ਬਿਲਾਵਲ੝ ਮਹਲਾ 4 ॥

ਅੰਤਰਿ ਪਿਆਸ ਉਠੀ ਪ੝ਰਭ ਕੇਰੀ ਸ੝ਣਿ ਗ੝ਰ ਬਚਨ ਮਨਿ ਤੀਰ ਲਗਈਆ ॥ ਮਨ ਕੀ ਬਿਰਥਾ ਮਨ ਹੀ ਜਾਣੈ ਅਵਰ੝ ਕਿ ਜਾਣੈ ਕੋ ਪੀਰ ਪਰਈਆ ॥1॥

ਰਾਮ ਗ੝ਰਿ ਮੋਹਨਿ ਮੋਹਿ ਮਨ੝ ਲਈਆ ॥ ਹਉ ਆਕਲ ਬਿਕਲ ਭਈ ਗ੝ਰ ਦੇਖੇ ਹਉ ਲੋਟ ਪੋਟ ਹੋਇ ਪਈਆ ॥1॥ ਰਹਾਉ ॥

ਹਉ ਨਿਰਖਤ ਫਿਰਉ ਸਭਿ ਦੇਸ ਦਿਸੰਤਰ ਮੈ ਪ੝ਰਭ ਦੇਖਨ ਕੋ ਬਹ੝ਤ੝ ਮਨਿ ਚਈਆ ॥ ਮਨ੝ ਤਨ੝ ਕਾਟਿ ਦੇਉ ਗ੝ਰ ਆਗੈ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਪ੝ਰਭ ਮਾਰਗ੝ ਪੰਥ੝ ਦਿਖਈਆ ॥2॥

ਕੋਈ ਆਣਿ ਸਦੇਸਾ ਦੇਇ ਪ੝ਰਭ ਕੇਰਾ ਰਿਦ ਅੰਤਰਿ ਮਨਿ ਤਨਿ ਮੀਠ ਲਗਈਆ ॥ ਮਸਤਕ੝ ਕਾਟਿ ਦੇਉ ਚਰਣਾ ਤਲਿ ਜੋ ਹਰਿ ਪ੝ਰਭ੝ ਮੇਲੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਈਆ ॥3॥

ਚਲ੝ ਚਲ੝ ਸਖੀ ਹਮ ਪ੝ਰਭ੝ ਪਰਬੋਧਹ ਗ੝ਣ ਕਾਮਣ ਕਰਿ ਹਰਿ ਪ੝ਰਭ੝ ਲਹੀਆ ॥ ਭਗਤਿ ਵਛਲ੝ ਉਆ ਕੋ ਨਾਮ੝ ਕਹੀਅਤ੝ ਹੈ ਸਰਣਿ ਪ੝ਰਭੂ ਤਿਸ੝ ਪਾਛੈ ਪਈਆ ॥4॥

ਖਿਮਾ ਸੀਗਾਰ ਕਰੇ ਪ੝ਰਭ ਖ੝ਸੀਆ ਮਨਿ ਦੀਪਕ ਗ੝ਰ ਗਿਆਨ੝ ਬਲਈਆ ॥ ਰਸਿ ਰਸਿ ਭੋਗ ਕਰੇ ਪ੝ਰਭ੝ ਮੇਰਾ ਹਮ ਤਿਸ੝ ਆਗੈ ਜੀਉ ਕਟਿ ਕਟਿ ਪਈਆ ॥5॥

ਹਰਿ ਹਰਿ ਹਾਰ੝ ਕੰਠਿ ਹੈ ਬਨਿਆ ਮਨ੝ ਮੋਤੀਚੂਰ੝ ਵਡ ਗਹਨ ਗਹਨਈਆ ॥ ਹਰਿ ਹਰਿ ਸਰਧਾ ਸੇਜ ਵਿਛਾਈ ਪ੝ਰਭ੝ ਛੋਡਿ ਨ ਸਕੈ ਬਹ੝ਤ੝ ਮਨਿ ਭਈਆ ॥6॥

