ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ 5 ॥

ਅਬਿਚਲ ਨਗਰ੝ ਗੋਬਿੰਦ ਗ੝ਰੂ ਕਾ ਨਾਮ੝ ਜਪਤ ਸ੝ਖ੝ ਪਾਇਆ ਰਾਮ ॥ ਮਨ ਇਛੇ ਸੇਈ ਫਲ ਪਾਝ ਕਰਤੈ ਆਪਿ ਵਸਾਇਆ ਰਾਮ ॥ ਕਰਤੈ ਆਪਿ ਵਸਾਇਆ ਸਰਬ ਸ੝ਖ ਪਾਇਆ ਪ੝ਤ ਭਾਈ ਸਿਖ ਬਿਗਾਸੇ ॥ ਗ੝ਣ ਗਾਵਹਿ ਪੂਰਨ ਪਰਮੇਸ੝ਰ ਕਾਰਜ੝ ਆਇਆ ਰਾਸੇ ॥ ਪ੝ਰਭ੝ ਆਪਿ ਸ੝ਆਮੀ ਆਪੇ ਰਖਾ ਆਪਿ ਪਿਤਾ ਆਪਿ ਮਾਇਆ ॥ ਕਹ੝ ਨਾਨਕ ਸਤਿਗ੝ਰ ਬਲਿਹਾਰੀ ਜਿਨਿ ਝਹ੝ ਥਾਨ੝ ਸ੝ਹਾਇਆ ॥1॥

ਘਰ ਮੰਦਰ ਹਟਨਾਲੇ ਸੋਹੇ ਜਿਸ੝ ਵਿਚਿ ਨਾਮ੝ ਨਿਵਾਸੀ ਰਾਮ ॥ ਸੰਤ ਭਗਤ ਹਰਿ ਨਾਮ੝ ਅਰਾਧਹਿ ਕਟੀਝ ਜਮ ਕੀ ਫਾਸੀ ਰਾਮ ॥ ਕਾਟੀ ਜਮ ਫਾਸੀ ਪ੝ਰਭਿ ਅਬਿਨਾਸੀ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ੝ ਧਿਆਝ ॥ ਸਗਲ ਸਮਗ੝ਰੀ ਪੂਰਨ ਹੋਈ ਮਨ ਇਛੇ ਫਲ ਪਾਝ ॥ ਸੰਤ ਸਜਨ ਸ੝ਖਿ ਮਾਣਹਿ ਰਲੀਆ ਦੂਖ ਦਰਦ ਭ੝ਰਮ ਨਾਸੀ ॥ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰੇ ਸਤਿਗ੝ਰਿ ਪੂਰੈ ਨਾਨਕ ਸਦ ਬਲਿ ਜਾਸੀ ॥2॥

ਦਾਤਿ ਖਸਮ ਕੀ ਪੂਰੀ ਹੋਈ ਨਿਤ ਨਿਤ ਚੜੈ ਸਵਾਈ ਰਾਮ ॥ ਪਾਰਬ੝ਰਹਮਿ ਖਸਮਾਨਾ ਕੀਆ ਜਿਸ ਦੀ ਵਡੀ ਵਡਿਆਈ ਰਾਮ ॥ ਆਦਿ ਜ੝ਗਾਦਿ ਭਗਤਨ ਕਾ ਰਾਖਾ ਸੋ ਪ੝ਰਭ੝ ਭਇਆ ਦਇਆਲਾ ॥ ਜੀਅ ਜੰਤ ਸਭਿ ਸ੝ਖੀ ਵਸਾਝ ਪ੝ਰਭਿ ਆਪੇ ਕਰਿ ਪ੝ਰਤਿਪਾਲਾ ॥ ਦਹ ਦਿਸ ਪੂਰਿ ਰਹਿਆ ਜਸ੝ ਸ੝ਆਮੀ ਕੀਮਤਿ ਕਹਣ੝ ਨ ਜਾਈ ॥ ਕਹ੝ ਨਾਨਕ ਸਤਿਗ੝ਰ ਬਲਿਹਾਰੀ ਜਿਨਿ ਅਬਿਚਲ ਨੀਵ ਰਖਾਈ ॥3॥

