure; I have met the Imperishable Lord God. ||3||

The rays of light merge with the sun, and water merges with water. One's light blends with the Light, and one becomes totally perfect. I see God, hear God, and speak of the One and only God. The soul is the Creator of the expanse of creation. Without God, I know no other at all. He Himself is the Creator, and He Himself is the Enjoyer. He created the Creation. Prays Nanak, they alone know this, who drink in the subtle essence of the Lord. ||4||2||

ਪਦਅਰਥ: ਸ੝ਲਖਣਾ—ਸੋਹਣੇ ਲੱਛਣਾਂ ਵਾਲੇ। ਭਾਗ ਸ੝ਲਖਣਾ—ਸੋਹਣੇ ਲੱਛਣਾਂ ਵਾਲੇ ਭਾਗ, ਚੰਗੇ ਭਾਗ। ਬਾਜਿਤ੝ਰਾ—वादितढ़रं {a musical instrument} ਵਾਜਾ। ਤਿਸ੝ ਦਰਬਾਰਾ—ਉਸ (ਕੰਤ—ਪ੝ਰਭੂ) ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ। ਅਨਾਹਦ—{अनाहत = Not produced by beating, ਬਿਨਾ ਵਜਾਝ ਵੱਜ ਰਹੇ} ਇਕ-ਰਸ। ਅਨਦਿਨ੝—ਹਰ ਰੋਜ਼, ਹਰ ਵੇਲੇ। ਵਜਹਿ—ਵੱਜਦੇ ਹਨ। ਰੈਣਿ—ਰਾਤ। ਉਮਾਹਾ—ਉਤਸ਼ਾਹ, ਚਾਉ। ਤਹ—'ਤਿਸ੝ ਦਰਬਾਰ', ਉਥੇ, ਉਸ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ। ਬਿਆਪੈ—ਜ਼ੋਰ ਪਾ ਸਕਦਾ। ਤਾਹਾ—ਉਸ ਨੂੰ। ਰਿਧਿ ਸਿਧਿ—ਰਿੱਧੀਆਂ ਸਿੱਧੀਆਂ, ਕਰਾਮਾਤੀ ਤਾਕਤਾਂ। ਸ੝ਧਾ—ਅੰਮ੝ਰਿਤ। ਅੰਮ੝ਰਿਤ੝—ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਵਾਲਾ। ਵੰਞਾ—ਵੰਞਾਂ। ਬਲਿਹਾਰਿ ਵੰਞਾ—ਮੈਂ ਸਦਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਪ੝ਰਾਣ ਅਧਾਰਾ—ਜਿੰਦ ਦਾ ਆਸਰਾ।੧।

ਅਰਥ: ਹੇ ਸਹੇਲੀਝ! ਸਾਡਾ ਕੰਤ-ਪ੝ਰਭੂ ਸੋਹਣੇ ਲੱਛਣਾਂ ਵਾਲੇ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਉਸ (ਕੰਤ) ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਇਕ-ਰਸ (ਵੱਸ ਰਹੇ) ਵਾਜਿਆਂ ਦੀ ਧ੝ਨ ਉਠ ਰਹੀ ਹੈ।

ਹੇ ਸਹੇਲੀਝ! (ਉਸ ਕੰਤ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਸਦਾ) ਆਨੰਦ ਦੇ ਵਾਜੇ ਵੱਜਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਦਿਨ ਰਾਤ (ਉਥੇ) ਚਾਉ (ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ)। ਉਥੇ ਰੋਗ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਉਥੇ ਚਿੰਤਾ-ਫ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਉਥੇ (ਕੋਈ) ਦ੝ੱਖ ਆਪਣਾ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਦਾ, ਉਸ (ਕੰਤ) ਨੂੰ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਹੇ ਸਹੇਲੀਝ! (ਉਸ ਕੰਤ-ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ) ਰਿੱਧੀਆਂ ਹਨ ਸਿੱਧੀਆਂ ਹਨ, ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਨਾਮ ਰਸ ਹੈ, ਭਗਤੀ ਦੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਭਰੇ ਪਝ ਹਨ। ਨਾਨਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ-(ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਦੀ) ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਆਸਰੇ ਉਸ ਪਾਰਬ੝ਰਹਮ ਤੋਂ ਮੈਂ ਸਦਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।੧।

