11th Hikayat
11th Hikayat is part of hikayat bani of dasam granth. Hikayat eleven is one of the best known. It is Charitar 246: The daughter of a money lender steals the emperor’s famous horses from the imperial palace in Delhi.
|
ææ Beginning ææ Hikayat 2 ææ Hikayat 3 ææ Hikayat 4 ææ Hikayat 5 ææ Hikayat 6 ææ Hikayat 7 ææ ææ Hikayat 8 ææ Hikayat 9 ææ Hikayat 10 ææ Hikayat 11 ææ Hikayat 12 (End of Zafarnamah)) ææ |
Bani
ਤ ਈਂ ਦਸਤਗੀਰ ਅਸਤ ਦਰ ਮਾਂਦਗਾਂ ॥ ਤ ਈਂ ਕਾਰ ਸਾਜ਼ ਅਸਤ ਬੇਚਾਰਗਾਂ ॥੧॥
ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹਿ ਬਖਸ਼ਿੰਦਝ ਬੇ ਨਿਆਜ਼ ॥ ਜ਼ਿਮੀਨੋ ਜ਼ਮਾਂ ਰਾ ਤਈਂ ਕਾਰਸਾਜ਼ ॥੨॥
ਹਿਕਾਯਤ ਸ਼ਨੀਦੇਮ ਸ਼ਾਹੇ ਕਲਿਜੰਰ ॥ ਕਨਾ ਨੀਦ ਯਕ ਦਰ ਚ ਅਜ਼ ਕੋਹ ਮੰਜਰ ॥੩॥
ਯਕੇ ਪਿਸਰ ਓ ਬੂਦ ਹਸਨਲ ਜਮਾਲ ॥ ਕਿ ਲਾਯਕ ਜਹਾਂ ਬੂਦ ਅਜ਼ ਮਲਕ ਮਾਲ ॥੪॥
ਯਕੇ ਸ਼ਾਹਿ ਓ ਜਾਵ ਦਖ਼ਤਰ ਅਜ਼ੋ ॥ ਕਿ ਦੀਗਰ ਨ ਜ਼ਨ ਬੂਦ ਸਮਨ ਬਰ ਕਜ਼ੋ ॥੫॥
ਵਜ਼ਾਂ ਦਖ਼ਤਰੇ ਸ਼ਾਹ ਆਂ ਪਿਸਰ ਸ਼ਾਹ ॥ ਸ਼ਦ ਆਸ਼ਫ਼ਤਹ ਬਰ ਵੈ ਚ ਬਰ ਸ਼ਮਸ਼ ਮਾਹ ॥੬॥
ਬਿਗੋਯਦ ਕਿ ਝ ਸ਼ਾਹ ਮਾਰਾ ਬਿਕਨ ॥ ਕਿ ਦਹਿਸ਼ਤ ਕਸੇ ਮਰਦ ਦੀਗਰ ਮਕਨ ॥੭॥
ਸ਼ਨੀਦਮ ਕਿ ਦਰ ਸ਼ਾਹਿ ਹਿੰਦੋਸਤਾਂ ॥ ਕਿ ਨਾਮੇ ਵਜ਼ਾਂ ਸ਼ੇਰ ਸ਼ਾਹੇ ਵਜ਼ਾਂ ॥੮॥
ਚਨਾਂ ਨਸ਼ਤ ਦਸਤੂਰ ਮਲਕੇ ਖ਼ਦਾ ॥ ਬਯਕ ਦਾਨ ਬੇਗਾਨ ਰੇਜ਼ਦ ਜਦਾ ॥੯॥
ਬਿਗ਼ੀਰੰਦ ਸ਼ਾਹੀ ਬਿਅਫ਼ਤਾਦ ਤਰਗ਼ ॥ ਬਪੇਸ਼ੇ ਗਰੇਜ਼ਦ ਚ ਅਜ਼ ਬਾਜ਼ ਮਰਗ਼ ॥੧੦॥
ਬਿਗੀਰਦ ਅਜ਼ੋ ਹਰਦ ਅਸਪੇ ਕਲਾਂ ॥ ਕਿ ਮਲਕੋ ਅਰਾਕਸ਼ ਬਿਆਮਦ ਅਜ਼ਾਂ ॥੧੧॥