ਗਿਆਨ ਧਿਆਨ ਪੂਰਨ ਪਰਮੇਸ੝ਰ ਹਰਿ ਹਰਿ ਕਥਾ ਨਿਤ ਸ੝ਣੀਝ ਰਾਮ ॥ ਅਨਹਦ ਚੋਜ ਭਗਤ ਭਵ ਭੰਜਨ ਅਨਹਦ ਵਾਜੇ ਧ੝ਨੀਝ ਰਾਮ ॥ ਅਨਹਦ ਝ੝ਣਕਾਰੇ ਤਤ੝ ਬੀਚਾਰੇ ਸੰਤ ਗੋਸਟਿ ਨਿਤ ਹੋਵੈ ॥ ਹਰਿ ਨਾਮ੝ ਅਰਾਧਹਿ ਮੈਲ੝ ਸਭ ਕਾਟਹਿ ਕਿਲਵਿਖ ਸਗਲੇ ਖੋਵੈ ॥ ਤਹ ਜਨਮ ਨ ਮਰਣਾ ਆਵਣ ਜਾਣਾ ਬਹ੝ੜਿ ਨ ਪਾਈਝ ਜ੝ੋਨੀਝ ॥ ਨਾਨਕ ਗ੝ਰ੝ ਪਰਮੇਸਰ੝ ਪਾਇਆ ਜਿਸ੝ ਪ੝ਰਸਾਦਿ ਇਛ ਪ੝ਨੀਝ ॥4॥6॥9॥

ਪਦਅਰਥ: ਅਬਿਚਲ—ਕਦੇ ਨਾਸ ਨਾਹ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ। ਜਪਤ—ਜਪਦਿਆਂ। ਸ੝ਖ੝—ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ। ਮਨ ਇਛੇ—ਮਨ—ਮੰਗੇ, ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਦੀ ਇੱਛਾ ਮਨ ਵਿਚ ਕੀਤੀ। ਸੇਈ—ਉਹ (ਸਾਰੇ) ਹੀ। ਕਰਤੈ—ਕਰਤਾਰ ਨੇ। ਨਗਰ੝—(ਸਰੀਰ-) ਸ਼ਹਰ। ਸਰਬ ਸ੝ਖ—ਸਾਰੇ ਸ੝ਖ। ਸਿਖ—ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸਿੱਖ। ਬਿਗਾਸੇ—ਖਿੜ ਗਝ, ਪ੝ਰਸੰਨ—ਚਿੱਤ। ਗਾਵਹਿ—ਗਾਂਦੇ ਹਨ। ਕਾਰਜ੝—ਮਨ੝ੱਖਾ ਜੀਵਨ ਦਾ ਮਨੋਰਥ। ਆਇਆ ਰਾਸੇ—ਸਿਰੇ ਚੜ੝ਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਖਾ—ਰਾਖਾ। ਮਾਇਆ—ਮਾਂ। ਸਤਿਗ੝ਰ ਬਲਿਹਾਰੀ—ਗ੝ਰੂ ਤੋਂ ਸਦਕੇ। ਜਿਨਿ—ਜਿਸ (ਗ੝ਰੂ) ਨੇ। ਥਾਨ੝—(ਸਰੀਰ-) ਥਾਂ।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਨੇ) ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਗੋਬਿੰਦ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪਦਿਆਂ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਪ੝ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਿਆ, (ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਰੀਰ) ਅਬਿਨਾਸੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਸ਼ਹਰ ਬਣ ਗਿਆ। ਕਰਤਾਰ ਨੇ (ਉਸ ਸਰੀਰ-ਸ਼ਹਰ ਨੂੰ) ਆਪ ਵਸਾ ਦਿੱਤਾ (ਆਪਣੇ ਵੱਸਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਿਆ) ਉਹਨਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਨੇ ਮਨ-ਮੰਗੀਆਂ ਮ੝ਰਾਦਾਂ ਸਦਾ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀਆਂ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਕਰਤਾਰ ਨੇ (ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ) ਆਪਣੇ ਵੱਸਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਿਆ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਰੇ ਸ੝ਖ-ਆਨੰਦ ਮਾਣੇ, (ਗ੝ਰੂ ਕੇ ਉਹ) ਸਿੱਖ (ਗ੝ਰੂ ਕੇ ਉਹ) ਪ੝ੱਤਰ (ਗ੝ਰੂ ਕੇ ਉਹ) ਭਰਾ ਸਦਾ ਖਿੜੇ-ਮੱਥੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। (ਉਹ ਵਡ-ਭਾਗੀ ਮਨ੝ੱਖ) ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗ੝ਣ ਗਾਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, (ਉਹਨਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਦਾ) ਜੀਵਨ ਮਨੋਰਥ ਸਿਰੇ ਚੜ੝ਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਹੇ ਭਾਈ! (ਜਿਹੜੇ ਮਨ੝ੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਸਣ ਲਈ ਸ਼ਹਰ ਬਣਾ ਲਿਆ) ਮਾਲਕ-ਪ੝ਰਭੂ (ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ) ਸਦਾ ਆਪ ਹੀ ਰਾਖਾ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ (ਜਿਵੇਂ ਮਾਪੇ ਆਪਣੇ ਪ੝ੱਤਰ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਤਿਵੇਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਉਹਨਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਲਈ) ਆਪ ਹੀ ਪਿਉ ਆਪ ਹੀ ਮਾਂ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਆਖ-(ਹੇ ਭਾਈ!) ਉਸ ਗ੝ਰੂ ਤੋਂ ਸਦਾ ਕ੝ਰਬਾਨ ਹ੝ੰਦਾ ਰਹ੝, ਜਿਸ ਨੇ (ਹਰਿ-ਨਾਮ-ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਦਾਤਿ ਦੇ ਕੇ ਕਿਸੇ ਵਡ-ਭਾਗੀ ਦੇ) ਇਸ ਸਰੀਰ-ਥਾਂ ਨੂੰ ਸ੝ੰਦਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ।੧।