ਪਦਅਰਥ: ਸਖੀਅ—ਹੇ ਸਖੀਓ! ਮਿਲਿ—ਮਿਲ ਕੇ। ਮੰਗਲ੝—ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ ਗੀਤ। ਗਾਵਹ—ਆਓ ਅਸੀ ਗਾਵੀਝ। ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਤਨਿ—ਤਨ ਵਿਚ, ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ। ਕਰੇ—ਕਰਿ, ਕਰ ਕੇ। ਕਉ—ਨੂੰ। ਰਾਵਹ—ਆਓ ਸਿਮਰੀਝ। ਤਿਸੈ ਭਾਵਹ—ਉਸ (ਕੰਤ—ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ) ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗੀਝ। ਨਿਮਖ—{निमेष} ਅੱਖ ਝਮਕਣ ਜਿਤਨਾ ਸਮਾ। ਨ ਤਿਆਗੀਝ—ਤਿਆਗਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ। ਗਹਿ—ਫੜ ਕੇ। ਕੰਠਿ—ਗਲ ਨਾਲ। ਲਾਈਝ—ਲਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਨਹ ਲਜਾਈਝ—ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਰਜ—ਧੂੜ। ਪਾਗੀਝ—ਲੇਪ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਠਗਉਰੀ—ਠਗ—ਮੂਰੀ, ਠਗ—ਬੂਟੀ। ਮੋਹਹ—ਆਓ ਅਸੀ ਮੋਹ ਲਈਝ। ਅਨਤ—{अनढ़यतढ़र} ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਥਾਂ। ਨ ਧਾਵਹ—ਅਸੀ ਨਾਹ ਦੌੜੀਝ। ਅਮਰ ਪਦਵੀ—ਉਹ ਆਤਮਕ ਦਰਜਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਮੌਤ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਪਾਵਹ—ਅਸੀ ਹਾਸਲ ਕਰੀਝ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਸਖੀਓ! ਹੇ ਸਹੇਲੀਓ! ਸ੝ਣੋ, ਆਓ ਮਿਲ ਕੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ ਗੀਤ ਗਾਵੀਝ। ਹੇ ਸਹੇਲੀਓ! ਮਨ ਵਿਚ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ ਸਿਮਰੀਝ। (ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਪ੝ਰੇਮ ਕਰ ਕੇ (ਉਸ ਨੂੰ) ਸਿਮਰੀਝ, ਤੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰੀਆਂ ਲੱਗੀਝ। ਹੇ ਸਹੇਲੀਓ! (ਉਸ ਕੰਤ-ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ) ਅੱਖ ਝਮਕਣ ਜਿਤਨੇ ਸਮੇ ਲਈ ਭੀ ਵਿਸਾਰਨਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ (ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਸ੝ਰਤਿ ਜੋੜ ਕੇ ਗਲੇ ਵਿਚ ਪ੝ਰੋ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਕੰਮ ਤੋਂ) ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ, (ਉਸ ਦੇ) ਚਰਨਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਨਾਲ (ਆਪਣਾ ਇਹ) ਮਨ ਰੰਗ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਨਾਨਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ-ਹੇ ਸਹੇਲੀਓ! ਭਗਤੀ ਦੀ ਠਗਬੂਟੀ ਵਰਤ ਕੇ, ਆਓ ਉਸ ਕੰਤ-ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ ਵੱਸ ਵਿਚ ਕਰ ਲਈਝ, ਤੇ, ਹੋਰ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਨਾਹ ਭਟਕਦੀਆਂ ਫਿਰੀਝ। ਉਸ ਸੱਜਣ ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਉਹ ਦਰਜਾ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਈਝ, ਜਿੱਥੇ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਕਦੇ ਭੀ ਪੋਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਬਿਸਮ—ਹੈਰਾਨ। ਬਿਸਮਨ ਬਿਸਮ—ਬਹ੝ਤ ਹੀ ਹੈਰਾਨ। ਪੇਖਿ—ਵੇਖ ਕੇ। ਅਬਿਨਾਸੀ—ਨਾਸ—ਰਹਿਤ। ਕਰ੝—ਹੱਥ। ਗਹਿ—ਫੜ ਕੇ। ਭ੝ਜਾ—ਬਾਂਹ। ਕਟਿ—ਕੱਟ ਕੇ। ਗਹਿ ਲੀਨ੝ਹ੝ਹੀ—ਫੜ ਲਈ ਹੈ। ਦਾਸਿ—ਦਾਸੀ। ਅੰਕ੝ਰਿ—ਅੰਕ੝ਰ ਦੇ ਕਾਰਨ, (ਭਾਗਾਂ ਦੇ ਫ੝ਟ—ਰਹੇ) ਅੰਗੂਰ ਦੇ ਕਾਰਨ। ਉਦੋਤ੝—(ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦਾ) ਪਰਕਾਸ਼। ਜਣਾਇਆ—ਜਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਵਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਮਲਨ—ਮੈਲੇ, ਭੈੜੇ। ਨਾਠੇ—ਨੱਸ ਗਝ ਹਨ। ਨਿਰਮਲ—ਪਵਿੱਤਰ। ਦ੝ਰਿਸਟਿ—ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ। ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਦ੝ਰਮਤਿ—ਖੋਟੀ ਮਤਿ।੩।

