ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ 1 ਛੰਤ

ੴ ਸਤਿਗ੝ਰ ਪ੝ਰਸਾਦਿ ॥

ਤੀਰਥਿ ਨਾਵਣ ਜਾਉ ਤੀਰਥ੝ ਨਾਮ੝ ਹੈ ॥ ਤੀਰਥ੝ ਸਬਦ ਬੀਚਾਰ੝ ਅੰਤਰਿ ਗਿਆਨ੝ ਹੈ ॥ ਗ੝ਰ ਗਿਆਨ੝ ਸਾਚਾ ਥਾਨ੝ ਤੀਰਥ੝ ਦਸ ਪ੝ਰਬ ਸਦਾ ਦਸਾਹਰਾ ॥ ਹਉ ਨਾਮ੝ ਹਰਿ ਕਾ ਸਦਾ ਜਾਚਉ ਦੇਹ੝ ਪ੝ਰਭ ਧਰਣੀਧਰਾ ॥ ਸੰਸਾਰ੝ ਰੋਗੀ ਨਾਮ੝ ਦਾਰੂ ਮੈਲ੝ ਲਾਗੈ ਸਚ ਬਿਨਾ ॥ ਗ੝ਰ ਵਾਕ੝ ਨਿਰਮਲ੝ ਸਦਾ ਚਾਨਣ੝ ਨਿਤ ਸਾਚ੝ ਤੀਰਥ੝ ਮਜਨਾ ॥1॥

ਸਾਚਿ ਨ ਲਾਗੈ ਮੈਲ੝ ਕਿਆ ਮਲ੝ ਧੋਈਝ ॥ ਗ੝ਣਹਿ ਹਾਰ੝ ਪਰੋਇ ਕਿਸ ਕਉ ਰੋਈਝ ॥ ਵੀਚਾਰਿ ਮਾਰੈ ਤਰੈ ਤਾਰੈ ਉਲਟਿ ਜੋਨਿ ਨ ਆਵਝ ॥ ਆਪਿ ਪਾਰਸ੝ ਪਰਮ ਧਿਆਨੀ ਸਾਚ੝ ਸਾਚੇ ਭਾਵਝ ॥ ਆਨੰਦ੝ ਅਨਦਿਨ੝ ਹਰਖ੝ ਸਾਚਾ ਦੂਖ ਕਿਲਵਿਖ ਪਰਹਰੇ ॥ ਸਚ੝ ਨਾਮ੝ ਪਾਇਆ ਗ੝ਰਿ ਦਿਖਾਇਆ ਮੈਲ੝ ਨਾਹੀ ਸਚ ਮਨੇ ॥2॥

ਸੰਗਤਿ ਮੀਤ ਮਿਲਾਪ੝ ਪੂਰਾ ਨਾਵਣੋ ॥ ਗਾਵੈ ਗਾਵਣਹਾਰ੝ ਸਬਦਿ ਸ੝ਹਾਵਣੋ ॥ ਸਾਲਾਹਿ ਸਾਚੇ ਮੰਨਿ ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਪ੝ੰਨ ਦਾਨ ਦਇਆ ਮਤੇ ॥ ਪਿਰ ਸੰਗਿ ਭਾਵੈ ਸਹਜਿ ਨਾਵੈ ਬੇਣੀ ਤ ਸੰਗਮ੝ ਸਤ ਸਤੇ ॥ ਆਰਾਧਿ ਝਕੰਕਾਰ੝ ਸਾਚਾ ਨਿਤ ਦੇਇ ਚੜੈ ਸਵਾਇਆ ॥ ਗਤਿ ਸੰਗਿ ਮੀਤਾ ਸੰਤਸੰਗਤਿ ਕਰਿ ਨਦਰਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥3॥