ਬਿ ਬਖ਼ਸ਼ੀਦ ਓ ਰਾ ਬਸੇ ਜ਼ਰ ਦ ਫ਼ੀਲ ॥ ਕਿ ਬੇਰੂੰ ਬਿਆਵਰਦ ਦਰੀਯਾਇ ਨੀਲ ॥੧੨॥
ਯਕੇ ਨਾਮ ਰਾਹੋ ਸਰਾਹੋ ਦਿਗਰ ॥ ਚ ਆਹੂ ਕਲਾਂ ਪਾਇ ਅਜ਼ੀਮੇ ਦ ਨਰ ॥੧੩॥
ਅਗਰ ਅਸਪ ਹਰ ਦੋ ਅਜ਼ਾਂ ਮੇ ਦਿਹਦ ॥ ਵਜ਼ਾਂ ਪਸ ਤਰਾ ਖ਼ਾਨਹ ਬਾਨੂੰ ਕਨਦ ॥੧੪॥
ਸ਼ਨੀਦ ਈਂ ਸਖ਼ਨ ਰਾ ਹਮੀ ਸ਼ਦ ਰਵਾਂ ॥ ਬਿਯਾਮਦ ਬ ਸ਼ਹਰ ਸ਼ਾਹ ਹਿੰਦੋਸਤਾਂ ॥੧੫॥
ਨਿਸ਼ਸਤੰਦ ਬਰ ਰੋਦ ਜਮਨਾ ਲਬ ਆਬ ॥ ਬਿ ਬਰਦੰਦ ਬਾਦਹ ਖ਼ਰਦੰਦ ਕਬਾਬ ॥੧੬॥
ਪਸੇ ਦੋ ਬਰਾਮਦ ਸ਼ਬੇ ਚੂੰ ਸਿਯਾਹ ॥ ਰਵਾਂ ਕਰਦ ਆਬਸ ਬਸੇ ਪਸ਼ਤ ਕਾਹ ॥੧੭॥
ਬ ਦੀਦੰਦ ਓ ਰਾ ਬਸੇ ਪਾਸਬਾਂ ॥ ਬ ਤੰਦੀ ਦਰਾਮਦ ਬਤਾਬਸ਼ ਹਮਾਂ ॥੧੮॥
ਬਸੇ ਬਰ ਵੈ ਬੰਦੂਕ ਬਾਰਾਂ ਕਨਦ ॥ ਚ ਬਾ ਬਰਕ ਅਬਰਸ ਬਹਾਰਾਂ ਕਨਦ ॥੧੯॥
ਹਮੀ ਵਜ਼ਹ ਕਰਦੰਦ ਦ ਸੇ ਚਾਰ ਬਾਰ ॥ ਹਮ ਆਖ਼ਰ ਕਨਦ ਖ਼ਾਬ ਖ਼ਫ਼ਤ ਇਖ਼ਤੀਯਾਰ ॥੨੦॥
ਬਿਦਾਨਦ ਕਿ ਖ਼ਫ਼ਤਹ ਸ਼ਵਦ ਪਾਸਬਾਂ ॥ ਬ ਪਯ ਮਰਦ ਸ਼ਦ ਹਮ ਚ ਜ਼ਖ਼ਮੇ ਯਲਾਂ ॥੨੧॥
ਰਵਾਂ ਕਰਦ ਓ ਜਾ ਬਿਆਮਦ ਅਜ਼ਾਂ ॥ ਕਿ ਬਨ ਗਾਹ ਅਜ਼ ਸ਼ਾਹ ਕਰਖੇ ਗਿਰਾਂ ॥੨੨॥
ਘਰੀ ਰਾ ਬਿਕੋਬਦ ਘਰੀਯਾ ਘਰੀਯਾਰ ॥ ਵਜ਼ਾਂ ਮੇਖ ਕੋਬਦ ਬ ਪਸ਼ਤੇ ਦਿਵਾਰ ॥੨੩॥
ਚਨਾ ਤਾ ਬਰਾਮਦ ਦਿਵਾਰੇ ਅਜ਼ੀਮ ॥ ਦ ਅਸਪਸ਼ ਨਜ਼ਰ ਕਰਦ ਹਕਮੇ ਕਰੀਮ ॥੨੪॥
ਯਕੇ ਰਾ ਬਿਜ਼ਦ ਤਾ ਅਜ਼ੋ ਨੀਮ ਕਰਦ ॥ ਦਰੇ ਪਾਸਬਾਨੇ ਬਰ ਅਜ਼ ਨੀਮ ਕਰਦ ॥੨੫॥
ਦਿਗ਼ਰ ਰਾ ਬਿਜ਼ਦ ਤਾ ਜਦਾ ਗਸ਼ਤ ਸਰ ॥ ਸਿਯਮ ਰਾ ਬਿਕਸ਼ਤਨ ਸ਼ਵਦ ਖ਼ੂੰਨ ਤਰ ॥੨੬॥
ਚਅਮ ਰਾ ਜਦਾ ਕਰਦ ਪੰਜਮ ਬਕਸ਼ਤ ॥ ਸ਼ਸ਼ਮ ਰਾ ਬਕਸ਼ਤੰਦ ਜਮਦਾਰ ਮਸ਼ਤ ॥੨੭॥
ਸ਼ਸ਼ਮ ਚੌਕੀਅਸ ਕਸ਼ਤ ਆਮਦ ਅਜ਼ਾਂ ॥ ਕਿ ਹਫ਼ਤਸ਼ ਗਿਰਾਂ ਬਦ ਚੌਕੀ ਗਿਰਾਂ ॥੨੮॥
ਕਿ ਹਫ਼ਤਮ ਹਮੀ ਕਸ਼ਤ ਜ਼ਖ਼ਮੇ ਅਜ਼ੀਮ ॥ ਕਿ ਦਸਤਸ਼ ਕਨਦ ਰਖ਼ਸ਼ ਹਕਮੇ ਕਰੀਮ ॥੨੯॥
ਚਨਾ ਤਾਜ਼ੀਆਨਹ ਬਿਜ਼ਦ ਤਾਜ਼ੀਅਸ਼ ॥ ਕਿ ਬਾਲਾ ਬਿਯਾਮਦ ਬ ਜ਼ਮਨ ਅੰਦਰਸ਼ ॥੩੦॥