ਅਰਥ: ਹੇ ਸਹੇਲੀਓ! ਅਬਿਨਾਸੀ ਕੰਤ-ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਗ੝ਣ (ਉਪਕਾਰ) ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਤਾਂ ਹੈਰਾਨ ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਹਾਂ। (ਉਸ ਨੇ ਮੇਰਾ) ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ, (ਮੇਰੀ) ਜਮਾਂ ਵਾਲੀ ਫਾਹੀ ਕੱਟ ਕੇ, ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲਈ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਘ੝ੱਟ ਕੇ ਫੜ ਲਈ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ (ਆਪਣੀ) ਦਾਸੀ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ, (ਮੇਰੇ ਭਾਗਾਂ ਦੇ ਫ੝ੱਟ-ਰਹੇ) ਅੰਗੂਰ ਦੇ ਕਾਰਨ, (ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦਾ) ਪਰਕਾਸ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਮੋਹ ਆਦਿਕ ਭੈੜੈ ਵਿਕਾਰ (ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਨੱਸ ਗਝ ਹਨ, (ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ) ਪਵਿੱਤਰ ਦਿਨ ਆ ਗਝ ਹਨ।

ਨਾਨਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ-(ਹੇ ਸਹੇਲੀਓ! ਉਸ ਕੰਤ ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਪਿਆਰ ਭਰੀ) ਨਿਗਾਹ ਕੀਤੀ (ਜਿਹੜੀ ਮੇਰੇ) ਮਨ ਵਿਚ ਪਿਆਰੀ ਲੱਗੀ ਹੈ, (ਉਸ ਦੇ ਪਰਤਾਪ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਬਹ੝ਤ ਹੀ ਖੋਟੀ ਮਤਿ ਨਾਸ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਅਬਿਨਾਸੀ ਪ੝ਰਭੂ ਜੀ (ਮੈਨੂੰ ਮਿਲ ਪਝ ਹਨ, ਮੈਂ ਪਵਿੱਤਰ ਜੀਵਨ ਵਾਲੀ ਹੋ ਗਈ ਹਾਂ)।੩।

ਪਦਅਰਥ: ਮਿਲੇ—ਮਿਲਿ, ਮਿਲ ਕੇ। ਸੂਰਜ ਕਿਰਣਿ ਮਿਲੇ—ਸੂਰਜ ਦੀ ਕਿਰਣ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ। ਸੰਪੂਰਨ੝ ਥੀਆ—ਸਾਰੇ ਗ੝ਣਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਰੂਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੀਸੈ—ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ (ਹਰ ਪਾਸੇ)। ਸ੝ਣੀਝ—(ਹਰੇਕ ਵਿਚ ਬੋਲਦਾ) ਉਸ ਨੂੰ ਸ੝ਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਵਖਾਣੀਝ—ਜ਼ਿਕਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ। ਪਸਾਰਾ—ਖਿਲਾਰਾ, ਪਰਕਾਸ਼। ਕਾਰਣ੝ ਕੀਆ—(ਜਗਤ ਦਾ) ਮ੝ੱਢ ਬੱਧਾ। ਸੇਈ—ਉਹੀ ਬੰਦੇ। ਜਾਣਹਿ—ਜਾਣਦੇ ਹਨ।੪।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਜਿਵੇਂ) ਸੂਰਜ ਦੀ ਕਿਰਣ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ (ਬਰਫ਼ ਤੋਂ) ਪਾਣੀ ਦਾ ਪਾਣੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਸੂਰਜ ਦੇ ਨਿੱਘ ਨਾਲ ਬਰਫ਼-ਬਣੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਕਠੋਰਤਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ), (ਤਿਵੇਂ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੀ ਬਰਕਤ ਨਾਲ ਜੀਵ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਰ੝ੱਖਾ-ਪਨ ਮ੝ੱਕ ਕੇ ਜੀਵ ਦੀ) ਜਿੰਦ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਜੋਤਿ ਨਾਲ ਇਕ-ਮਿਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜੀਵ ਸਾਰੇ ਗ੝ਣਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਰੂਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਤਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਥਾਂ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ (ਵੱਸਦਾ) ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, (ਹਰੇਕ ਵਿਚ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ (ਬੋਲਦਾ ਉਸ ਨੂੰ) ਸ੝ਣੀਦਾ ਹੈ (ਉਸ ਨੂੰ ਇਉਂ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਥਾਂ) ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਹੀ ਜ਼ਿਕਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। (ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਥਾਂ) ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਦੀ ਆਤਮਾ ਦਾ ਹੀ ਖਿਲਾਰਾ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ, ਪ੝ਰਭੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣਦਾ (ਉਸ ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਚਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪ (ਹੀ ਸਭ ਨੂੰ) ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, (ਜੀਵਾਂ ਵਿਚ ਵਿਆਪਕ ਹੋ ਕੇ) ਆਪ (ਹੀ ਸਾਰੇ ਰੰਗ) ਮਾਣ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਹਰੇਕ ਕੰਮ ਦੀ ਪ੝ਰੇਰਨਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।

(ਪਰ) ਨਾਨਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ (ਕਿ ਇਸ ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ) ਉਹੀ ਮਨ੝ੱਖ ਸਮਝਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਨੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਸ੝ਆਦ ਚੱਖਿਆ ਹੈ।੪।੨।