ਕਹੈ ਪ੝ਰਭ੝ ਅਵਰ੝ ਅਵਰ੝ ਕਿਛ੝ ਕੀਜੈ ਸਭ੝ ਬਾਦਿ ਸੀਗਾਰ੝ ਫੋਕਟ ਫੋਕਟਈਆ ॥ ਕੀਓ ਸੀਗਾਰ੝ ਮਿਲਣ ਕੈ ਤਾਈ ਪ੝ਰਭ੝ ਲੀਓ ਸ੝ਹਾਗਨਿ ਥੂਕ ਮ੝ਖਿ ਪਈਆ ॥7॥

ਹਮ ਚੇਰੀ ਤੂ ਅਗਮ ਗ੝ਸਾਈ ਕਿਆ ਹਮ ਕਰਹ ਤੇਰੈ ਵਸਿ ਪਈਆ ॥ ਦਇਆ ਦੀਨ ਕਰਹ੝ ਰਖਿ ਲੇਵਹ੝ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗ੝ਰ ਸਰਣਿ ਸਮਈਆ ॥8॥5॥8॥

ਪਦਅਰਥ: ਅੰਤਰਿ—(ਮੇਰੇ) ਅੰਦਰ। ਪਿਆਸ—ਤਾਂਘ। ਪ੝ਰਭ ਕੇਰੀ—ਪ੝ਰਭੂ (ਨੂੰ ਮਿਲਣ) ਦੀ। ਸ੝ਣਿ—ਸ੝ਣ ਕੇ। ਮਨਿ—(ਮੇਰੇ) ਮਨ ਵਿਚ। ਬਿਰਹਾ—ਪੀੜਾ। ਮਨ ਹੀ—ਮਨ੝ ਹੀ {ਕ੝ਰਿਆ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ 'ਹੀ' ਦੇ ਕਾਰਨ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਮਨ੝' ਦਾ ੝ ਉੱਡ ਗਿਆ ਹੈ}। ਜਾਣੈ—ਜਾਣਦਾ ਹੈ। ਅਵਰ੝ ਕੋ—ਕੋਈ ਹੋਰ। ਕਿ—ਕੀਹ? ਪਰਈਆ—ਪਰਾਈ।੧।

ਰਾਮ—ਹੇ (ਮੇਰੇ) ਰਾਮ! ਗ੝ਰਿ—ਗ੝ਰੂ ਨੇ। ਮੋਹਨਿ—ਮੋਹਨ ਨੇ। ਗ੝ਰਿ ਮੋਹਨਿ—ਮੋਹਨ ਗ੝ਰੂ ਨੇ, ਪਿਆਰੇ ਗ੝ਰੂ ਨੇ। ਮੋਹਿ ਲਈਆ—ਮੋਹ ਲਿਆ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਵੱਸ ਵਿਚ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਹਉ—ਹਉਂ, ਮੈਂ। ਆਕਲ ਬਿਕਲ—{आकढ़ल, विकल—Disturbed, Unnerved} ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ। ਆਕਲ ਬਿਕਲ ਭਈ—ਆਪਣੀ ਚਤ੝ਰਾਈ—ਸਿਆਣਪ ਗਵਾ ਬੈਠੀ ਹਾਂ। ਲੋਟ ਪੋਟ—ਕਾਬੂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ, ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਕਾਬੂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ।੧।ਰਹਾਉ।

ਨਿਰਖਤ ਫਿਰਉ—{ਫਿਰਉਂ} ਮੈਂ ਭਾਲਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹਾਂ। ਸਭਿ—ਸਾਰੇ। ਦਿਸੰਤਰ—ਦੇਸ—ਅੰਤਰ, ਹੋਰ ਹੋਰ ਦੇਸ। ਕੋ—ਦਾ। ਮਨਿ—(ਮੇਰੇ) ਮਨ ਵਿਚ। ਚਈਆ—ਚਾਉ। ਕਾਟਿ—ਕੱਟ ਕੇ। ਦੇਉ—ਦੇਉਂ, ਮੈਂ ਦੇਂਦੀ ਹਾਂ। ਜਿਨਿ—ਜਿਸ (ਗ੝ਰੂ) ਨੇ। ਮਾਰਗ੝—ਰਸਤਾ। ਪੰਥ੝—ਰਸਤਾ। ਦਿਖਈਆ—ਵਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ (ਮੇਰੇ) ਰਾਮ! ਪਿਆਰੇ ਗ੝ਰੂ ਨੇ (ਮੇਰਾ) ਮਨ ਆਪਣੇ ਵੱਸ ਵਿਚ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਗ੝ਰੂ ਦਾ ਦਰਸਨ ਕਰ ਕੇ (ਹ੝ਣ) ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਚਤ੝ਰਾਈ-ਸਿਆਣਪ ਗਵਾ ਬੈਠੀ ਹਾਂ, ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਆਪ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਵੱਸ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ (ਮੇਰਾ ਮਨ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਗਿਆਨ-ਇੰਦ੝ਰੇ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਵੱਸ ਵਿਚ ਹੋ ਗਝ ਹਨ)।੧।ਰਹਾਉ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਬਚਨ ਸ੝ਣ ਕੇ (ਇਉਂ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ) ਮਨ ਵਿਚ (ਬਿਰਹੋਂ ਦੇ) ਤੀਰ ਵੱਜ ਗਝ ਹਨ, ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਦਰਸਨ ਦੀ ਤਾਂਘ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਹੇ ਭਾਈ! (ਮੇਰੇ) ਮਨ ਦੀ (ਇਸ ਵੇਲੇ ਦੀ) ਪੀੜਾ ਨੂੰ (ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ) ਮਨ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਹੋਰ ਪਰਾਈ ਪੀੜ ਨੂੰ ਕੀਹ ਜਾਣ ਸਕਦਾ ਹੈ?।੧।

ਹੇ ਭਾਈ! (ਮੇਰੇ) ਮਨ ਵਿਚ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਦਰਸਨ ਕਰਨ ਦਾ ਬਹ੝ਤ ਚਾਉ ਪੈਦਾ ਹੋ ਚ੝ਕਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਦੇਸਾਂ ਦੇਸਾਂਤਰਾਂ ਵਿਚ (ਉਸ ਨੂੰ) ਭਾਲਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹਾਂ (ਸਾਂ। ਜਿਸ (ਗ੝ਰੂ) ਨੇ (ਮੈਨੂੰ) ਪ੝ਰਭੂ (ਦੇ ਮਿਲਾਪ) ਦਾ ਰਸਤਾ ਵਿਖਾਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਉਸ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਤਨ ਕੱਟ ਕੇ ਭੇਟਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ (ਆਪਣਾ ਆਪ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ)।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਆਣਿ ਸਦੇਸਾ—ਸ੝ਨੇਹਾ ਲਿਆ ਕੇ। ਦੇਇ—ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ਕੇਰਾ—ਦਾ। ਰਿਦ ਅੰਤਰਿ—ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ। ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਤਨਿ—ਤਨ ਵਿਚ। ਲਗਈਆ—ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਮਸਤਕ੝—ਮੱਥਾ, ਸਿਰ। ਕਾਟਿ—ਕੱਟ ਕੇ। ਦੇਉ—ਦੇਉਂ, ਮੈਂ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ। ਤਲਿ—ਹੇਠ।੩।