ਵਗਸ਼ਤਨ ਦਰਾਬੇ ਬ ਬੇਰੂੰ ਅਜ਼ਾਂ ॥ ਕਿ ਹੈਰਤ ਬਿਮਾਂਦੰਦ ਸ਼ਾਹੇ ਜਹਾਂ ॥੩੧॥
ਕਿ ਦੰਦਾ ਖ਼ਰਦ ਦਸਤ ਅਜ਼ ਸ਼ੇਰ ਸ਼ਾਹ ॥ ਬ ਹੈਰਤ ਹਮੀ ਰਫ਼ਤ ਆਲਮ ਪਨਾਹ ॥੩੨॥
ਕਿ ਮਰਾ ਕਜ਼ਾ ਬਰਦ ਅਸਪੇ ਅਜ਼ੀਮ ॥ ਬਿ ਬਖ਼ਸ਼ੀਦ ਓ ਹਮ ਚ ਕਸਮੇ ਕਰੀਮ ॥੩੩॥
ਦਰੇਗ਼ਾ ਅਗਰ ਰੂਇ ਓ ਦੀਦਮੇ ॥ ਬ ਸਦ ਗੰਜ ਸਰਬਸਤ ਬਖ਼ਸ਼ੀਦਮੇ ॥੩੪॥
ਕਿ ਹੈਫ਼ਸਤ ਗਰੋ ਦੀਦਝ ਯਾਫ਼ਤਮ ॥ ਬ ਜਾਝ ਦਿਗ਼ਰ ਦਿਲ ਨਜ਼ੋ ਤਾਫ਼ਤਮ ॥੩੫॥
ਕਿ ਦੀਦਾਰ ਬਖ਼ਸ਼ੰਦ ਅਗਰ ਓ ਮਰਾ ॥ ਕਿ ਸਦ ਗੰਜ ਸਰਬਸਤ ਬਖ਼ਸ਼ਮ ਵਰਾ ॥੩੬॥
ਚ ਸ਼ਹਰਤ ਕਨਾਨੀਦ ਸ਼ਹਰ ਅੰਦਰੂੰ ॥ ਕਿ ਬਖ਼ਸ਼ੀਦ ਮਮ ਖ਼ੂੰਨ ਅਜ਼ ਖ਼ਵਾਰ ਖ਼ੂੰ ॥੩੭॥
ਬਿ ਬਸਤੰਦ ਦਸਤਾਰ ਅਜ਼ ਜਾਮ ਜ਼ਰ ॥ ਬ ਪੇਸ਼ੇ ਸ਼ਹ ਆਮਦ ਚ ਜ਼ਰਰੀ ਸਿਪਰ ॥੩੮॥
ਬਗੋਯਦ ਕਿ ਸ਼ੇਰ ਅਫ਼ਕਨੋ ਸ਼ੇਰ ਸ਼ਾਹ ॥ ਕਿ ਅਜ਼ ਰਾਹ ਰਾ ਮਨ ਬਿਬਰਦੰਦ ਰਾਹ ॥੩੯॥
ਅਜਬਮਾਂਦ ਸਾਹਿਬ ਖ਼ਿਰਦ ਈਂ ਜਵਾਬ ॥ ਦਿਗ਼ਰ ਬਾਰ ਗੋਯਦ ਕਿ ਬਾ ਵੈ ਸਵਾਬ ॥੪੦॥
ਕਿ ਨਕਲ ਸ ਨਮਾ ਈਂ ਮਰਾ ਸ਼ੇਰ ਤਨ ॥ ਬ ਵਜਹੇ ਚਰਾ ਬਰਦਾ ਅਸਪੇ ਕਹਨ ॥੪੧॥
ਨਿਸ਼ਸਤੰਦ ਅਜ਼ਾਂ ਵਜਹੇ ਬਰ ਰੋਦ ਆਬ ॥ ਬਿ ਬਰਦੰਦ ਬਾਦਹ ਬਖ਼ਰਦਨ ਕਬਾਬ ॥੪੨॥
ਰਵਾਂ ਕਰਦ ਅੱਵਲ ਬਸੇ ਪਸ਼ਤ ਕਾਹ ॥ ਦਗ਼ਾ ਮੇ ਦਿਹਦ ਪਾਸਬਾਨਾਨ ਸ਼ਾਹ ॥੪੩॥
ਵਜ਼ਾਂ ਪਸ ਬ ਕੋਸ਼ਸ਼ ਕਨਾਨੀਦ ਲਖ਼ਤ ॥ ਬ ਪੈਰਸ਼ ਦਰਾਂਮਦ ਜਿ ਦਰੀਯਾਇ ਸਖ਼ਤ ॥੪੪॥
ਵਜ਼ਾਂ ਬਿਸ਼ਕਨਾਨੀਦ ਓ ਗਿਰਦ ਸ਼ਦ ॥ ਬ ਦੀਦਨ ਅਜ਼ੋ ਸ਼ਾਹ ਪਯ ਮਰਦਹ ਸ਼ਦ ॥੪੫॥
ਘੜੀ ਯਕ ਬਿਮਾਦੰਦ ਗ਼ਰੂਬ ਆਫ਼ਤਾਬ ॥ ਵਜ਼ਾਂ ਜਾ ਬਿਯਾਮਦ ਕਸ਼ਾਯਦ ਤਨਾਬ ॥੪੬॥
ਲਗ਼ਾਮਸ਼ ਬਿਦਾਦੰਦ ਸਵਾਰੇ ਸ਼ਦਸਤ ॥ ਬਿਜ਼ਦ ਤਾਜੀਆਂਨਹ ਚ ਅਫ਼ਰੀਤ ਮਸਤ ॥੪੭॥
ਚਨਾ ਅਸਪ ਖ਼ੋਜ਼ੀਦ ਬਰਤਰ ਜਿ ਸ਼ਾਹ ॥ ਜ਼ਿ ਬਾਲਾ ਬਿਯਾਮਦ ਬ ਦਰੀਯਾਇ ਗਾਹ ॥੪੮॥