ਪਦਅਰਥ: ਜਿਸ੝ ਵਿਚਿ—ਜਿਸ (ਸਰੀਰ—ਨਗਰ) ਵਿਚ। ਘਰ ਮੰਦਰ ਹਟਨਾਲੇ—(ਉਸ ਸਰੀਰ—ਨਗਰ ਦੇ) ਘਰ ਮੰਦਰ ਦੇ ਬਾਜ਼ਾਰ, ਉਸ ਸਰੀਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਗਿਆਨ—ਇੰਦ੝ਰੇ। ਸੋਹੇ—ਸੋਹਣੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਸੋਹਣੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅਰਾਧਹਿ—ਆਰਾਧਦੇ ਹਨ, ਸਿਮਰਦੇ ਹਨ। ਕਟੀਝ—ਕੱਟੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪ੝ਰਭਿ—ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ। ਸਗਲ ਸਮਗ੝ਰੀ—{सामगढ़री} ਜਮ ਦੀ ਫਾਹੀ ਕੱਟਣ ਲਈ ਸਾਰੇ ਲੋੜੀਂਦੇ ਆਤਮਕ ਗ੝ਣ {ਨੋਟ:ਕੜਾਹ ਪ੝ਰਸ਼ਾਦ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਘਿਉ, ਖੰਡ, ਆਟਾ, ਪਾਣੀ, ਅੱਗ—ਇਹਨਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਘਿਉ ਖੰਡ ਆਟਾ ਸਮਗ੝ਰੀ ਹੈ। ਜਮ ਦੀ ਫਾਹੀ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਮ੝ਕਾਣ ਲਈ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੇ ਗਿਆਨ—ਇੰਦ੝ਰੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਚ੝ਕੇ ਹੋਣ। ਸਾਰੇ ਆਤਮਕ ਗ੝ਣਾਂ ਦਾ ਇਕੱਠ ਸਮਗ੝ਰੀ ਹੈ}। ਪੂਰਨ—ਮ੝ਕੰਮਲ। ਸ੝ਖਿ—ਆਨੰਦ ਵਿਚ (ਟਿਕ ਕੇ)। ਰਲੀਆ—ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ। ਸਬਦਿ—ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਸਤਿਗ੝ਰਿ ਪੂਰੇ—ਪੂਰੇ ਗ੝ਰੂ ਨੇ। ਸਦ—ਸਦਾ। ਬਲਿ ਜਾਸੀ—ਸਦਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ) ਜਿਸ (ਸਰੀਰ-ਨਗਰ) ਵਿਚ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਆ ਵੱਸਦਾ ਹੈ, (ਉਸ ਸਰੀਰ ਦੇ) ਸਾਰੇ ਹੀ ਗਿਆਨ-ਇੰਦ੝ਰੇ ਸੋਹਣੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। (ਉਸ ਸਰੀਰ-ਨਗਰ ਵਿਚ ਬੈਠੇ) ਸੰਤ-ਜਨ ਭਗਤ-ਜਨ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। (ਨਾਮ-ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ) ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਦੀ ਫਾਹੀ ਕੱਟੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਹੇ ਭਾਈ! (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਨੇ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਿਆ, ਅਬਿਨਾਸੀ ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਦੀ ਫਾਹੀ ਕੱਟ ਦਿੱਤੀ। (ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਦੀ ਫਾਹੀ ਕੱਟਣ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ) ਸਾਰੇ ਲੋੜੀਂਦੇ ਆਤਮਕ ਗ੝ਣ ਮ੝ਕੰਮਲ ਹੋ ਗਝ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਮਨ-ਬਾਂਛਤ ਮ੝ਰਾਦਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ।

