ਸਲੋਕ੝ ਮਃ ੫ ॥

ਹਰਿ ਨਾਮ੝ ਨ ਸਿਮਰਹਿ ਸਾਧਸੰਗਿ ਤੈ ਤਨਿ ਉਡੈ ਖੇਹ ॥ ਜਿਨਿ ਕੀਤੀ ਤਿਸੈ ਨ ਜਾਣਈ ਨਾਨਕ ਫਿਟ੝ ਅਲੂਣੀ ਦੇਹ ॥੧॥

ਮਃ ੫ ॥

ਘਟਿ ਵਸਹਿ ਚਰਣਾਰਬਿੰਦ ਰਸਨਾ ਜਪੈ ਗ੝ਪਾਲ ॥ ਨਾਨਕ ਸੋ ਪ੝ਰਭ੝ ਸਿਮਰੀਝ ਤਿਸ੝ ਦੇਹੀ ਕਉ ਪਾਲਿ ॥੨॥

ਪਉੜੀ ॥

ਆਪੇ ਅਠਸਠਿ ਤੀਰਥ ਕਰਤਾ ਆਪਿ ਕਰੇ ਇਸਨਾਨ੝ ॥ ਆਪੇ ਸੰਜਮਿ ਵਰਤੈ ਸ੝ਵਾਮੀ ਆਪਿ ਜਪਾਇਹਿ ਨਾਮ੝ ॥ ਆਪਿ ਦਇਆਲ੝ ਹੋਇ ਭਉ ਖੰਡਨ੝ ਆਪਿ ਕਰੈ ਸਭ੝ ਦਾਨ੝ ॥ ਜਿਸ ਨੋ ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਆਪਿ ਬ੝ਝਾਝ ਸੋ ਸਦ ਹੀ ਦਰਗਹਿ ਪਾਝ ਮਾਨ੝ ॥ ਜਿਸ ਦੀ ਪੈਜ ਰਖੈ ਹਰਿ ਸ੝ਆਮੀ ਸੋ ਸਚਾ ਹਰਿ ਜਾਨ੝ ॥੧੪॥

salok ma 5 ||

har naam n simarehi saadhhasa(n)g thai than ouddai khaeh || jin keethee thisai n jaanee naanak fitt aloonee dhaeh ||1||

ma 5 ||

ghatt vasehi charanaarabi(n)dh rasanaa japai gupaal || naanak so prabh simareeai this dhaehee ko paal ||2||

pourree ||

aapae at(h)asat(h) theerathh karathaa aap karae eisanaan || aapae sa(n)jam varathai svaamee aap japaaeihi naam || aap dhaeiaal hoe bho kha(n)ddan aap karai sabh dhaan || jis no guramukh aap bujhaaeae so sadh hee dharagehi paaeae maan || jis dhee paij rakhai har suaamee so sachaa har jaan ||14||

Salok, Fifth Mehla:

That body, which does not remember the Lord's Name in meditation in the Saadh Sangat, the Company of the Holy, shall be reduced to dust. Cursed and insipid is that body, O Nanak, which does not know the One who created it. ||1||

Fifth Mehla:

Let the Lotus Feet of the Lord abide within your heart, and with your tongue, chant God's Name. O Nanak, meditate in remembrance on God, and nurture this body. ||2||

Pauree:

The Creator Himself is the sixty-eight sacred places of pilgrimage; He Himself takes the cleansing bath in them. He Himself practices austere self-discipline; the Lord Master Himself causes us to chant His Name. He Himself becomes merciful to us; the Destroyer of fear Himself gives in charity to all. One whom He has enlightened and made Gurmukh, ever obtains honor in His Court. One whose honor the Lord Master has preserved, comes to know the True Lord. ||14||

ਪਦਅਰਥ: ਤੈ ਤਨਿ—ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ। ਖੇਹ—ਸ੝ਆਹ। ਜਿਨਿ—ਜਿਸ ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ। ਅਲੂਣੀ—ਪ੝ਰੇਮ—ਵਿਹੂਣੀ। ਦੇਹ—ਸਰੀਰ।

ਅਰਥ: ਜੋ ਮਨ੝ੱਖ ਸਾਧ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਹਰੀ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਸਿਮਰਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਸ੝ਆਹ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, (ਭਾਵ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਫਿਟਕਾਰ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਪ੝ਰੇਮ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਉਸ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਧਿੱਕਾਰ ਹੈ, ਜੋ ਉਸ ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣਦਾ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਣਾਇਆ ਹੈ।੧।

ਪਦਅਰਥ: ਘਟਿ—ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ। ਚਰਣਾਰਬਿੰਦ—(ਚਰਣ+ਅਰਬਿੰਦ। ਅਰਬਿੰਦ—ਕਉਲ ਫ੝ੱਲ) ਕਉਲ ਫ੝ੱਲ ਵਰਗੇ ਪੈਰ। ਰਸਨਾ—ਜੀਭ। ਦੇਹੀ—ਸਰੀਰ।

ਅਰਥ: ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਦੇ) ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਚਰਨ ਕਮਲ ਵੱਸਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜੀਭ ਹਰੀ ਨੂੰ ਜਪਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਪ੝ਰਭੂ (ਜਿਸ ਸਰੀਰ ਕਰਕੇ) ਸਿਮਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਸਰੀਰ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰੋ।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਅਠਸਠਿ—ਅਠਾਹਠ। ਸੰਜਮਿ—ਜ੝ਗਤੀ ਨਾਲ। ਮਾਨ੝—ਆਦਰ। ਹਰਿ ਜਾਨ੝—ਹਰਿ ਜਨ੝, ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਸੇਵਕ ਭਗਤ। ਸਚਾ—ਪ੝ਰਭੂ (ਦਾ ਰੂਪ)।

ਅਰਥ: ਪ੝ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਅਠਾਹਠ ਤੀਰਥਾਂ ਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਆਪ ਹੀ (ਉਹਨਾਂ ਤੀਰਥਾਂ ਤੇ) ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਮਾਲਕ ਆਪ ਹੀ ਜ੝ਗਤੀ ਵਿਚ ਵਰਤਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪ ਹੀ ਨਾਮ ਜਪਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਭਉ ਦੂਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪ੝ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਦਇਆਲ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਤਰ੝ਹਾਂ ਦਾ ਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੂੰ ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਸਮਝ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ ਦਰਗਾਹ ਵਿਚ ਆਦਰ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਦੀ ਲਾਜ ਆਪ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਰੱਬ ਦਾ ਪਿਆਰਾ ਸੇਵਕ ਰੱਬ ਦਾ ਰੂਪ ਹੈ।੧੪।