ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ 5 ॥

ਸਾਜਨ੝ ਪ੝ਰਖ੝ ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਮੇਰਾ ਪੂਰਾ ਤਿਸ੝ ਬਿਨ੝ ਅਵਰ੝ ਨ ਜਾਣਾ ਰਾਮ ॥ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਭਾਈ ਸ੝ਤ ਬੰਧਪ ਜੀਅ ਪ੝ਰਾਣ ਮਨਿ ਭਾਣਾ ਰਾਮ ॥ ਜੀਉ ਪਿੰਡ੝ ਸਭ੝ ਤਿਸ ਕਾ ਦੀਆ ਸਰਬ ਗ੝ਣਾ ਭਰਪੂਰੇ ॥ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਸੋ ਪ੝ਰਭ੝ ਮੇਰਾ ਸਰਬ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰੇ ॥ ਤਾ ਕੀ ਸਰਣ ਸਰਬ ਸ੝ਖ ਪਾਝ ਹੋਝ ਸਰਬ ਕਲਿਆਣਾ ॥ ਸਦਾ ਸਦਾ ਪ੝ਰਭ ਕਉ ਬਲਿਹਾਰੈ ਨਾਨਕ ਸਦ ਕ੝ਰਬਾਣਾ ॥1॥

ਝਸਾ ਗ੝ਰ੝ ਵਡਭਾਗੀ ਪਾਈਝ ਜਿਤ੝ ਮਿਲਿਝ ਪ੝ਰਭ੝ ਜਾਪੈ ਰਾਮ ॥ ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੇ ਕਿਲਵਿਖ ਉਤਰਹਿ ਹਰਿ ਸੰਤ ਧੂੜੀ ਨਿਤ ਨਾਪੈ ਰਾਮ ॥ ਹਰਿ ਧੂੜੀ ਨਾਈਝ ਪ੝ਰਭੂ ਧਿਆਈਝ ਬਾਹ੝ੜਿ ਜੋਨਿ ਨ ਆਈਝ ॥ ਗ੝ਰ ਚਰਣੀ ਲਾਗੇ ਭ੝ਰਮ ਭਉ ਭਾਗੇ ਮਨਿ ਚਿੰਦਿਆ ਫਲ੝ ਪਾਈਝ ॥ ਹਰਿ ਗ੝ਣ ਨਿਤ ਗਾਝ ਨਾਮ੝ ਧਿਆਝ ਫਿਰਿ ਸੋਗ੝ ਨਾਹੀ ਸੰਤਾਪੈ ॥ ਨਾਨਕ ਸੋ ਪ੝ਰਭ੝ ਜੀਅ ਕਾ ਦਾਤਾ ਪੂਰਾ ਜਿਸ੝ ਪਰਤਾਪੈ ॥2॥

ਹਰਿ ਹਰੇ ਹਰਿ ਗ੝ਣ ਨਿਧੇ ਹਰਿ ਸੰਤਨ ਕੈ ਵਸਿ ਆਝ ਰਾਮ ॥ ਸੰਤ ਚਰਣ ਗ੝ਰ ਸੇਵਾ ਲਾਗੇ ਤਿਨੀ ਪਰਮ ਪਦ ਪਾਝ ਰਾਮ ॥ ਪਰਮ ਪਦ੝ ਪਾਇਆ ਆਪ੝ ਮਿਟਾਇਆ ਹਰਿ ਪੂਰਨ ਕਿਰਪਾ ਧਾਰੀ ॥ ਸਫਲ ਜਨਮ੝ ਹੋਆ ਭਉ ਭਾਗਾ ਹਰਿ ਭੇਟਿਆ ਝਕ੝ ਮ੝ਰਾਰੀ ॥ ਜਿਸ ਕਾ ਸਾ ਤਿਨ ਹੀ ਮੇਲਿ ਲੀਆ ਜੋਤੀ ਜੋਤਿ ਸਮਾਇਆ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮ੝ ਨਿਰੰਜਨ ਜਪੀਝ ਮਿਲਿ ਸਤਿਗ੝ਰ ਸ੝ਖ੝ ਪਾਇਆ ॥3॥

