ਰਾਗ੝ ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ 4 ਛੰਤ ਘਰ੝ 1 ੴ ਸਤਿਗ੝ਰ ਪ੝ਰਸਾਦਿ ॥

ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਪ੝ਰਖ੝ ਮਿਲਾਇ ਅਵਗਣ ਵਿਕਣਾ ਗ੝ਣ ਰਵਾ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ੝ ਧਿਆਇ ਗ੝ਰਬਾਣੀ ਨਿਤ ਨਿਤ ਚਵਾ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥ ਗ੝ਰਬਾਣੀ ਸਦ ਮੀਠੀ ਲਾਗੀ ਪਾਪ ਵਿਕਾਰ ਗਵਾਇਆ ॥ ਹਉਮੈ ਰੋਗ੝ ਗਇਆ ਭਉ ਭਾਗਾ ਸਹਜੇ ਸਹਜਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥ ਕਾਇਆ ਸੇਜ ਗ੝ਰ ਸਬਦਿ ਸ੝ਖਾਲੀ ਗਿਆਨ ਤਤਿ ਕਰਿ ਭੋਗੋ ॥ ਅਨਦਿਨ੝ ਸ੝ਖਿ ਮਾਣੇ ਨਿਤ ਰਲੀਆ ਨਾਨਕ ਧ੝ਰਿ ਸੰਜੋਗੋ ॥1॥

ਸਤ੝ ਸੰਤੋਖ੝ ਕਰਿ ਭਾਉ ਕ੝ੜਮ੝ ਕ੝ੜਮਾਈ ਆਇਆ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥ ਸੰਤ ਜਨਾ ਕਰਿ ਮੇਲ੝ ਗ੝ਰਬਾਣੀ ਗਾਵਾਈਆ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥ ਬਾਣੀ ਗ੝ਰ ਗਾਈ ਪਰਮ ਗਤਿ ਪਾਈ ਪੰਚ ਮਿਲੇ ਸੋਹਾਇਆ ॥ ਗਇਆ ਕਰੋਧ੝ ਮਮਤਾ ਤਨਿ ਨਾਠੀ ਪਾਖੰਡ੝ ਭਰਮ੝ ਗਵਾਇਆ ॥ ਹਉਮੈ ਪੀਰ ਗਈ ਸ੝ਖ੝ ਪਾਇਆ ਆਰੋਗਤ ਭਝ ਸਰੀਰਾ ॥ ਗ੝ਰ ਪਰਸਾਦੀ ਬ੝ਰਹਮ੝ ਪਛਾਤਾ ਨਾਨਕ ਗ੝ਣੀ ਗਹੀਰਾ ॥2॥

ਮਨਮ੝ਖਿ ਵਿਛ੝ੜੀ ਦੂਰਿ ਮਹਲ੝ ਨ ਪਾਝ ਬਲਿ ਗਈ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥ ਅੰਤਰਿ ਮਮਤਾ ਕੂਰਿ ਕੂੜ੝ ਵਿਹਾਝੇ ਕੂੜਿ ਲਈ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥ ਕੂੜ੝ ਕਪਟ੝ ਕਮਾਵੈ ਮਹਾ ਦ੝ਖ੝ ਪਾਵੈ ਵਿਣ੝ ਸਤਿਗ੝ਰ ਮਗ੝ ਨ ਪਾਇਆ ॥ ਉਝੜ ਪੰਥਿ ਭ੝ਰਮੈ ਗਾਵਾਰੀ ਖਿਨ੝ ਖਿਨ੝ ਧਕੇ ਖਾਇਆ ॥ ਆਪੇ ਦਇਆ ਕਰੇ ਪ੝ਰਭ੝ ਦਾਤਾ ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਪ੝ਰਖ੝ ਮਿਲਾਝ ॥ ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੇ ਵਿਛ੝ੜੇ ਜਨ ਮੇਲੇ ਨਾਨਕ ਸਹਜਿ ਸ੝ਭਾਝ ॥3॥