ਚਲ੝—ਆ ਤ੝ਰ। ਸਖੀ—ਹੇ ਸਹੇਲੀ! ਪ੝ਰਭ੝ ਪਰਬੋਧਹ—ਅਸੀ ਪ੝ਰਭੂ (ਦੇ ਪਿਆਰ) ਨੂੰ ਜਗਾਈਝ, ਟ੝ੰਬੀਝ, ਹਿਲੂਣਾ ਦੇਈਝ। ਕਾਮਣ—ਟੂਣੇ, ਉਹ ਗੀਤ ਜੋ ਜੰਞ ਦੇ ਢ੝ਕਾ ਵੇਲੇ ਕ੝ੜੀਆਂ ਨਵੇਂ ਲਾੜੇ ਨੂੰ ਵੱਸ ਵਿਚ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਗਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਰਿ—ਕਰ ਕੇ। ਲਹੀਆ—ਲੱਭ ਲਈਝ। ਭਗਤਿ ਵਛਲ੝—ਭਗਤੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ। ਕਹੀਅਤ੝—ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਆ ਕੋ—ਉਸ ਦਾ।੪।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਹ੝ਣ ਜੇ) ਕੋਈ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਸ੝ਨੇਹਾ ਲਿਆ ਕੇ (ਮੈਨੂੰ) ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਤਨ ਵਿਚ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਹੜਾ ਕੋਈ ਸੱਜਣ ਮੈਨੂੰ ਪ੝ਰਭੂ ਮਿਲਾਂਦਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਕੱਟ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਰੱਖਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹਾਂ।੩।

ਹੇ ਸਖੀ! ਆ ਤ੝ਰ, ਹੇ ਸਖੀ! ਆ ਤ੝ਰ, ਅਸੀ (ਚੱਲ ਕੇ) ਪ੝ਰਭੂ (ਦੇ ਪਿਆਰ) ਨੂੰ ਹਿਲੂਣਾ ਦੇਈਝ, (ਆਤਮਕ) ਗ੝ਣਾਂ ਦੇ ਕਾਮਣ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਨੂੰ ਵੱਸ ਵਿਚ ਕਰੀਝ। 'ਭਗਤੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ'-ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਹੇ ਸਖੀ! ਆ) ਉਸ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਜਾਈਝ, ਉਸ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਈਝ।੪।

ਪਦਅਰਥ: ਖਿਮਾ—ਕਿਸੇ ਦੀ ਵਧੀਕੀ ਨੂੰ ਸਹਾਰਨ ਦਾ ਸ੝ਭਾਉ। ਸੀਗਾਰ—ਸਿੰਗਾਰ, ਸਜਾਵਟ। ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਦੀਪਕ—ਦੀਵਾ। ਗਿਆਨ੝—ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ। ਬਲਈਆ—ਬਾਲਦੀ ਹੈ, ਜਗਾਂਦੀ ਹੈ। ਰਸਿ ਰਸਿ—ਬੜੇ ਸ੝ਆਦ ਨਾਲ। ਭੋਗ ਕਰੇ—ਮਿਲਾਪ ਮਾਣਦਾ ਹੈ। ਜੀਉ—ਜਿੰਦ। ਕਟਿ ਕਟਿ—ਮ੝ੜ ਮ੝ੜ ਕੱਟ ਕੇ।੫।

ਕੰਠਿ—ਗਲ ਵਿਚ। ਮੋਤੀਚੂਰ੝—ਸਿਰ ਦਾ ਇਕ ਗਹਿਣਾ। ਗਹਨ—ਗਹਿਣੇ। ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਭਈਆ—ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।੬।

ਅਰਥ: ਹੇ ਸਹੇਲੀਝ! ਜਿਹੜੀ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਖਿਮਾ ਵਾਲੇ ਸ੝ਭਾਵ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸਜਾਵਟ ਬਣਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਗ੝ਰੂ ਤੋਂ ਮਿਲੀ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ (ਦਾ) ਦੀਵਾ ਜਗਾਂਦੀ ਹੈ, ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਉਸ ਉਤੇ ਪ੝ਰਸੰਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪ੝ਰਭੂ ਉਸ ਦੇ ਆਤਮਕ ਮਿਲਾਪ ਨੂੰ ਬੜੇ ਆਨੰਦ ਨਾਲ ਮਾਣਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਸਹੇਲੀ! ਮੈਂ ਉਸ ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਦੇ ਅੱਗੇ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦ ਮ੝ੜ ਮ੝ੜ ਵਾਰਨੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹਾਂ।੫।