ਹੇ ਭਾਈ! (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਨਾਮ ਸਿਮਰ ਕੇ) ਸੰਤ-ਜਨ ਭਗਤ-ਜਨ ਸ੝ਖ ਵਿਚ (ਟਿਕ ਕੇ) ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦੇ ਹਨ। (ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਸਾਰੇ ਦ੝ੱਖ ਦਰਦ ਤੇ ਭਰਮ ਨਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-ਮੈਂ) ਉਸ ਪੂਰੇ ਗ੝ਰੂ ਤੋਂ ਸਦਾ ਸਦਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਜਿਸ ਨੇ (ਆਪਣੇ) ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਸਰਨ-ਪਝ ਮਨ੝ੱਖ ਦੇ) ਜੀਵਨ ਸੋਹਣੇ ਬਣਾ ਦਿੱਤੇ।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਦਾਤਿ—(ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦੀ) ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼। ਦਾਤਿ ਪੂਰੀ—ਮ੝ਕੰਮਲ ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼। ਚੜੈ ਸਵਾਈ—ਵਧਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਾਰਬ੝ਰਹਮਿ—ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ। ਖਸਮਾਨਾ—ਖਸਮ ਵਾਲਾ ਫ਼ਰਜ਼, ਸਹਾਇਤਾ। ਜਿਸ ਦੀ—{ਸੰਬੰਧਕ 'ਦੀ' ਦੇ ਕਾਰਨ ਲਫ਼ਜ਼ ਜਿਸ੝' ਦਾ ੝ ਉੱਡ ਗਿਆ ਹੈ} ਜਿਸ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਦੀ। ਵਡਿਆਈ—ਸਮਰਥਾ, ਨਾਮਣਾ। ਆਦਿ ਜ੝ਗਾਦਿ—ਸ਼੝ਰੂ ਤੋਂ, ਜ੝ਗਾਂ ਦੇ ਸ਼੝ਰੂ ਤੋਂ, ਸਦਾ ਤੋਂ ਹੀ। ਦਇਆਲਾ—ਦਇਆਵਾਨ। ਸਭਿ—ਸਾਰੇ। ਪ੝ਰਭਿ—ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ! ਪ੝ਰਤਿਪਾਲਾ—ਪਾਲਣਾ। ਦਹ ਦਿਸ—ਦਸੀ—ਪਾਸੀਂ {ਚਾਰ ਪਾਸੇ, ਚਾਰ ਨ੝ੱਕਰਾਂ, ਉੱਪਰ, ਹੇਠ} ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਵਿਚ। ਪੂਰਿ ਰਹਿਆ—ਖਿਲਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਜਸ੝—ਸੋਭਾ, ਵਡਿਆਈ। ਜਿਨਿ—ਜਿਸ ਗ੝ਰੂ ਨੇ। ਅਬਿਚਲ—ਕਦੇ ਨਾਹ ਹਿੱਲਣ ਵਾਲੀ। ਨੀਵ—ਨੀਂਹ, ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਨੀਂਹ।੩।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਉਤੇ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦੀ) ਪੂਰਨ ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਲੋਂ ਹ੝ੰਦੀ ਹੈ (ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇਹ ਬਖ਼ਸ਼ਸ਼) ਸਦਾ ਵਧਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਬੇਅੰਤ ਸਮਰਥਾ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਆਪ ਉਸ ਮਨ੝ੱਖ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਰੱਖਿਆ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਜਗਤ ਦੇ ਸ਼੝ਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣੇ ਭਗਤਾਂ ਦਾ ਰਾਖਾ ਬਣਿਆ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਭਗਤਾਂ ਉਤੇ ਦਇਆਵਾਨ ਹ੝ੰਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕੀਤੀ, ਉਸ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਸਾਰੇ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਸ੝ਖੀ ਵਸਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਹੀ ਜਗਤ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀ ਸੋਭਾ ਖਿਲਰੀ ਹੋਈ ਹੈ, (ਉਸ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਦਾ) ਮ੝ੱਲ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਆਖ-ਹੇ ਭਾਈ! ਉਸ ਗ੝ਰੂ ਤੋਂ ਸਦਾ ਕ੝ਰਬਾਨ ਹੋ, ਜਿਸ ਨੇ ਕਦੇ ਨਾਹ ਹਿੱਲਣ ਵਾਲੀ (ਹਰਿ-ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦੀ) ਨੀਂਹ ਰੱਖੀ ਹੈ (ਜਿਹੜਾ ਗ੝ਰੂ ਮਨ੝ੱਖ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਅਹਿੱਲ ਨੀਂਹ ਰੱਖ ਦੇਂਦਾ ਹੈ)।੩।