ਕਹਣ੝ ਕਹੈ ਸਭ੝ ਕੋਇ ਕੇਵਡ੝ ਆਖੀਝ ॥ ਹਉ ਮੂਰਖ੝ ਨੀਚ੝ ਅਜਾਣ੝ ਸਮਝਾ ਸਾਖੀਝ ॥ ਸਚ੝ ਗ੝ਰ ਕੀ ਸਾਖੀ ਅੰਮ੝ਰਿਤ ਭਾਖੀ ਤਿਤ੝ ਮਨ੝ ਮਾਨਿਆ ਮੇਰਾ ॥ ਕੂਚ੝ ਕਰਹਿ ਆਵਹਿ ਬਿਖ੝ ਲਾਦੇ ਸਬਦਿ ਸਚੈ ਗ੝ਰ੝ ਮੇਰਾ ॥ ਆਖਣਿ ਤੋਟਿ ਨ ਭਗਤਿ ਭੰਡਾਰੀ ਭਰਿਪ੝ਰਿ ਰਹਿਆ ਸੋਈ ॥ ਨਾਨਕ ਸਾਚ੝ ਕਹੈ ਬੇਨੰਤੀ ਮਨ੝ ਮਾਂਜੈ ਸਚ੝ ਸੋਈ ॥4॥1॥

dhhanaasaree mehalaa 1 shha(n)tha

ik oa(n)kaar sathigur prasaadh ||

theerathh naavan jaao theerathh naam hai || theerathh sabadh beechaar a(n)thar giaan hai || gur giaan saachaa thhaan theerathh dhas purab sadhaa dhasaaharaa || ho naam har kaa sadhaa jaacho dhaehu prabh dhharaneedhharaa || sa(n)saar rogee naam dhaaroo mail laagai sach binaa || gur vaak niramal sadhaa chaanan nith saach theerathh majanaa ||1||

saach n laagai mail kiaa mal dhhoeeai || gunehi haar paroe kis ko roeeai || veechaar maarai tharai thaarai oulatt jon n aaveae || aap paaras param dhhiaanee saach saachae bhaaveae || aana(n)dh anadhin harakh saachaa dhookh kilavikh pareharae || sach naam paaeiaa gur dhikhaaeiaa mail naahee sach manae ||2||

sa(n)gath meeth milaap pooraa naavano || gaavai gaavanehaar sabadh suhaavano || saalaahi saachae ma(n)n sathigur pu(n)n dhaan dhaeiaa mathae || pir sa(n)g bhaavai sehaj naavai baenee th sa(n)gam sath sathae || aaraadhh eaeka(n)kaar saachaa nith dhaee charrai savaaeiaa || gath sa(n)g meethaa sa(n)thasa(n)gath kar nadhar mael milaaeiaa ||3||

kehan kehai sabh koe kaevadd aakheeai || ho moorakh neech ajaan samajhaa saakheeai || sach gur kee saakhee a(n)mrith bhaakhee thith man maaniaa maeraa || kooch karehi aavehi bikh laadhae sabadh sachai gur maeraa || aakhan thott n bhagath bha(n)ddaaree bharipur rehiaa soee || naanak saach kehai baena(n)thee man maa(n)jai sach soee ||4||1||

Dhanaasaree, First Mehla, Chhant:

One Universal Creator God. By The Grace Of The True Guru:

Why should I bathe at sacred shrines of pilgrimage? The Naam, the Name of the Lord, is the sacred shrine of pilgrimage. My sacred shrine of pilgrimage is spiritual wisdom within, and contemplation on the Word of the Shabad. The spiritual wisdom given by the Guru is the True sacred shrine of pilgrimage, where the ten festivals are always observed. I constantly beg for the Name of the Lord; grant it to me, O God, Sustainer of the world. The world is sick, and the Naam is the medicine to cure it; without the True Lord, filth sticks to it. The Guru's Word is immaculate and pure; it radiates a steady Light. Constantly bathe in such a true shrine of pilgrimage. ||1||

Filth does not stick to the true ones; what filth do they have to wash off? If one strings a garland of virtues for oneself, what is there to cry for? One who conquers his own self through contemplation is saved, and saves others as well; he does not come to be born again. The supreme meditator is Himself the philosopher's stone, which transforms lead into gold. The true man is pleasing to the True Lord. He is in ecstasy, truly happy, night and day; his sorrows and sins are taken away. He finds the True Name, and beholds the Guru; with the True Name in his mind, no filth sticks to him. ||2||