ਆਇਆ ਲਗਨ੝ ਗਣਾਇ ਹਿਰਦੈ ਧਨ ਓਮਾਹੀਆ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥ ਪੰਡਿਤ ਪਾਧੇ ਆਣਿ ਪਤੀ ਬਹਿ ਵਾਚਾਈਆ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥ ਪਤੀ ਵਾਚਾਈ ਮਨਿ ਵਜੀ ਵਧਾਈ ਜਬ ਸਾਜਨ ਸ੝ਣੇ ਘਰਿ ਆਝ ॥ ਗ੝ਣੀ ਗਿਆਨੀ ਬਹਿ ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ ਫੇਰੇ ਤਤ੝ ਦਿਵਾਝ ॥ ਵਰ੝ ਪਾਇਆ ਪ੝ਰਖ੝ ਅਗੰਮ੝ ਅਗੋਚਰ੝ ਸਦ ਨਵਤਨ੝ ਬਾਲ ਸਖਾਈ ॥ ਨਾਨਕ ਕਿਰਪਾ ਕਰਿ ਕੈ ਮੇਲੇ ਵਿਛ੝ੜਿ ਕਦੇ ਨ ਜਾਈ ॥4॥1॥

raag soohee mehalaa 4 shha(n)th ghar 1 ik oa(n)kaar sathigur prasaadh ||

sathigur purakh milaae avagan vikanaa gun ravaa bal raam jeeo || har har naam dhhiaae gurabaanee nith nith chavaa bal raam jeeo || gurabaanee sadh meet(h)ee laagee paap vikaar gavaaeiaa || houmai rog gaeiaa bho bhaagaa sehajae sehaj milaaeiaa || kaaeiaa saej gur sabadh sukhaalee giaan thath kar bhogo || anadhin sukh maanae nith raleeaa naanak dhhur sa(n)jogo ||1||

sath sa(n)thokh kar bhaao kurram kurramaaee aaeiaa bal raam jeeo || sa(n)th janaa kar mael gurabaanee gaavaaeeaa bal raam jeeo || baanee gur gaaee param gath paaee pa(n)ch milae sohaaeiaa || gaeiaa karodhh mamathaa than naat(h)ee paakha(n)dd bharam gavaaeiaa || houmai peer gee sukh paaeiaa aarogath bheae sareeraa || gur parasaadhee breham pashhaathaa naanak gunee geheeraa ||2||

manamukh vishhurree dhoor mehal n paaeae bal gee bal raam jeeo || a(n)thar mamathaa koor koorr vihaajhae koorr lee bal raam jeeo || koorr kapatt kamaavai mehaa dhukh paavai vin sathigur mag n paaeiaa || oujharr pa(n)thh bhramai gaavaaree khin khin dhhakae khaaeiaa || aapae dhaeiaa karae prabh dhaathaa sathigur purakh milaaeae || janam janam kae vishhurrae jan maelae naanak sehaj subhaaeae ||3||

aaeiaa lagan ganaae hiradhai dhhan oumaaheeaa bal raam jeeo || pa(n)ddith paadhhae aan pathee behi vaachaaeeaa bal raam jeeo || pathee vaachaaee man vajee vadhhaaee jab saajan sunae ghar aaeae || gunee giaanee behi mathaa pakaaeiaa faerae thath dhivaaeae || var paaeiaa purakh aga(n)m agochar sadh navathan baal sakhaaee || naanak kirapaa kar kai maelae vishhurr kadhae n jaaee ||4||1||

Raag Soohee, Fourth Mehla, Chhant, First House: One Universal Creator God. By The Grace Of The True Guru:

If only I could meet the True Guru, the Primal Being. Discarding my faults and sins, I would chant the Lord's Glorious Praises. I meditate on the Naam, the Name of the Lord, Har, Har. Continuously, continually, I chant the Word of the Guru's Bani. Gurbani always seems so sweet; I have eradicated the sins from within. The disease of egotism is gone, fear has left, and I am absorbed in celestial peace. Through the Word of the Guru's Shabad, the bed of my body has become cozy and beautiful, and I enjoy the essence of spiritual wisdom. Night and day, I continually enjoy peace and pleasure. O Nanak, this is my pre-ordained destiny. ||1||

The soul-bride is lovingly embellished with truth and contentment; her Father, the Guru, has come to engage her in marriage to her Husband Lord. Joining with the humble Saints, I sing Gurbani. Singing the Guru's Bani, I have obtained the supreme status; meeting with the Saints, the self-elect, I am blessed and adorned. Anger and attachment have left my body and run away; I have eradicated hypocrisy and doubt. The pain of egotism is gone, and I have found peace; my body has become healthy and free of disease. By Guru's Grace, O Nanak, I have realized God, the ocean of virtue. ||2||

