ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥

ਗ੝ਰ ਕੇ ਚਰਨ ਜੀਅ ਕਾ ਨਿਸਤਾਰਾ ॥ ਸਮ੝ੰਦ੝ ਸਾਗਰ੝ ਜਿਨਿ ਖਿਨ ਮਹਿ ਤਾਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ਕੋਈ ਹੋਆ ਕ੝ਰਮ ਰਤ੝ ਕੋਈ ਤੀਰਥ ਨਾਇਆ ॥ ਦਾਸੀ ਹਰਿ ਕਾ ਨਾਮ੝ ਧਿਆਇਆ ॥੧॥

ਬੰਧਨ ਕਾਟਨਹਾਰ੝ ਸ੝ਆਮੀ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ੝ ਸਿਮਰੈ ਅੰਤਰਜਾਮੀ ॥੨॥੩॥੫੭॥

dhhanaasaree mehalaa 5 ||

gur kae charan jeea kaa nisathaaraa || samu(n)dh saagar jin khin mehi thaaraa ||1|| rehaao ||

koee hoaa kram rath koee theerathh naaeiaa || dhaasa(n)ee har kaa naam dhhiaaeiaa ||1||

ba(n)dhhan kaattanehaar suaamee || jan naanak simarai a(n)tharajaamee ||2||3||57||

Dhanaasaree, Fifth Mehla:

The Guru's feet emancipate the soul. They carry it across the world-ocean in an instant. ||1||Pause||

Some love rituals, and some bathe at sacred shrines of pilgrimage. The Lord's slaves meditate on His Name. ||1||

The Lord Master is the Breaker of bonds. Servant Nanak meditates in remembrance on the Lord, the Inner-knower, the Searcher of hearts. ||2||3||57||

ਪਦਅਰਥ: ਜੀਅ ਕਾ—ਜਿੰਦ ਦਾ। ਨਿਸਤਾਰਾ—ਪਾਰ—ਉਤਾਰਾ। ਸਾਗਰ੝—ਸਮ੝ੰਦਰ। ਜਿਨਿ—ਜਿਸ (ਗ੝ਰੂ) ਨੇ। ਤਾਰਾ—ਪਾਰ ਲੰਘਾ ਦਿੱਤਾ।੧।ਰਹਾਉ।

ਕ੝ਰਮ—ਕਰਮ, ਧਾਰਮਿਕ ਰਸਮਾਂ, ਕਰਮ ਕਾਂਡ। ਰਤ੝—ਮਸਤ, ਪ੝ਰੇਮੀ। ਤੀਰਥ—ਤੀਰਥਾਂ ਉਤੇ। ਦਾਸੀ—ਦਾਸਾਂ ਨੇ।੧।

ਕਾਟਨਹਾਰ੝—ਕੱਟ ਸਕਣ ਵਾਲਾ। ਸ੝ਆਮੀ—ਮਾਲਕ। ਨਾਨਕ੝ ਸਿਮਰੈ—ਨਾਨਕ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਸ (ਗ੝ਰੂ) ਨੇ (ਸਰਨ ਆਝ ਮਨ੝ੱਖ ਨੂੰ ਸਦਾ) ਇਕ ਛਿਨ ਵਿਚ ਸੰਸਾਰ-ਸਮ੝ੰਦਰ ਤੋਂ ਪਾਰ ਲੰਘਾ ਦਿੱਤਾ; ਉਸ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਜਿੰਦ ਵਾਸਤੇ ਸੰਸਾਰ-ਸਮ੝ੰਦਰ ਤੋਂ ਪਾਰ ਲੰਘਣ ਲਈ ਵਸੀਲਾ ਹਨ।੧।ਰਹਾਉ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਕੋਈ ਮਨ੝ੱਖ ਧਾਰਮਿਕ ਰਸਮਾਂ ਦਾ ਪ੝ਰੇਮੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਕੋਈ ਮਨ੝ੱਖ ਤੀਰਥਾਂ ਉੱਤੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਦਾਸਾਂ ਨੇ (ਸਦਾ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਸਿਮਰਿਆ ਹੈ।੧।

ਹੇ ਭਾਈ! ਦਾਸ ਨਾਨਕ (ਭੀ ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ) ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਭ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਜੋ ਸਭ ਦਾ ਮਾਲਕ ਹੈ, ਜੋ (ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਮਾਇਆ ਦੇ) ਬੰਧਨ ਕੱਟਣ ਦੀ ਸਮਰਥਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।੨।੩।੫੭।