O friend, association with the Holy is the perfect cleansing bath. The singer who sings the Lord's Praises is adorned with the Word of the Shabad. Worship the True Lord, and believe in the True Guru; this brings the merit of making donations to charity, kindness and compassion. The soul-bride who loves to be with her Husband Lord bathes at the Triveni, the sacred place where the Ganges, Jamuna and Saraswaati Rivers converge, the Truest of the True. Worship and adore the One Creator, the True Lord, who constantly gives, whose gifts continually increase. Salvation is attained by associating with the Society of the Saints, O friend; granting His Grace, God unites us in His Union. ||3||

Everyone speaks and talks; how great should I say He is? I am foolish, lowly and ignorant; it is only through the Guru's Teachings that I understand. True are the Teachings of the Guru. His Words are Ambrosial Nectar; my mind is pleased and appeased by them. Loaded down with corruption and sin, people depart, and then come back again; the True Shabad is found through my Guru. There is no end to the treasure of devotion; the Lord is pervading everywhere. Nanak utters this true prayer; one who purifies his mind is True. ||4||1||

ਪਦਅਰਥ: ਤੀਰਥਿ-ਤੀਰਥ ਉਤੇ। ਜਾਉ-ਮੈਂ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਸਬਦ ਬੀਚਾਰ੝-ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਿਚਾਰ। ਅੰਤਰਿ-ਅੰਦਰ, ਮਨ ਵਿਚ। ਗਿਆਨ੝-ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ। ਸਾਚਾ-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ। ਦਸ ਪ੝ਰਬ-ਦਸ ਪਵਿਤ੝ਰ ਦਿਹਾੜੇ {ਮੱਸਿਆ, ਸੰਗ੝ਰਾਂਦ, ਪੂਰਨਮਾਸੀ, ਚਾਨਣਾ ਝਤਵਾਰ, ਸੂਰਜ ਗ੝ਰਹਣ, ਚੰਦ ਗ੝ਰਹਣ, ਦੋ ਅਸ਼ਟਮੀਆਂ, ਦੋ ਚੌਦੇਂ}। ਦਸਾਹਰਾ-ਦਸ ਪਾਪ ਹਰਨ ਵਾਲਾ ਦਿਨ, ਜੇਠ ਸ੝ਦੀ ਦਸਮੀ, ਗੰਗਾ ਦਾ ਜਨਮ ਦਿਨ। ਹਉ-ਮੈਂ। ਜਾਚਉ-ਮੰਗਦਾ ਹਾਂ। ਧਰਣੀਧਰਾ-{ਧਰਣੀ-ਧਰਤੀ। ਧਰ-ਆਸਰਾ} ਹੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਆਸਰੇ ਪ੝ਰਭੂ! ਸਾਚ੝-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ। ਮਜਨਾ-ਇਸ਼ਨਾਨ।੧।

ਸਾਚਿ-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ (ਜ੝ੜਿਆਂ)। ਕਿਆ ਧੋਈਝ-(ਤੀਰਥ ਆਦਿਕਾਂ ਤੇ ਜਾ ਕੇ) ਧੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ। ਗ੝ਣਹਿ ਹਾਰ੝-ਗ੝ਣਾਂ ਦਾ ਹਾਰ। ਪਰੋਇ-ਪ੝ਰੋ ਕੇ। ਕਿਸ ਕਉ ਰੋਈਝ-ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਪ੝ਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਵੀਚਾਰਿ-ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਰਾਹੀਂ। ਉਲਟਿ-ਮ੝ੜ। ਆਵਝ-ਆਵੈ, ਆਉਂਦਾ। ਪਾਰਸ੝-ਧਾਤਾਂ ਨੂੰ ਸੋਨਾ ਬਣਾ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਪੱਥਰੀ। ਪਰਮ ਧਿਆਨੀ-ਬਹ੝ਤ ਉੱਚੀ ਸ੝ਰਤਿ ਦਾ ਮਾਲਕ। ਸਾਚ੝-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਰੂਪ। ਭਾਵਝ-ਭਾਵੈ, ਪਸੰਦ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਨਦਿਨ੝-ਹਰ ਰੋਜ਼। ਹਰਖ੝-ਖ਼੝ਸ਼ੀ। ਕਿਲਵਿਖ-ਪਾਪ। ਪਰਹਰੇ-ਦੂਰ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਗ੝ਰਿ-ਗ੝ਰੂ ਨੇ। ਸਚ ਮਨੇ-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਨਾਮ ਨੂੰ ਜਪਣ ਵਾਲੇ ਮਨ ਨੂੰ।੨।