The self-willed manmukh is separated, far away from God; she does not obtain the Mansion of His Presence, and she burns. Egotism and falsehood are deep within her; deluded by falsehood, she deals only in falsehood. Practicing fraud and falsehood, she suffers terrible pain; without the True Guru, she does not find the way. The foolish soul-bride wanders along dismal pathways; each and every moment, she is bumped and pushed. God, the Great Giver, shows His Mercy, and leads her to meet the True Guru, the Primal Being. Those beings who have been separated for countless incarnations, O Nanak, are reunited with the Lord, with intuitive ease. ||3||

Calculating the most auspicious moment, the Lord comes into the bride's home; her heart is filled with ecstasy. The Pandits and astrologers have come, to sit and consult the almanacs. They have consulted the almanacs, and the bride's mind vibrates with bliss, when she hears that her Friend is coming into the home of her heart. The virtuous and wise men sat down and decided to perform the marriage immediately. She has found her Husband, the Inaccessible, Unfathomable Primal Lord, who is forever young; He is her Best Friend from her earliest childhood. O Nanak, he has mercifully united the bride with Himself. She shall never be separated again. ||4||1||

ਪਦਅਰਥ: ਵਿਕਣਾ—ਵੇਚਦਿਆਂ, ਦੂਰ ਕਰਦਿਆਂ। ਰਵਾ—ਰਵਾਂ, ਮੈਂ ਯਾਦ ਕਰਾਂ। ਬਲਿ—ਸਦਕੇ। ਰਾਮ ਜੀਉ—ਹੇ ਰਾਮ ਜੀ! ਚਵਾ—ਚਵਾਂ, ਮੈਂ ਉਚਾਰਦਾ ਰਹਾਂ। ਸਦ—ਸਦਾ। ਸਹਜੇ ਸਹਜਿ—ਸਹਜਿ ਹੀ ਸਹਜਿ, ਸਦਾ ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ। ਕਾਇਮ—ਸਰੀਰ। ਸਬਦਿ—ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ। ਸ੝ਖਾਲੀ—ਸੌਖੀ। ਗਿਆਨ—ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ। ਤਤਿ—ਤੱਤ ਵਿਚ। ਗਿਆਨ ਤਤਿ—ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ ਦੇ ਮੂਲ—ਪ੝ਰਭੂ ਵਿਚ (ਜ੝ੜ ਕੇ)। ਕਰਿ—ਕਰੇ, ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਰਿ ਭੋਗੋ—ਮਿਲਾਪ ਦਾ ਸ੝ਖ ਮਾਣਦੀ ਹੈ। ਅਨਦਿਨ੝—{अनढ़दिनां} ਹਰ ਰੋਜ਼, ਹਰ ਵੇਲੇ। ਸ੝ਖਿ—ਸ੝ਖ ਵਿਚ। ਧ੝ਰਿ—ਧ੝ਰ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ। ਸੰਜੋਗੋ—ਮਿਲਾਪ।੧।

ਅਰਥ: ਹੇ ਰਾਮ ਜੀ! ਮੈਂ ਤੈਥੋਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਗ੝ਰੂ-ਪ੝ਰਖ ਮਿਲਾ (ਜਿਸ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਮੈਂ (ਤੇਰੇ) ਗ੝ਣ ਯਾਦ ਕਰਾਂ, ਅਤੇ (ਇਹਨਾਂ ਗ੝ਣਾਂ ਦੇ ਵੱਟੇ) ਔਗ੝ਣ ਵੇਚ ਦਿਆਂ (ਦੂਰ ਕਰ ਦਿਆਂ)। ਹੇ ਹਰੀ! ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰ ਸਿਮਰ ਕੇ ਮੈਂ ਸਦਾ ਹੀ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਉਚਾਰਾਂ।

ਜਿਸ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਨੂੰ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਸਦਾ ਪਿਆਰੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ, ਉਹ (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਪਾਪ ਵਿਕਾਰ ਦੂਰ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਹਉਮੈ ਦਾ ਰੋਗ ਮ੝ੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਹਰੇਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਡਰ-ਸਹਿਮ ਭੱਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ ਸਦਾ ਹੀ ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ ਟਿਕੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸੇਜ ਸ੝ਖ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਸ੝ਖ ਦਾ ਘਰ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ), ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ ਦੇ ਮੂਲ-ਪ੝ਰਭੂ ਵਿਚ ਜ੝ੜ ਕੇ ਉਹ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਮਿਲਾਪ ਦਾ ਸ੝ਖ ਮਾਣਦੀ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਧ੝ਰ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ ਜਿਸ ਦੇ ਭਾਗਾਂ ਵਿਚ ਸੰਜੋਗ ਲਿਖਿਆ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਆਨੰਦ ਵਿਚ ਟਿਕੀ ਰਹਿ ਕੇ ਸਦਾ (ਪ੝ਰਭੂ-ਮਿਲਾਪ ਦਾ) ਸ੝ਖ ਮਾਣਦੀ ਹੈ।੧।

ਪਦਅਰਥ: ਸਤ੝—ਦਾਨ, ਸੇਵਾ। ਕਰਿ—ਕਰ, ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ। ਭਾਉ—ਪ੝ਰੇਮ। ਕ੝ੜਮ੝—ਜੀਵ—ਇਸਤ੝ਰੀ ਨੂੰ ਪ੝ਰਭੂ—ਪਤੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾਣ ਵਾਲਾ ਵਿਚੋਲਾ, ਗ੝ਰੂ। ਕ੝ੜਮਾਈ—ਜੀਵ—ਇਸਤ੝ਰੀ ਦਾ ਪ੝ਰਭੂ—ਪਤੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਕਰਨ ਲਈ। ਕਰਿ ਮੇਲ੝—ਇਕੱਠ ਕਰ ਕੇ, ਸਾਧ—ਸੰਗਤਿ ਇਕੱਤ੝ਰ ਕਰ ਕੇ। ਪਰਮ ਗਤਿ—ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ। ਪੰਚ—ਗਿਆਨ—ਇੰਦ੝ਰੇ। ਸੋਹਾਇਆ—(ਹਿਰਦਾ—ਥਾਂ) ਸੋਹਣਾ ਬਣ ਗਿਆ। ਤਨਿ—ਸਰੀਰ ਵਿਚ। ਨਾਠੀ—ਨੱਸ ਗਈ। ਪੀਰ—ਪੀੜ। ਆਰੋਗਤ—ਨਿਰੋਆ, ਅਰੋਗ। ਪਰਸਾਦੀ—ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ। ਬ੝ਰਹਮ੝ ਪਛਾਤਾ—ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਬਣਾ ਲਈ। ਗ੝ਣੀ—ਗ੝ਣਾਂ ਦਾ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ। ਗਹੀਰਾ—ਡੂੰਘੇ ਜਿਗਰੇ ਵਾਲਾ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਰਾਮ ਜੀ! ਮੈਂ ਤੈਥੋਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ। (ਜਿਸ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਨੂੰ) ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾਣ ਵਾਸਤੇ ਵਿਚੋਲਾ-ਗ੝ਰੂ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਪਿਆ (ਉਸ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਸੇਵਾ ਸੰਤੋਖ ਪ੝ਰੇਮ ਆਦਿਕ ਗ੝ਣ ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ, ਸਾਧਸੰਗਤਿ ਦਾ (ਉਸ ਨਾਲ) ਮੇਲ ਕਰ ਕੇ ਗ੝ਰੂ ਨੇ (ਉਸ ਨੂੰ) ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੀ ਬਾਣੀ ਗਾਵਣ ਦੀ ਪ੝ਰੇਰਨਾ ਕੀਤੀ।