ਪਦਅਰਥ: ਗਿਆਨ—ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ। ਧਿਆਨ—ਸ੝ਰਤਿ ਜੋੜਨੀ, ਸਮਾਧੀ। ਕਥਾ—ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ। ਨਿਤ—ਸਦਾ। ਸ੝ਣੀਝ—ਸ੝ਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਭਵ ਭੰਜਨ—ਜਨਮ—ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲਾ। ਭਗਤ ਭਵਭੰਜਨ—ਭਗਤਾਂ ਦੇ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਗੇੜ ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲਾ। ਚੋਜ ਭਗਤ ਭਵ ਭੰਜਨ—ਭਗਤਾਂ ਦੇ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਗੇੜ ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਚੋਜ—ਤਮਾਸ਼ੇ। ਅਨਹਦ—ਇਕ-ਰਸ, ਲਗਾਤਾਰ। ਵਾਜੇ ਧ੝ਨੀਝ—ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੀ ਪ੝ਰਬਲ ਧ੝ਨੀ। ਝ੝ਣਕਾਰੇ—ਕੀਰਤਨ। ਗੋਸਟਿ—ਚਰਚਾ, ਪਰਸਪਰ ਵਿਚਾਰ। ਅਰਾਧਹਿ—ਅਰਾਧਦੇ ਹਨ। ਸਭ—ਸਾਰੀ। ਕਿਲਵਿਖ—ਪਾਪ। ਖੋਵੈ—ਦੂਰ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ {ਇਕ-ਵਚਨ}। ਤਹ—ਉਸ ('ਅਬਿਚਲ ਨਗਰ') ਵਿਚ, ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ—ਨਗਰ ਵਿਚ। ਬਹ੝ੜਿ—ਮ੝ੜ ਮ੝ੜ। ਨ ਪਾਈਝ ਜਨੀਝ—ਜੂਨ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ। ਜਨੀਝ—{ਅੱਖਰ 'ਜ' ਦੇ ਨਾਲ ਦੋ ਲਗਾਂ ਹਨ—ੋ ਅਤੇ ੝। ਅਸਲ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਜੋਨੀਝ' ਹੈ, ਇਥੇ 'ਜ੝ਨੀਝ' ਪੜ੝ਹਨਾ ਹੈ}। ਜਿਸ੝ ਪ੝ਰਸਾਦਿ—ਜਿਸ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ। ਪ੝ਨੀਝ—ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।੪।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਉਸ 'ਅਬਿਚਲ ਨਗਰ' ਵਿਚ) ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਪਾਣ ਦੀ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਿਚ ਸ੝ਰਤਿ ਜੋੜਨ ਦੀ ਕਥਾ-ਵਿਚਾਰ ਹ੝ੰਦੀ ਸ੝ਣੀਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। (ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੇ ਉਸ ਸਰੀਰ ਨਗਰ ਵਿਚ) ਭਗਤਾਂ ਦੇ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਚੋਜ-ਤਮਾਸ਼ਿਆਂ ਅਤੇ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੀ ਇਕ-ਰਸ ਪ੝ਰਬਲ ਧ੝ਨੀ ਉਠਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਹੇ ਭਾਈ! (ਉਸ 'ਅਬਿਚਲ ਨਗਰ' ਵਿਚ, ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੇ ਉਸ ਸਰੀਰ-ਨਗਰ ਵਿਚ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਇਕ-ਰਸ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਹ੝ੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਜਗਤ-ਦੇ-ਮੂਲ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਗ੝ਣਾਂ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਹ੝ੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਸੰਤ-ਜਨਾਂ ਦੀ ਪਰਸਪਰ ਰੱਬੀ ਵਿਚਾਰ ਹ੝ੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। (ਸੰਤ-ਜਨ ਉਸ 'ਅਬਿਚਲ ਨਗਰ' ਵਿਚ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, (ਇਸ ਤਰ੝ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ) ਸਾਰੀ ਮੈਲ ਦੂਰ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਉਹਨਾਂ ਦੇ) ਸਾਰੇ ਪਾਪ ਦੂਰ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਉਸ ('ਅਬਿਚਲ ਨਗਰ') ਵਿਚ ਟਿਕਿਆਂ ਜਨਮ-ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ, ਮ੝ੜ ਮ੝ੜ ਜੂਨਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪਈਦਾ। ਹੇ ਨਾਨਕ, (ਆਖ-ਹੇ) ਭਾਈ!) ਜਿਸ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਜਿਸ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਮਿਹਰ ਨਾਲ (ਮਨ੝ੱਖ ਦੀ) ਹਰੇਕ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਹ੝ੰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਗ੝ਰੂ ਉਹ ਪਰਮੇਸਰ (ਉਸ 'ਅਬਿਚਲ ਨਗਰ' ਵਿਚ ਟਿਕਿਆਂ) ਮਿਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।੪।੬।੯।