ਮੀਤ ਮਿਲਾਪ੝-ਮਿੱਤ੝ਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਮਿਲਾਪ। ਨਾਵਣੋ-ਨਾਵਣ੝, ਇਸ਼ਨਾਨ। ਗਾਵਣਹਾਰ੝-ਗਾਵਣ-ਜੋਗ ਪ੝ਰਭੂ। ਸਬਦਿ-ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ (ਜ੝ੜ ਕੇ)। ਸ੝ਹਾਵਣੋ-ਸੋਹਣੇ ਜੀਵਨ ਵਾਲਾ। ਸਾਲਾਹਿ-ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰ ਕੇ। ਮੰਨਿ-ਮੰਨ ਕੇ, ਸਰਧਾ ਰੱਖ ਕੇ। ਮਤੇ-ਮਤਿ। ਪਿਰ ਸੰਗਿ-ਪਤੀ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ। ਭਾਵੈ-(ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ) ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਸਹਜਿ-ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ। ਬੇਣੀ ਸੰਗਮ੝-ਤ੝ਰਿਬੇਣੀ ਜੰਗਮ, ਤਿੰਨ ਨਦੀਆਂ (ਗੰਗਾ, ਜਮਨਾ, ਸਰਸ੝ਵਤੀ) ਦਾ ਮਿਲਾਪ-ਥਾਂ, ਪ੝ਰਯਾਗ (ਅਲਾਹਾਬਾਦ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ)। ਸਤ ਸਤੇ-ਸ੝ੱਚੇ ਤੋਂ ਸ੝ੱਚਾ। ਸਾਚਾ-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ। ਦੇਇ-ਦੇਂਦਾ ਹੈ (ਜੋ ਪ੝ਰਭੂ)। ਚੜੈ ਸਵਾਇਆ-(ਉਸ ਦਾ ਦਿੱਤਾ) ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਵਧਦਾ ਹੈ। ਕਰਿ-ਕਰ ਕੇ। ਮੇਲਿ-ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ।੩।

ਕਹਣ੝-ਕਥਨ। ਕਹਣ੝ ਕਹੈ-ਕਥਨ ਕਥੈ। ਸਭ੝ ਕੋਇ-ਹਰੇਕ ਜੀਵ। ਕੇਵਡ੝-ਕਿਤਨਾ ਵੱਡਾ। ਕੇਵਡ੝ ਆਖੀਝ-ਕਿਤਨਾ ਵੱਡਾ ਆਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਕੇਡਾ ਵੱਡਾ ਹੈ। ਹਉ-ਮੈਂ। ਸਮਝਾ-ਮੈਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਸਾਖੀਝ-ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਨਾਲ। ਸਾਖੀ-ਸਿੱਖਿਆ, ਉਪਦੇਸ਼, ਸ਼ਬਦ। ਅੰਮ੝ਰਿਤ ਸਾਖੀ-ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਉਪਦੇਸ਼। ਗ੝ਰ ਕੀ ਭਾਖੀ ਸਾਖੀ-ਗ੝ਰੂ ਦਾ ਉਚਾਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸ਼ਬਦ। ਸਚ੝ ਸਾਖੀ-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ ਸ਼ਬਦ। ਤਿਤ੝-ਉਸ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ। ਬਿਖ੝-(ਮਾਇਆ-ਮੋਹ ਦਾ) ਜ਼ਹਰ। ਸਬਦਿ ਸਚੈ-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਆਖਣਿ-ਆਖਣ ਨਾਲ, ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਨਾਲ। ਤੋਟਿ-ਖ਼ਾਤਮਾ। ਭੰਡਾਰੀ-ਭੰਡਾਰੀਂ, ਭੰਡਾਰਿਆਂ ਵਿਚ। ਭਰਿਪ੝ਰਿ ਰਹਿਆ-ਹਰ ਥਾਂ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਸੋਈ-ਉਹ (ਪ੝ਰਭੂ) ਹੀ। ਸਾਚ੝ ਕਹੈ-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ। ਕਹੈ ਬੇਨੰਤੀ-ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਾਂਜੈ-ਸਾਫ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਚ੝-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ। ਸਚ੝ ਸੋਈ-ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਹੀ (ਹਰ ਥਾਂ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ)।੪।