ਜਦੋਂ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਨੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਉਚਾਰੀ ਹੋਈ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਵਾਲੀ ਬਾਣੀ ਗਾਣੀ ਸ਼੝ਰੂ ਕੀਤੀ, ਉਸ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚੀ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ ਪ੝ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਈ, ਉਸ ਦੇ ਗਿਆਨ-ਇੰਦ੝ਰੇ (ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲ ਦੌੜਨ ਦੇ ਥਾਂ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਨ ਵਿਚ) ਮਿਲ ਬੈਠੇ, ਤੇ ਸੋਹਣੇ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਝ। ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਕ੝ਰੋਧ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਵੱਸਦੀ ਮਮਤਾ ਨੱਸ ਗਈ, ਉਸ ਦਾ ਪਖੰਡ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਭਟਕਣਾ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈ। (ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਹਉਮੈ ਦੀ ਪੀੜ ਚਲੀ ਗਈ, ਉਸ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਰੀਰ ਨਿਰੋਆ ਹੋ ਗਿਆ, ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਪ੝ਰਾਪਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਉਸ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਨੇ ਗ੝ਣਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਡੂੰਘੇ ਜਿਗਰੇ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਪਾ ਲਈ।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਮਨਮ੝ਖਿ—ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲੀ ਜੀਵ—ਇਸਤ੝ਰੀ। ਮਹਲ੝—ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ। ਬਲਿ ਗਈ—(ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ) ਸੜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕੂਰਿ ਮਮਤਾ—ਕੂੜੀ ਮਮਤਾ। ਵਿਹਾਝੇ—ਵਣਜਦੀ ਹੈ, ਖ਼ਰੀਦਦੀ ਹੈ। ਕੂੜਿ ਲਈ—ਕੂੜ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗ੝ਰਸ ਲਿਆ ਹੈ। ਕਪਟ੝—ਠੱਗੀ। ਮਗ੝—(ਸਹੀ ਜੀਵਨ ਦਾ) ਰਸਤਾ। ਉਝੜ ਪੰਥਿ—ਉਜਾੜ ਦੇ ਰਸਤੇ ਉਤੇ। ਭ੝ਰਮੈ—ਭਟਕਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹੈ। ਗਾਵਾਰੀ—ਮੂਰਖ ਜੀਵ—ਇਸਤ੝ਰੀ। ਆਪੇ—ਆਪ ਹੀ। ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਪ੝ਰਖ੝—ਸਮਰੱਥ ਗ੝ਰੂ। ਸਹਜਿ—ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ। ਸ੝ਭਾਝ—ਸ੝ਭਾਇ, ਪ੝ਰੇਮ ਵਿਚ।੩।

ਅਰਥ: ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲੀ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਨਾਲੋਂ ਵਿਛ੝ੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, (ਉਸ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਤੋਂ) ਦੂਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਪ੝ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ, (ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ) ਸੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਝੂਠੀ ਮਮਤਾ ਬਣੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ ਨਾਸਵੰਤ ਮਾਇਆ ਹੀ ਇਕੱਠੀ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਮਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਸਦਾ ਗ੝ਰਸੀ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ (ਮਾਇਆ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਸਦਾ) ਝੂਠ ਠੱਗੀ (ਆਦਿਕ ਦੀ) ਕਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਬੜਾ ਦ੝ੱਖ ਸਹਾਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਉਸ ਨੂੰ (ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਹੀ) ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਭਦਾ। ਉਹ ਮੂਰਖ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਉਜਾੜ ਦੇ ਰਸਤੇ ਵਿਚ (ਜਿਥੇ ਕਾਮਾਦਿਕ ਲ੝ਟੇਰੇ ਲ੝ੱਟ ਲੈਂਦੇ ਹਨ) ਭਟਕਦੀ ਫਿਰਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਧੱਕੇ ਖਾਂਦੀ ਹੈ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਉਤੇ ਦਾਤਾਰ ਪ੝ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਦਇਆ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਰੱਥ ਗ੝ਰੂ ਮਿਲਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਗ੝ਰੂ ਉਹਨਾਂ ਅਨੇਕਾਂ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਵਿਛ੝ੜੇ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ ਪ੝ਰੇਮ ਵਿਚ ਟਿਕਾ ਕੇ ਪ੝ਰਭੂ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।੩।

