ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰ੝ 9

ੴ ਸਤਿਗ੝ਰ ਪ੝ਰਸਾਦਿ ॥

ਕਚਾ ਰੰਗ੝ ਕਸ੝ੰਭ ਕਾ ਥੋੜੜਿਆ ਦਿਨ ਚਾਰਿ ਜੀਉ ॥ ਵਿਣ੝ ਨਾਵੈ ਭ੝ਰਮਿ ਭ੝ਲੀਆ ਠਗਿ ਮ੝ਠੀ ਕੂੜਿਆਰਿ ਜੀਉ ॥ ਸਚੇ ਸੇਤੀ ਰਤਿਆ ਜਨਮ੝ ਨ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਜੀਉ ॥੧॥

ਰੰਗੇ ਕਾ ਕਿਆ ਰੰਗੀਝ ਜੋ ਰਤੇ ਰੰਗ੝ ਲਾਇ ਜੀਉ ॥ ਰੰਗਣ ਵਾਲਾ ਸੇਵੀਝ ਸਚੇ ਸਿਉ ਚਿਤ੝ ਲਾਇ ਜੀਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

ਚਾਰੇ ਕ੝ੰਡਾ ਜੇ ਭਵਹਿ ਬਿਨ੝ ਭਾਗਾ ਧਨ੝ ਨਾਹਿ ਜੀਉ ॥ ਅਵਗਣਿ ਮ੝ਠੀ ਜੇ ਫਿਰਹਿ ਬਧਿਕ ਥਾਇ ਨ ਪਾਹਿ ਜੀਉ ॥ ਗ੝ਰਿ ਰਾਖੇ ਸੇ ਉਬਰੇ ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਮਨ ਮਾਹਿ ਜੀਉ ॥2॥

ਚਿਟੇ ਜਿਨ ਕੇ ਕਪੜੇ ਮੈਲੇ ਚਿਤ ਕਠੋਰ ਜੀਉ ॥ ਤਿਨ ਮ੝ਖਿ ਨਾਮ੝ ਨ ਊਪਜੈ ਦੂਜੈ ਵਿਆਪੇ ਚੋਰ ਜੀਉ ॥ ਮੂਲ੝ ਨ ਬੂਝਹਿ ਆਪਣਾ ਸੇ ਪਸੂਆ ਸੇ ਢੋਰ ਜੀਉ ॥3॥

ਨਿਤ ਨਿਤ ਖ੝ਸੀਆ ਮਨ੝ ਕਰੇ ਨਿਤ ਨਿਤ ਮੰਗੈ ਸ੝ਖ ਜੀਉ ॥ ਕਰਤਾ ਚਿਤਿ ਨ ਆਵਈ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਲਗਹਿ ਦ੝ਖ ਜੀਉ ॥ ਸ੝ਖ ਦ੝ਖ ਦਾਤਾ ਮਨਿ ਵਸੈ ਤਿਤ੝ ਤਨਿ ਕੈਸੀ ਭ੝ਖ ਜੀਉ ॥4॥

ਬਾਕੀ ਵਾਲਾ ਤਲਬੀਝ ਸਿਰਿ ਮਾਰੇ ਜੰਦਾਰ੝ ਜੀਉ ॥ ਲੇਖਾ ਮੰਗੈ ਦੇਵਣਾ ਪ੝ਛੈ ਕਰਿ ਬੀਚਾਰ੝ ਜੀਉ ॥ ਸਚੇ ਕੀ ਲਿਵ ਉਬਰੈ ਬਖਸੇ ਬਖਸਣਹਾਰ੝ ਜੀਉ ॥5॥

ਅਨ ਕੋ ਕੀਜੈ ਮਿਤੜਾ ਖਾਕ੝ ਰਲੈ ਮਰਿ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥ ਬਹ੝ ਰੰਗ ਦੇਖਿ ਭ੝ਲਾਇਆ ਭ੝ਲਿ ਭ੝ਲਿ ਆਵੈ ਜਾਇ ਜੀਉ ॥ ਨਦਰਿ ਪ੝ਰਭੂ ਤੇ ਛ੝ਟੀਝ ਨਦਰੀ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇ ਜੀਉ ॥6॥

ਗਾਫਲ ਗਿਆਨ ਵਿਹੂਣਿਆ ਗ੝ਰ ਬਿਨ੝ ਗਿਆਨ੝ ਨ ਭਾਲਿ ਜੀਉ ॥ ਖਿੰਚੋਤਾਣਿ ਵਿਗ੝ਚੀਝ ਬ੝ਰਾ ਭਲਾ ਦ੝ਇ ਨਾਲਿ ਜੀਉ ॥ ਬਿਨ੝ ਸਬਦੈ ਭੈ ਰਤਿਆ ਸਭ ਜੋਹੀ ਜਮਕਾਲਿ ਜੀਉ ॥7॥