ਬ ਪੈਰਸ਼ ਦਰਾਮਦ ਜਿ ਦਰੀਯਾ ਅਜ਼ੀਮ ॥ ਕਿ ਪਾਰਸ ਹਮੀ ਗਸ਼ਤ ਹਕਮੇ ਕਰੀਮ ॥੪੯॥
ਫ਼ਰੋਦ ਆਮਦਸ਼ ਅਸਪ ਕਰਦਸ ਸਲਾਮ ॥ ਬਿਗੋਯਦ ਸਖ਼ਨ ਸ਼ਾਹਿ ਅਰਬੀ ਕਲਾਮ ॥੫੦॥
ਤ ਅਕਲਸ਼ ਚਰਾ ਗਸ਼ਤ ਝ ਸ਼ਾਹਿ ਸ਼ਾਹ ॥ ਕਿ ਮਾ ਰਾਹ ਬਰਦਨ ਤ ਦਾਦਨ ਸਰਾਹ ॥੫੧॥
ਕਿ ਗਫ਼ਤਸ਼ ਚਨੀ ਤਾ ਰਵਾਂ ਕਰਦ ਰਖ਼ਸ਼ ॥ ਬ ਯਾਦ ਆਮਦੋ ਝਜ਼ਦੇ ਦਾਦ ਬਖ਼ਸ਼ ॥੫੨॥
ਬਿ ਅਫ਼ਤਾਦ ਪਸ਼ਤ ਅਸਪਹਾ ਬੇਸ਼ਮਾਰ ॥ ਕਿ ਓ ਰਾ ਨ ਹਮ ਬਰ ਕਨਦ ਕਸ ਸਵਾਰ ॥੫੩॥
ਬਿਜ਼ਦ ਮਰਦ ਦਾਸਤਾਰਹਾ ਪੇਸ਼ ਸ਼ਾਹ ॥ ਕਿ ਝ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਾਨ ਆਲਮ ਪਨਾਹ ॥੫੪॥
ਬਿਗੀਰਦ ਕਸੇ ਹਰ ਦ ਆਹੂ ਬਰਾਕ ॥ ਤ ਓ ਰਾ ਬਿਬਖ਼ਸ਼ੀਦ ਖ਼ਦ ਦਸਤ ਤਾਕ ॥੫੫॥
ਚਰਾਮੇ ਕਨਦ ਕਾਰਹਾ ਬੇਖ਼ਦੀ ॥ ਕਿ ਰਾਹਾ ਅਜ਼ੋ ਮਨ ਸਰਾਹਾ ਤਈਂ ॥੫੬॥
ਬਿਬਰਦਸ਼ ਅਜ਼ੋ ਅਸਪ ਹਰ ਦੋ ਅਜ਼ੀਮ ॥ ਵਜ਼ਾਂ ਰਾ ਬਿ ਬਖ਼ਸ਼ੀਦ ਹਕਮੇਂ ਰਹੀਮ ॥੫੭॥
ਕਿ ਓ ਰਾ ਦਰਾਵਰਦ ਖ਼ਾਨਹ ਨਿਕਾਹ ॥ ਕਿ ਕੌਲੇ ਕਨਦ ਮਸਤਕੀਮ ਹਕਮ ਸ਼ਾਹ ॥੫੮॥
ਬਿਦਿਹ ਸਾਕੀਯਾ ਸਾਗ਼ਰੇ ਕੋਕਨਾਰ ॥ ਦਰੇ ਵਕਤ ਜੰਗਸ਼ ਬਿਯਾਮਦ ਬ ਕਾਰ ॥੫੯॥
ਕਿ ਖ਼ੂਬਸਤ ਦਰ ਵਕਤ ਖ਼ਸਮ ਅਫ਼ਕਨੀ ॥ ਕਿ ਯਕ ਕਰਤਯਸ ਫ਼ੀਲ ਰਾ ਪੈਕਨੀ ॥੬੦॥੧੧॥
Translation by Pritpal Singh Bindra
The only Translation available, the translation is done by Bindra which may be contain his personal views. We are not responsible for any error in translation.
Glory to God
You are the guide of us who are trodden,
And you are the rejuvenator of the hapless ones.(1)
You grant kingdom even to non-aspirants,
The Heaven and the Earth, all function under Your command.(2)
Here now is the tale of the king of Kalandhar,
Who had built a monumental gateway.(3)
He had a son who excelled in handsomeness,
And whose intellect made him worthy of managing his countries’ affairs.(4)
At the same place, there was a daughter of a tycoon,
She was as delicate as the leaves of a jasmine.(5)
That daughter fell in love with the son of the king,
As much as the moon falls for the sun.(6)
She asked, ‘Oh, the prince, make me your spouse,
‘And do not care about any body else.’(7)
(The Prince said,) ‘I have heard about the king of Hindustan,
‘The name of that strong man is Sher Shah.(8)
‘The standard of morality in that God fearing country is such,
‘That no one can plunder even an iota of other’s rights.(9)
‘To attain the kingdom, he had driven out the enemy,
‘(And the enemy) had dashed away like a cock in front of a falcon.(10)
‘From the enemy, he had snatched two horses,
‘Which were brought from the country of Iraq.(11)
‘Also, the enemy had presented him a lot of gold, and elephants,
‘Which were brought from across the (river) Nile.(12)
‘The name of one horse is Rahu and the other is Surahu.