ਗਾਉ ਮੰਗਲੋ ਨਿਤ ਹਰਿ ਜਨਹ੝ ਪ੝ੰਨੀ ਇਛ ਸਬਾਈ ਰਾਮ ॥ ਰੰਗਿ ਰਤੇ ਆਪ੝ਨੇ ਸ੝ਆਮੀ ਸੇਤੀ ਮਰੈ ਨ ਆਵੈ ਜਾਈ ਰਾਮ ॥ ਅਬਿਨਾਸੀ ਪਾਇਆ ਨਾਮ੝ ਧਿਆਇਆ ਸਗਲ ਮਨੋਰਥ ਪਾਝ ॥ ਸਾਂਤਿ ਸਹਜ ਆਨੰਦ ਘਨੇਰੇ ਗ੝ਰ ਚਰਣੀ ਮਨ੝ ਲਾਝ ॥ ਪੂਰਿ ਰਹਿਆ ਘਟਿ ਘਟਿ ਅਬਿਨਾਸੀ ਥਾਨ ਥਨੰਤਰਿ ਸਾਈ ॥ ਕਹ੝ ਨਾਨਕ ਕਾਰਜ ਸਗਲੇ ਪੂਰੇ ਗ੝ਰ ਚਰਣੀ ਮਨ੝ ਲਾਈ ॥4॥2॥5॥

ਪਦਅਰਥ: ਨ ਜਾਣਾ—ਨਾ ਜਾਣਾਂ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ। ਸ੝ਤ—ਪ੝ੱਤਰ। ਬੰਧਪ—ਸਨਬੰਧੀ। ਜੀਅ—ਜਿੰਦ। ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਭਾਣਾ—ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।

ਜੀਉ—ਜਿੰਦ। ਪਿੰਡ੝—ਸਰੀਰ। ਤਿਸ ਕਾ—{ਸੰਬੰਧਕ 'ਕਾ' ਦੇ ਕਾਰਨ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਤਿਸ੝' ਦਾ ੝ ਉੱਡ ਗਿਆ ਹੈ} ਉਸ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਦਾ। ਅੰਤਰਜਾਮੀ—ਦਿਲ ਦੀ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ। ਸਰਬ—ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚ। ਤਾ ਕੀ—ਉਸ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ। ਕਲਿਆਣਾ—ਸ੝ਖ, ਆਨੰਦ। ਕਉ—ਨੂੰ, ਤੋਂ। ਸਦ—ਸਦਾ।੧।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਗ੝ਰੂ ਮਹਾ ਪ੝ਰਖ ਹੀ ਮੇਰਾ (ਅਸਲ) ਸੱਜਣ ਹੈ, ਉਸ (ਗ੝ਰੂ) ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ (ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਸੂਝ ਦੇ ਸਕੇ)। ਹੇ ਭਾਈ! (ਗ੝ਰੂ ਮੈਨੂੰ) ਮਨ ਵਿਚ (ਇਉਂ) ਪਿਆਰਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ (ਜਿਵੇਂ) ਮਾਂ, ਪਿਉ, ਪ੝ੱਤਰ, ਸਨਬੰਧੀ, ਜਿੰਦ, ਪ੝ਰਾਣ (ਪਿਆਰੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ)।

ਹੇ ਭਾਈ! (ਗ੝ਰੂ ਨੇ ਹੀ ਇਹ ਸੂਝ ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਹੈ ਕਿ) ਜਿੰਦ ਸਰੀਰ ਸਭ ਕ੝ਝ ਉਸ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ, (ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ) ਸਾਰੇ ਗ੝ਣਾਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਹੈ। (ਗ੝ਰੂ ਨੇ ਹੀ ਮਤਿ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ) ਹਰੇਕ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਮੇਰਾ ਉਹ ਪ੝ਰਭੂ ਸਭ ਥਾਈਂ ਵਿਆਪਕ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਸਰਨ ਪਿਆਂ ਸਾਰੇ ਸ੝ਖ ਆਨੰਦ ਮਿਲਦੇ ਹਨ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਹੀ) ਮੈਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਸਦਾ ਹੀ ਸਦਾ ਹੀ ਸਦਾ ਹੀ ਸਦਕੇ ਕ੝ਰਬਾਨ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।੧।