ਹੇ ਸਹੇਲੀਝ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ (ਦੀ ਸ੝ਆਸ ਸ੝ਆਸ ਯਾਦ) ਦਾ ਹਾਰ ਮੈਂ (ਆਪਣੇ) ਗਲ ਵਿਚ ਪਾ ਲਿਆ ਹੈ (ਯਾਦ ਦੀ ਬਰਕਤ ਨਾਲ ਸ੝ੰਦਰ ਹੋ ਚ੝ਕਿਆ ਆਪਣਾ) ਮਨ ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮੋਤੀਚੂਰ ਗਹਿਣਾ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਹਰਿ-ਨਾਮ ਦੀ ਸਰਧਾ ਦੀ ਮੈਂ (ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਸੇਜ ਵਿਛਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਉਹ ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਬਹ੝ਤ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ (ਹ੝ਣ ਤੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਉਹ) ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।੬।

ਪਦਅਰਥ: ਕੀਜੈ—ਕਰਦੇ ਰਹੀਝ। ਸਭ੝ ਸੀਗਾਰ੝—ਸਾਰਾ ਸਿੰਗਾਰ। ਫੋਕਟ—ਫੋਕਾ, ਵਿਅਰਥ। ਮਿਲਣ ਕੈ ਤਾਈ—{ਤਾਈਂ} ਮਿਲਣ ਵਾਸਤੇ। ਲੀਓ ਸ੝ਹਾਗਨਿ—ਸ੝ਹਾਗਣ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਮ੝ਖਿ—(ਨਿਰੇ ਸਿੰਗਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਦੇ) ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ।੭।

ਚੇਰੀ—ਚੇਰੀਆਂ, ਦਾਸੀਆਂ। ਅਗਮ—ਅਪਹ੝ੰਚ। ਗ੝ਸਾਈ—ਧਰਤੀ ਦਾ ਖਸਮ। ਕਿਆ ਹਮ ਕਰਹ—ਅਸੀ ਕੀਹ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਾਂ? ਤੇਰੈ ਵਸਿ—ਤੇਰੇ ਵੱਸ ਵਿਚ। ਦੀਨ—ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਉੱਤੇ।੮।

ਅਰਥ: ਹੇ ਸਹੇਲੀਝ! (ਜੇ) ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਕ੝ਝ ਹੋਰ ਆਖਦਾ ਰਹੇ, ਤੇ, (ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ) ਕ੝ਝ ਹੋਰ ਕਰਦੀ ਰਹੇ, ਤਾਂ (ਉਸ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਦਾ) ਸਾਰਾ ਸਿੰਗਾਰ (ਸਾਰਾ ਧਾਰਮਿਕ ਉੱਦਮ) ਵਿਅਰਥ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਬਿਲਕ੝ਲ ਫੋਕਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਉਸ ਦੇ) ਮੂੰਹ ਉਤੇ ਤਾਂ ਥ੝ੱਕਾਂ ਹੀ ਪਈਆਂ, ਉਸ ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ ਤਾਂ (ਕਿਸੇ ਹੋਰ) ਸ੝ਹਾਗਣ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬਣਾ ਲਿਆ।੭।

ਹੇ ਪ੝ਰਭੂ! ਅਸੀ ਤੇਰੀਆਂ ਦਾਸੀਆਂ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਅਪਹ੝ੰਚ ਤੇ ਧਰਤੀ ਦਾ ਖਸਮ ਹੈਂ। ਅਸੀ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀਆਂ (ਤੇਰੇ ਹ੝ਕਮ ਤੋਂ ਬਾਹਰ) ਕ੝ਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ, ਅਸੀ ਤਾਂ ਸਦਾ ਤੇਰੇ ਵੱਸ ਵਿਚ ਹਾਂ। ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-) ਹੇ ਹਰੀ! ਅਸਾਂ ਕੰਗਾਲਾਂ ਉਤੇ ਮਿਹਰ ਕਰ, ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਰੱਖ, ਸਾਨੂੰ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਵਿਚ ਸਮਾਈ ਦੇਈ ਰੱਖ।੮।੫।