ਅਰਥ: ਮੈਂ (ਭੀ) ਤੀਰਥ ਉਤੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ (ਪਰ ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ) ਨਾਮ (ਹੀ) ਤੀਰਥ ਹੈ। ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰ-ਮੰਡਲ ਵਿਚ ਟਿਕਾਣਾ (ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ) ਤੀਰਥ ਹੈ (ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ) ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਦਾ ਬਖ਼ਸ਼ਿਆ ਇਹ ਗਿਆਨ ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਤੀਰਥ-ਅਸਥਾਨ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਦਸ ਪਵਿਤ੝ਰ ਦਿਹਾੜੇ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਗੰਗਾ ਦਾ ਜਨਮ-ਦਿਨ ਹੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਦਾ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਮੰਗਦਾ ਹਾਂ ਤੇ (ਅਰਦਾਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ-) ਹੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਆਸਰੇ ਪ੝ਰਭੂ! (ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਨਾਮ) ਦੇਹ। ਜਗਤ (ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਿਚ) ਰੋਗੀ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹੈ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ (ਇਹਨਾਂ ਰੋਗਾਂ ਦਾ) ਇਲਾਜ ਹੈ। ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਮਨ ਨੂੰ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ) ਮੈਲ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਗ੝ਰੂ ਦਾ ਪਵਿਤ੝ਰ ਸ਼ਬਦ (ਮਨ੝ੱਖ ਨੂੰ) ਸਦਾ (ਆਤਮਕ) ਚਾਨਣ (ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਇਹੀ) ਨਿੱਤ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਤੀਰਥ ਹੈ, ਇਹੀ ਤੀਰਥ-ਇਸ਼ਨਾਨ ਹੈ।੧।

ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਜ੝ੜਿਆਂ ਮਨ ਨੂੰ (ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ) ਮੈਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ, (ਫਿਰ ਤੀਰਥ ਆਦਿਕਾਂ ਤੇ ਜਾ ਕੇ) ਕੋਈ ਮੈਲ ਧੋਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗ੝ਣਾਂ ਦਾ ਹਾਰ (ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਪ੝ਰੋ ਕੇ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਪ੝ਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਭੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ।

ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਰਾਹੀਂ (ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ) ਮਾਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸੰਸਾਰ-ਸਮ੝ੰਦਰ ਤੋਂ ਪਾਰ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, (ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਭੀ) ਪਾਰ ਲੰਘਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਮ੝ੜ ਜੂਨਾਂ (ਦੇ ਚੱਕਰ) ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਆਪ ਪਾਰਸ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਬੜੀ ਹੀ ਉੱਚੀ ਸ੝ਰਤਿ ਦਾ ਮਾਲਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਰੂਪ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਆਨੰਦ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਖ਼੝ਸ਼ੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਆਪਣੇ (ਸਾਰੇ) ਦ੝ੱਖ ਪਾਪ ਦੂਰ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ-ਨਾਮ ਪ੝ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਗ੝ਰੂ ਨੇ (ਪ੝ਰਭੂ) ਵਿਖਾ ਦਿੱਤਾ, ਉਸ ਦੇ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਨਾਮ ਜਪਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਮੈਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ।੨।

ਸਾਧ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਮਿੱਤਰ-ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਮਿਲਾਪ ਹੋ ਜਾਣਾ-ਇਹੀ ਉਹ ਤੀਰਥ-ਇਸ਼ਨਾਨ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਉਕਾਈ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ। ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਜ੝ੜ ਕੇ ਗਾਵਣ-ਜੋਗ ਪ੝ਰਭੂ (ਦੇ ਗ੝ਣ) ਗਾਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਦਾ ਜੀਵਨ ਸੋਹਣਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਨੂੰ (ਜੀਵਨ-ਦਾਤਾ) ਮੰਨ ਕੇ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰ ਕੇ ਮਨ੝ੱਖ ਦੀ ਮਤਿ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸਭ ਤੇ ਦਇਆ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। (ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਮਨ੝ੱਖ) ਪਤੀ-ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ (ਮਾਨੋ, ਆਤਮਕ) ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਇਹੀ ਉਸ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਸ੝ੱਚੇ ਤੋਂ ਸ੝ੱਚਾ ਤ੝ਰਿਬੇਣੀ ਸੰਗਮ (ਦਾ ਇਸ਼ਨਾਨ) ਹੈ।