ਪਦਅਰਥ: ਵਡਭਾਗੀ—ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਨਾਲ। ਪਾਈਝ—ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਜਿਤ੝—ਜਿਸ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਜਿਤ੝ ਮਿਲਿਝ—ਜਿਸ (ਗ੝ਰੂ) ਦੇ ਮਿਲਿਆਂ। ਜਾਪੈ—ਸਮਝ ਵਿਚ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਿਲਵਿਖ—ਪਾਪ (ਸਾਰੇ)। ਉਤਰਹਿ—ਲਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ {ਬਹ੝-ਵਚਨ}। ਨਾਪੈ—ਇਸ਼ਨਾਨ ਹ੝ੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਨਾਈਝ—ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰ ਸਕੀਦਾ ਹੈ। ਧਿਆਈਝ—ਸਿਮਰਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬਾਹ੝ੜਿ—ਮ੝ੜ। ਲਾਗੇ—ਲਾਗਿ, ਲੱਗ ਕੇ। ਮਨਿ ਚਿੰਦਿਆ—ਮਨ ਵਿਚ ਚਿਤਾਰਿਆ ਹੋਇਆ। ਸੋਗ੝—ਗ਼ਮ। ਸੰਤਾਪੈ—ਦ੝ੱਖ—ਕਲੇਸ਼। ਜੀਅ—ਜਿੰਦ, ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਅਜਿਹਾ ਗ੝ਰੂ ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਮਿਲਿਆਂ (ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਸੂਝ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਅਨੇਕਾਂ ਜਨਮਾਂ ਦੇ (ਸਾਰੇ) ਪਾਪ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਹਰੀ ਦੇ ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਵਿਚ ਸਦਾ ਇਸ਼ਨਾਨ ਹ੝ੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। (ਜਿਸ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਨਾਲ) ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੀ ਚਰਨ-ਧੂੜ ਵਿਚ ਇਸ਼ਨਾਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮ੝ੜ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪਈਦਾ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਚਰਨੀਂ ਲੱਗ ਕੇ ਭਰਮ ਡਰ ਨਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਮਨ ਵਿਚ ਚਿਤਾਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹਰੇਕ ਫਲ ਪ੝ਰਾਪਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ) ਸਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗ੝ਣ ਗਾਝ ਹਨ; ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਫਿਰ ਕੋਈ ਗ਼ਮ ਕੋਈ ਦ੝ੱਖ-ਕਲੇਸ਼ ਪੋਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਹੀ ਸਮਝ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਕਿ) ਜਿਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪਰਤਾਪ ਹੈ, ਉਹੀ ਜਿੰਦ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਗ੝ਣਨਿਧੇ—ਗ੝ਣਾਂ ਦਾ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ। ਕੈ ਵਸਿ—ਦੇ ਵੱਸ ਵਿਚ। ਪਰਮ ਪਦ੝—ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਆਤਮਕ ਦਰਜਾ। ਆਪ੝—ਆਪਾ—ਭਾਵ। ਸਫਲ—ਕਾਮਯਾਬ। ਭਉ—(ਹਰੇਕ) ਡਰ। ਭੇਟਿਆ—ਮਿਲਿਆ। ਮ੝ਰਾਰੀ—{ਮ੝ਰ—ਅਰਿ। ਅਰਿ—ਵੈਰੀ} ਪਰਮਾਤਮਾ। ਜਿਸ ਕਾ—{ਸੰਬੰਧਕ 'ਕਾ' ਦੇ ਕਾਰਨ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਜਿਸ੝' ਦਾ ੝ ਉੱਡ ਗਿਆ ਹੈ}। ਸਾ—ਸੀ, ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਤਿਨ ਹੀ—(ਕ੝ਰਿਆ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ 'ਹੀ' ਦੇ ਕਾਰਨ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਤਿਨਿ' ਦੀ 'ਿ' ਉੱਡ ਗਈ ਹੈ} ਤਿਨਿ ਹੀ, ਉਸ ਨੇ ਹੀ। ਨਾਮ੝ ਨਿਰੰਜਨ—ਨਿਰੰਜਨ ਦਾ ਨਾਮ। ਨਿਰੰਜਨ—{ਨਿਰ—ਅੰਜਨ। ਅੰਜਨ—ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਦੀ ਕਾਲਖ} ਨਿਰਲੇਪ। ਮਿਲਿ—ਮਿਲ ਕੇ।੩।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਸਾਰੇ ਗ੝ਣਾਂ ਦਾ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੇ (ਪਿਆਰ ਦੇ) ਵੱਸ ਵਿਚ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ ਮਨ੝ੱਖ ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੀ ਚਰਨੀਂ ਪੈ ਕੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਲੱਗੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਆਤਮਕ ਦਰਜੇ ਪ੝ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਝ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਉੱਤੇ ਪੂਰਨ ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ ਮਿਹਰ ਕੀਤੀ, (ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਆਪਾ-ਭਾਵ ਦੂਰ ਕਰ ਲਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਆਤਮਕ ਦਰਜਾ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਈ, ਉਸ ਦਾ (ਹਰੇਕ) ਡਰ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਮਿਲ ਪਿਆ ਜੋ ਇਕ ਆਪ ਹੀ ਆਪ ਹੈ। ਜਿਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਉਹ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਹੀ (ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ) ਮਿਲਾ ਲਿਆ, ਉਸ ਮਨ੝ੱਖ ਦੀ ਜਿੰਦ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਜੋਤਿ ਵਿਚ ਇਕ-ਮਿਕ ਹੋ ਗਈ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਨਿਰਲੇਪ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ (ਸਦਾ) ਜਪਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, (ਜਿਸ ਨੇ) ਗ੝ਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ (ਨਾਮ ਜਪਿਆ, ਉਸ ਨੇ) ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਪ੝ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਿਆ।੩।