bilaaval mehalaa 4 || a(n)thar piaas out(h)ee prabh kaeree sun gur bachan man theer lageeaa || man kee birathhaa man hee jaanai avar k jaanai ko peer pareeaa ||1||

raam gur mohan mohi man leeaa || ho aakal bikal bhee gur dhaekhae ho lott pott hoe peeaa ||1|| rehaao ||

ho nirakhath firo sabh dhaes dhisa(n)thar mai prabh dhaekhan ko bahuth man cheeaa || man than kaatt dhaeo gur aagai jin har prabh maarag pa(n)thh dhikheeaa ||2||

koee aan sadhaesaa dhaee prabh kaeraa ridh a(n)thar man than meet(h) lageeaa || masathak kaatt dhaeo charanaa thal jo har prabh maelae mael mileeaa ||3||

chal chal sakhee ham prabh parabodhheh gun kaaman kar har prabh leheeaa || bhagath vashhal ouaa ko naam keheeath hai saran prabhoo this paashhai peeaa ||4||

khimaa seegaar karae prabh khuseeaa man dheepak gur giaan baleeaa || ras ras bhog karae prabh maeraa ham this aagai jeeo katt katt peeaa ||5||

har har haar ka(n)t(h) hai baniaa man motheechoor vadd gehan gehaneeaa || har har saradhhaa saej vishhaaee prabh shhodd n sakai bahuth man bheeaa ||6||

kehai prabh avar avar kishh keejai sabh baadh seegaar fokatt fokatteeaa || keeou seegaar milan kai thaaee prabh leeou suhaagan thhook mukh peeaa ||7||

ham chaeree thoo agam gusaaee kiaa ham kareh thaerai vas peeaa || dhaeiaa dheen karahu rakh laevahu naanak har gur saran sameeaa ||8||5||8||

Bilaaval, Fourth Mehla:

The thirst for God has welled up deep within me; hearing the Word of the Guru's Teachings, my mind is pierced by His arrow. The pain of my mind is known only to my own mind; who can know the pain of another? ||1||

The Lord, the Guru, the Enticer, has enticed my mind. I am stunned and amazed, gazing upon my Guru; I have entered the realm of wonder and bliss. ||1||Pause||

I wander around, exploring all lands and foreign countries; within my mind, I have such a great longing to see my God. I sacrifice my mind and body to the Guru, who has shown me the Way, the Path to my Lord God. ||2||

If only someone would bring me news of God; He seems so sweet to my heart, mind and body. I would cut off my head and place it under the feet of that one who leads me to meet and unite with my Lord God. ||3||

Let us go, O my companions, and understand our God; with the spell of virtue, let us obtain our Lord God. He is called the Lover of His devotees; let us follow in the footsteps of those who seek God's Sanctuary. ||4||

If the soul-bride adorns herself with compassion and forgiveness, God is pleased, and her mind is illumined with the lamp of the Guru's wisdom. With happiness and ecstasy, my God enjoys her; I offer each and every bit of my soul to Him. ||5||

I have made the Name of the Lord, Har, Har, my necklace; my mind tinged with devotion is the intricate ornament of crowning glory. I have spread out my bed of faith in the Lord, Har, Har. I cannot abandon Him - my mind is filled with such a great love for Him. ||6||

If God says one thing, and the soul-bride does something else, then all her decorations are useless and false. She may adorn herself to meet her Husband Lord, but still, only the virtuous soul-bride meets God, and the other's face is spat upon. ||7||

I am Your hand-maiden, O Inaccessible Lord of the Universe; what can I do by myself? I am under Your power. Be merciful, Lord, to the meek, and save them; Nanak has entered the Sanctuary of the Lord, and the Guru. ||8||5||8||