(ਹੇ ਭਾਈ!) ਉਸ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਅਕਾਲ ਪ੝ਰਖ ਨੂੰ ਸਿਮਰ, ਜੋ ਸਦਾ (ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਦਾਤਾਂ) ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਤੇ (ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਦਾਤਾਂ ਦਿਨੋ ਦਿਨ) ਵਧਦੀਆਂ ਹਨ। ਮਿੱਤਰ-ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ, ਗ੝ਰੂ ਸੰਤ ਦੀ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ ਉੱਚੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪ੝ਰਭੂ ਮੇਹਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।੩।

ਹਰੇਕ ਜੀਵ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਬਾਰੇ) ਕਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ (ਤੇ ਆਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਬਹ੝ਤ ਵੱਡਾ ਹੈ, ਪਰ) ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਕਿ ਉਹ ਕੇਡਾ ਵੱਡਾ ਹੈ। (ਮੈਂ ਇਤਨੇ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸਰੂਪ ਬਿਆਨ ਕਰ ਸਕਾਂ) ਮੈਂ (ਤਾਂ) ਮੂਰਖ ਹਾਂ, ਨੀਵੇਂ ਸ੝ਭਾਵ ਦਾ ਹਾਂ, ਅੰਞਾਣ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਹੀ (ਕ੝ਝ) ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹਾਂ (ਭਾਵ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਤਨਾ ਕ੝ਝ ਹੀ ਮਸਾਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਜਿਤਨਾ ਗ੝ਰੂ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਸਮਝਾਝ)। ਮੇਰਾ ਮਨ ਤਾਂ ਉਸ ਗ੝ਰ-ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਹੀ ਪਤੀਜ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜੋ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।

ਜੇਹੜੇ ਜੀਵ (ਮਾਇਆ-ਮੋਹ ਦੇ) ਜ਼ਹਰ ਨਾਲ ਲੱਦੇ ਹੋਝ ਜਗਤ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਹਨ (ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਵਿਸਾਰ ਕੇ ਤੇ ਤੀਰਥ-ਇਸ਼ਨਾਨ ਆਦਿਕ ਦੀ ਟੇਕ ਰੱਖ ਕੇ, ਉਸੇ ਜ਼ਹਰ ਨਾਲ ਲੱਦੇ ਹੋਝ ਹੀ ਜਗਤ ਤੋਂ) ਕੂਚ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਜੇਹੜੇ ਮਨ੝ੱਖ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਜ੝ੜਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਗ੝ਰੂ ਉਸ ਜ਼ਹਰ ਦੇ ਭਾਰ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

(ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗ੝ਣ ਬੇਅੰਤ ਹਨ, ਗ੝ਣ) ਬਿਆਨ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮ੝ੱਕਦੇ ਨਹੀਂ, (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਭਗਤੀ ਦੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਭਰੇ ਪਝ ਹਨ, ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਭਗਤੀ ਦੀ ਦਾਤਿ ਵੰਡਿਆਂ) ਭਗਤੀ ਦੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨਿਆਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਹ੝ੰਦੀ, (ਪਰ ਭਗਤੀ ਕਰਨ ਨਾਲ ਤੇ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮਨ੝ੱਖ ਨੂੰ ਇਹ ਨਿਸ਼ਚਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਹਰ ਥਾਂ ਵਿਆਪਕ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਪ੝ਰਭੂ-ਦਰ ਤੇ ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ (ਤੇ ਇਸ ਤਰ੝ਹਾਂ) ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਮੈਲ ਤੋਂ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਥਾਂ ਉਹ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਹੀ ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ (ਤੀਰਥ-ਇਸ਼ਨਾਨਾਂ ਨਾਲ ਇਹ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ ਪ੝ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਹ੝ੰਦੀ)।੪।੧।