ਪਦਅਰਥ: ਮੰਗਲੋ—ਮੰਗਲ੝, ਖ਼੝ਸ਼ੀ ਦਾ ਗੀਤ, ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ ਗੀਤ। ਹਰਿ ਜਨਹ੝—ਹੇ ਸੰਤ ਜਨੋ! ਪ੝ੰਨੀ—ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਛ—ਇੱਛਾ, ਲੋੜ। ਸਬਾਈ—ਸਾਰੀ। ਰੰਗਿ—ਪ੝ਰੇਮ—ਰੰਗ ਵਿਚ। ਸੇਤੀ—ਨਾਲ। ਨ ਆਵੈ ਜਾਈ—(ਜੋ) ਜੰਮਦਾ ਮਰਦਾ ਨਹੀਂ। ਅਬਿਨਾਸੀ—ਨਾਸ—ਰਹਿਤ। ਸਗਲ—ਸਾਰੇ। ਸਹਜ—ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ। ਘਨੇਰੇ—ਬਹ੝ਤ। ਪੂਰਿ ਰਹਿਆ—ਵਿਆਪਕ ਹੈ। ਘਟਿ ਘਟਿ—ਹਰੇਕ ਸਰੀਰ ਵਿਚ। ਥਾਨ ਥਨੰਤਰਿ—ਥਾਨ ਥਾਨ ਅੰਤਰਿ, ਹਰੇਕ ਥਾਨ ਵਿਚ। ਸਾਈ—ਉਹ (ਪ੝ਰਭੂ) ਹੀ। ਲਾਈ—ਲਾਇ, ਲਾ ਕੇ।੪।

ਅਰਥ: ਹੇ ਸੰਤ ਜਨੋ! ਸਦਾ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ) ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ ਗੀਤ ਗਾਇਆ ਕਰੋ, (ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੇ ਪਰਤਾਪ ਨਾਲ) ਹਰੇਕ ਮ੝ਰਾਦ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਪ੝ਰਭੂ ਕਦੇ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ (ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਮਨ੝ੱਖ) ਉਸ ਮਾਲਕ ਦੇ ਪ੝ਰੇਮ-ਰੰਗ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।

ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਿਆ ਉਸ ਨੇ ਨਾਸ-ਰਹਿਤ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਮਿਲਾਪ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਸਾਰੀਆਂ ਮ੝ਰਾਦਾਂ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲਈਆਂ। ਹੇ ਭਾਈ! ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਮਨ ਜੋੜ ਕੇ ਮਨ੝ੱਖ ਸ਼ਾਂਤੀ ਪ੝ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਦੇ ਅਨੇਕਾਂ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦਾ ਹੈ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਆਖ-(ਹੇ ਭਾਈ!) ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਮਨ ਲਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਸਫਲ ਜੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, (ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ) ਨਾਸ-ਰਹਿਤ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਹਰੇਕ ਥਾਂ ਵਿਚ ਹਰੇਕ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਵਿਆਪ ਰਿਹਾ ਹੈ।੪।੨।੫।