‘Both are grand and their hooves are like the feet of the stags.(13)
‘If you can fetch me both those horses,
‘Then, after that, I will marry you.’(14)
Harking to this, she set out on her journey,
And came to a city in the country of Sher Shah.(15)
She took her position on the bank of (River) Jamuna.
She brought with her wine (to drink) and (meat) kebab to eat.(16)
When it was pitch dark and the night was through two watches,
She floated a number of bundles of fodder.(17)
When the guards observed those bundles,
They flew into rage.(18)
They fired guns on them a few times,
But they were getting engulfed with the drowsiness.(19)
She repeated the process for three or four times,
And at the end they were overpowered by the sleep.
When she realised that the guards were slumbering,
And they seemed like the injured soldiers,(21)
She walked and reached the place,
Where there originated the base of the mansion.(22)
As the time-keeper hit the gong,
She put the pegs in the wall.(23)
Climbing up the pegs, she reached the top of the building.
With the blessings of God, she noticed both the horses.(24)
She hit one guard and cut him into two,
Then at the door she destroyed two more.(25)
She met another one and cut his head off.
She struck third one and made him to drench in blood.(26)
The fourth one was slashed and fifth decimated,
The sixth became the victim of the handle of the dagger.(27)
After killing the sixth one, she leaped forward,
And wanted to slaughter the seventh one who was standing on the platform.(28)
She injured the seventh one badly,
And then, with the blessing of God, stretched her hand towards the horse.(29)
She mounted the horse and hit him so hard,
That it jumped over the wall and into the river Jamuna.(30)
For long time, the horse paddled around in water,
In the mean time the King of the Land came to know of the happening.(31)
Sher Shah, the king, bit his hand (to ascertain that it was not a dream),
And he was extremely put in predicament of the action.(32)
‘How has one taken my superb horse?
‘On God’s honour, I will pardon him, he pronounced,(33)
‘If I see that person,
‘I will forgive him and endow him a treasure.(34)
‘Strange enough, if I ever come across him,
‘I will never fly into rage.(35)
‘If he comes voluntarily,
‘I will further give him one hundred bags full of coins.’(36)
Through out the city, it was proclaimed,
‘I will forgive that robber but he must come to see me at least once.’(37)
Then the daughter of the tycoon, wearing golden turban,
And holding a shinning shield, presented herself,(38)
And said, ‘Oh, Sher Shah, the killer of lions,
‘It is me who had taken your horse in a strange way.’(39)
Listening to her the intelligent king was astounded.
And once again rapidly asked,(40)
‘Oh you the fast one, tell me how did you do it?
‘To show me, you come and replay.’(41)
She sat down on the bank of river,
And the same way she drank wine and ate kebob.(42)
Then she floated the bundles of the grass,
And this way deceived the king’s guards.(43)
To show her cleverness of going across the river,
She swam over the rough water.(44)
She killed the first guard in a similar manner,
And vanished like the dust.(45)
When the sun was just set,
She came to the same place and untied the second horse.(46)
After bridling, she mounted the horse,
And then she hit the satanic animal.(47)
The horse flew so high,
That it glided over the head of the king and jumped into the river.(48)
Swimming over the great river,
With God’s blessings, the horse went across.(49)
She dismounted, saluted the King,
And communicated aloud in Arabic.(50)
‘Oh, Sher Shah, why did you let your intelligent dispel.
‘I had taken Rahu myself but now you, yourself, gave me Surahus.’(51)
Declaring thus she galloped the horse,
And she thanked the Great Benevolent Almighty.(52)
She was pursued by numerous horse-riders,
But none could reach to catch her.(53)
All his warriors threw their turbans in front of the King,
(And said,) ‘Oh, the King of the universe and the provider,(54)
‘No one could dare to take away those horses,
‘But you gave her one yourself.(55)
‘Why, sire, did you take an oblivious decision.
‘Rahu, she had stolen but you gave her Surahu yourself.’(56)
Both the horses she took away,
And, with godly compassion, she handed over them to her friend.(57)
He married her and brought her home,
And, with celestial grace, full-filled his promise.(58)
(The Poet says),
‘Give me the cup full of liquidated poppy-husk,
‘Which may help me at the time of struggle.(59)
‘Also it is reliable to beat the enemy.
‘Even one sip of this makes one feel like an elephant.’(60)(11)
Tale Eleven – Completed __________________