soohee mehalaa 5 ||

abichal nagar gobi(n)dh guroo kaa naam japath sukh paaeiaa raam || man eishhae saeee fal paaeae karathai aap vasaaeiaa raam || karathai aap vasaaeiaa sarab sukh paaeiaa puth bhaaee sikh bigaasae || gun gaavehi pooran paramaesur kaaraj aaeiaa raasae || prabh aap suaamee aapae rakhaa aap pithaa aap maaeiaa || kahu naanak sathigur balihaaree jin eaehu thhaan suhaaeiaa ||1||

ghar ma(n)dhar hattanaalae sohae jis vich naam nivaasee raam || sa(n)th bhagath har naam araadhhehi katteeai jam kee faasee raam || kaattee jam faasee prabh abinaasee har har naam dhhiaaeae || sagal samagree pooran hoee man eishhae fal paaeae || sa(n)th sajan sukh maanehi raleeaa dhookh dharadh bhram naasee || sabadh savaarae sathigur poorai naanak sadh bal jaasee ||2||

dhaath khasam kee pooree hoee nith nith charrai savaaee raam || paarabreham khasamaanaa keeaa jis dhee vaddee vaddiaaee raam || aadh jugaadh bhagathan kaa raakhaa so prabh bhaeiaa dhaeiaalaa || jeea ja(n)th sabh sukhee vasaaeae prabh aapae kar prathipaalaa || dheh dhis poor rehiaa jas suaamee keemath kehan n jaaee || kahu naanak sathigur balihaaree jin abichal neev rakhaaee ||3||

giaan dhhiaan pooran paramaesur har har kathhaa nith suneeai raam || anehadh choj bhagath bhav bha(n)jan anehadh vaajae dhhuneeai raam || anehadh jhunakaarae thath beechaarae sa(n)th gosatt nith hovai || har naam araadhhehi mail sabh kaattehi kilavikh sagalae khovai || theh janam n maranaa aavan jaanaa bahurr n paaeeai juoneeai || naanak gur paramaesar paaeiaa jis prasaadh eishh puneeai ||4||6||9||

Soohee, Fifth Mehla:

Eternal and immovable is the City of God and Guru; chanting His Name, I have found peace. I have obtained the fruits of my mind's desires; the Creator Himself established it. The Creator Himself established it. I have found total peace; my children, siblings and Sikhs have all blossomed forth in bliss. Singing the Glorious Praises of the Perfect Transcendent Lord, my affairs have come to be resolved. God Himself is my Lord and Master. He Himself is my Saving Grace; He Himself is my father and mother. Says Nanak, I am a sacrifice to the True Guru, who has embellished and adorned this place. ||1||

Homes, mansions, stores and markets are beautiful, when the Lord's Name abides within. The Saints and devotees worship the Lord's Name in adoration, and the noose of Death is cut away. The noose of Death is cut away, meditating on the Name of the Eternal, Unchanging Lord, Har, Har. Everything is perfect for them, and they obtain the fruits of their mind's desires. The Saints and friends enjoy peace and pleasure; their pain, suffering and doubts are dispelled. The Perfect True Guru has embellished them with the Word of the Shabad; Nanak is forever a sacrifice to them. ||2||

The gift of our Lord and Master is perfect; it increases day by day. The Supreme Lord God has made me His own; His Glorious Greatness is so great! From the very beginning, and throughout the ages, He is the Protector of His devotees; God has become merciful to me. All beings and creatures now dwell in peace; God Himself cherishes and cares for them. The Praises of the Lord and Master are totally pervading in the ten directions; I cannot express His worth. Says Nanak, I am a sacrifice to the True Guru, who has laid this eternal foundation. ||3||

The spiritual wisdom and meditation of the Perfect Transcendent Lord, and the Sermon of the Lord, Har, Har, are continually heard there. The devotees of the Lord, the Destroyer of fear, play endlessly there, and the unstruck melody resounds and vibrates there. The unstruck melody resounds and resonates, and the Saints contemplate the essence of reality; this discourse is their daily routine. They worship the Lord's Name, and all their filth is washed away; they rid themselves of all sins. There is no birth or death there, no coming or going, and no entering into the womb of reincarnation again. Nanak has found the Guru, the Transcendent Lord; by His Grace, desires are fulfilled. ||4||6||9||