soohee mehalaa 5 ||

saajan purakh sathigur maeraa pooraa this bin avar n jaanaa raam || maath pithaa bhaaee suth ba(n)dhhap jeea praan man bhaanaa raam || jeeo pi(n)dd sabh this kaa dheeaa sarab gunaa bharapoorae || a(n)tharajaamee so prabh maeraa sarab rehiaa bharapoorae || thaa kee saran sarab sukh paaeae hoeae sarab kaliaanaa || sadhaa sadhaa prabh ko balihaarai naanak sadh kurabaanaa ||1||

aisaa gur vaddabhaagee paaeeai jith miliai prabh jaapai raam || janam janam kae kilavikh outharehi har sa(n)th dhhoorree nith naapai raam || har dhhoorree naaeeai prabhoo dhhiaaeeai baahurr jon n aaeeai || gur charanee laagae bhram bho bhaagae man chi(n)dhiaa fal paaeeai || har gun nith gaaeae naam dhhiaaeae fir sog naahee sa(n)thaapai || naanak so prabh jeea kaa dhaathaa pooraa jis parathaapai ||2||

har harae har gun nidhhae har sa(n)than kai vas aaeae raam || sa(n)th charan gur saevaa laagae thinee param padh paaeae raam || param padh paaeiaa aap mittaaeiaa har pooran kirapaa dhhaaree || safal janam hoaa bho bhaagaa har bhaettiaa eaek muraaree || jis kaa saa thin hee mael leeaa jothee joth samaaeiaa || naanak naam nira(n)jan japeeai mil sathigur sukh paaeiaa ||3||

gaao ma(n)galo nith har janahu pu(n)nee eishh sabaaee raam || ra(n)g rathae apunae suaamee saethee marai n aavai jaaee raam || abinaasee paaeiaa naam dhhiaaeiaa sagal manorathh paaeae || saa(n)th sehaj aana(n)dh ghanaerae gur charanee man laaeae || poor rehiaa ghatt ghatt abinaasee thhaan thhana(n)thar saaee || kahu naanak kaaraj sagalae poorae gur charanee man laaee ||4||2||5||

Soohee, Fifth Mehla:

My Perfect True Guru is my Best Friend, the Primal Being. I do not know any other than Him, Lord. He is my mother, father, sibling, child, relative, soul and breath of life. He is so pleasing to my mind, O Lord. My body and soul are all His blessings. He is overflowing with every quality of virtue. My God is the Inner-knower, the Searcher of hearts. He is totally permeating and pervading everywhere. In His Sanctuary, I receive every comfort and pleasure. I am totally, completely happy. Forever and ever, Nanak is a sacrifice to God, forever, a devoted sacrifice. ||1||

By great good fortune, one finds such a Guru, meeting whom, the Lord God is known. The sins of countless lifetimes are erased, bathing continually in the dust of the feet of God's Saints. Bathing in the dust of the feet of the Lord, and meditating on God, you shall not have to enter into the womb of reincarnation again. Grasping hold of the Guru's Feet, doubt and fear are dispelled, and you receive the fruits of your mind's desires. Continually singing the Glorious Praises of the Lord, and meditating on the Naam, the Name of the Lord, you shall no longer suffer in pain and sorrow. O Nanak, God is the Giver of all souls; His radiant glory is perfect! ||2||

The Lord, Har, Har, is the treasure of virtue; the Lord is under the power of His Saints. Those who are dedicated to the feet of the Saints, and to serving the Guru, obtain the supreme status, O Lord. They obtain the supreme status, and eradicate self-conceit; the Perfect Lord showers His Grace upon them. Their lives are fruitful, their fears are dispelled, and they meet the One Lord, the Destroyer of ego. He blends into the One, to whom he belongs; his light merges into the Light. O Nanak, chant the Naam, the Name of the Immaculate Lord; meeting the True Guru, peace is obtained. ||3||

Sing continually the songs of joy, O humble beings of the Lord; all your desires shall be fulfilled. Those who are imbued with the Love of their Lord and Master do not die, or come or go in reincarnation. The Imperishable Lord is obtained, meditating on the Naam, and all one's wishes are fulfilled. Peace, poise, and all ecstasy are obtained, attaching one's mind to the Guru's feet. The Imperishable Lord is permeating and pervading each and every heart; He is in all places and interspaces. Says Nanak, all affairs are perfectly resolved, focusing one's mind on the Guru's Feet. ||4||2||5||