ਪਦਅਰਥ: ਲਗਨ੝ ਗਣਾਇ—ਸਾਹਾ ਸ੝ਧਾ ਕੇ, ਮ੝ਹੂਰਤ ਕਢਾ ਕੇ। ਹਿਰਦੈ—ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ। ਧਨ—ਜੀਵ—ਇਸਤ੝ਰੀ। ਓਮਾਹੀਆ—ਚਾਉ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਆਣਿ—ਲਿਆ ਕੇ। ਪਤੀ—ਪੱਤ੝ਰੀ। ਬਹਿ—ਬੈਠ ਕੇ। ਵਾਚਾਈਆ—ਪੜ੝ਹਾਈ, ਸੋਧੀ, ਮ੝ਹੂਰਤ ਸੋਧਿਆ। ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਵਜੀ ਵਧਾਈ—ਖ਼੝ਸ਼ੀ ਪੈਦਾ ਹੋਈ। ਘਰਿ—ਘਰ ਵਿਚ, ਹਿਰਦੇ—ਘਰ ਵਿਚ। ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ—ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ। ਫੇਰੇ—ਲਾਵਾਂ। ਤਤ੝—ਤ੝ਰਤ। ਅਗੰਮ੝—ਅਪਹ੝ੰਚ। ਅਗੋਚਰ੝—ਜਿਸ ਤਕ ਗਿਆਨ—ਇੰਦ੝ਰਿਆਂ ਦੀ ਪਹ੝ੰਚ ਨਾਹ ਹੋ ਸਕੇ {ਅ—ਗੋ—ਚਰ੝। ਗੋ—ਗਿਆਨ—ਇੰਦ੝ਰੇ}। ਸਦ—ਸਦਾ। ਨਵਤਨ੝—ਨਵਾਂ। ਬਾਲ ਸਖਾਈ—ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਮਿੱਤਰ।੪।

ਅਰਥ: (ਜਿਵੇਂ ਜਦੋਂ ਲਾੜਾ) ਮ੝ਹੂਰਤ ਕਢਾ ਕੇ (ਜੰਞ ਲੈ ਕੇ) ਆਉਂਦਾ ਹੈ (ਤਾਂ,) ਇਸਤ੝ਰੀ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਖ਼੝ਸ਼ ਹ੝ੰਦੀ ਹੈ, ਪਾਂਧੇ ਪੰਡਿਤ ਪੱਤ੝ਰੀ ਲਿਆ ਕੇ ਬੈਠ ਕੇ (ਫੇਰੇ ਦੇਣ ਦਾ ਵੇਲਾ) ਵਿਚਾਰਦੇ ਹਨ। (ਪਾਂਧੇ ਪੰਡਿਤ) ਪੱਤ੝ਰੀ ਵਿਚਾਰਦੇ ਹਨ (ਉਧਰ) ਜਦੋਂ (ਵਿਆਹ ਵਾਲੀ ਕੰਨਿਆ) ਸੱਜਣ ਘਰ ਵਿਚ ਆਝ ਸ੝ਣਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਖ਼੝ਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਚੱਲ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਗ੝ਣਵਾਨ ਬੈਠ ਕੇ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤੇ, ਤ੝ਰਤ ਫੇਰੇ ਦੇ ਦੇਂਦੇ ਹਨ (ਤਿਵੇਂ, ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਪ੝ਰਭੂ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਰਗਟ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ, ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਦੀ ਲਹਿਰ ਚੱਲ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਗ੝ਰਮ੝ਖ ਬਾਣੀ ਦੇ ਰਸੀਝ ਸਾਧ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਮਿਲ ਕੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਪੜ੝ਹਦੇ ਵਿਚਾਰਦੇ ਹਨ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਗ੝ਰਬਾਣੀ ਵਿਚਾਰਦੇ ਹਨ, ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਦੇ ਹਿਰਦੇ-ਘਰ ਵਿਚ ਸੱਜਣ-ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਪਰਕਾਸ਼ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਆਨੰਦ ਦੇ, ਮਾਨੋ, ਵਾਜੇ ਵੱਜਦੇ ਹਨ। ਗ੝ਰਮ੝ਖ ਸਤਸੰਗੀ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਦਾ ਪ੝ਰਭੂ-ਪਤੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਕਰਾ ਦੇਂਦੇ ਹਨ)।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਨੂੰ ਖਸਮ-ਪ੝ਰਭੂ ਮਿਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਜੋ (ਸਾਧਾਰਨ ਉੱਦਮ ਨਾਲ) ਅਪਹ੝ੰਚ ਹੈ, ਜਿਸ ਤਕ ਗਿਆਨ-ਇੰਦ੝ਰਿਆਂ ਦੀ ਪਹ੝ੰਚ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ, ਜੋ ਸਦਾ ਨਵੇਂ ਪਿਆਰ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਜੋ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਮਿੱਤਰ ਚਲਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਨੂੰ ਉਹ ਪ੝ਰਭੂ ਕਿਰਪਾ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਮ੝ੜ ਕਦੇ ਉਸ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਵਿਛ੝ੜਦੀ।੪।੧।