ਜਿਨਿ ਕਰਿ ਕਾਰਣ੝ ਧਾਰਿਆ ਸਭਸੈ ਦੇਇ ਆਧਾਰ੝ ਜੀਉ ॥ ਸੋ ਕਿਉ ਮਨਹ੝ ਵਿਸਾਰੀਝ ਸਦਾ ਸਦਾ ਦਾਤਾਰ੝ ਜੀਉ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮ੝ ਨ ਵੀਸਰੈ ਨਿਧਾਰਾ ਆਧਾਰ੝ ਜੀਉ ॥8॥੧॥2॥

soohee mehalaa 1 ghar 9

ik oa(n)kaar sathigur prasaadh ||

kachaa ra(n)g kasu(n)bh kaa thhorrarriaa dhin chaar jeeo || vin naavai bhram bhuleeaa t(h)ag mut(h)ee koorriaar jeeo || sachae saethee rathiaa janam n dhoojee vaar jeeo ||1||

ra(n)gae kaa kiaa ra(n)geeai jo rathae ra(n)g laae jeeo || ra(n)gan vaalaa saeveeai sachae sio chith laae jeeo ||1|| rehaao ||

chaarae ku(n)ddaa jae bhavehi bin bhaagaa dhhan naahi jeeo || avagan mut(h)ee jae firehi badhhik thhaae n paahi jeeo || gur raakhae sae oubarae sabadh rathae man maahi jeeo ||2||

chittae jin kae kaparrae mailae chith kat(h)or jeeo || thin mukh naam n oopajai dhoojai viaapae chor jeeo || mool n boojhehi aapanaa sae pasooaa sae dtor jeeo ||3||

nith nith khuseeaa man karae nith nith ma(n)gai sukh jeeo || karathaa chith n aavee fir fir lagehi dhukh jeeo || sukh dhukh dhaathaa man vasai thith than kaisee bhukh jeeo ||4||

baakee vaalaa thalabeeai sir maarae ja(n)dhaar jeeo || laekhaa ma(n)gai dhaevanaa pushhai kar beechaar jeeo || sachae kee liv oubarai bakhasae bakhasanehaar jeeo ||5||

an ko keejai mitharraa khaak ralai mar jaae jeeo || bahu ra(n)g dhaekh bhulaaeiaa bhul bhul aavai jaae jeeo || nadhar prabhoo thae shhutteeai nadharee mael milaae jeeo ||6||

gaafal giaan vihooniaa gur bin giaan n bhaal jeeo || khi(n)chothaan vigucheeai buraa bhalaa dhue naal jeeo || bin sabadhai bhai rathiaa sabh johee jamakaal jeeo ||7||

jin kar kaaran dhhaariaa sabhasai dhaee aadhhaar jeeo || so kio manahu visaareeai sadhaa sadhaa dhaathaar jeeo || naanak naam n veesarai nidhhaaraa aadhhaar jeeo ||8||1||2||

Soohee, First Mehla, Ninth House:

One Universal Creator God. By The Grace Of The True Guru:

The color of safflower is transitory; it lasts for only a few days. Without the Name, the false woman is deluded by doubt and plundered by thieves. But those who are attuned to the True Lord, are not reincarnated again. ||1||

How can one who is already dyed in the color of the Lord's Love, be colored any other color? So serve God the Dyer, and focus your consciousness on the True Lord. ||1||Pause||

You wander around in the four directions, but without the good fortune of destiny, you shall never obtain wealth. If you are plundered by corruption and vice, you shall wander around, but like a fugitive, you shall find no place of rest. Only those who are protected by the Guru are saved; their minds are attuned to the Word of the Shabad. ||2||

Those who wear white clothes, but have filthy and stone-hearted minds, may chant the Lord's Name with their mouths, but they are engrossed in duality; they are thieves. They do not understand their own roots; they are beasts. They are just animals! ||3||

Constantly, continually, the mortal seeks pleasures. Constantly, continually, he begs for peace. But he does not think of the Creator Lord, and so he is overtaken by pain, again and again. But one, within whose mind the Giver of pleasure and pain dwells - how can his body feel any need? ||4||

One who has a karmic debt to pay off is summoned, and the Messenger of Death smashes his head. When his account is called for, it has to be given. After it is reviewed, payment is demanded. Only love for the True One will save you; the Forgiver forgives. ||5||

If you make any friend other than God, you shall die and mingle with the dust. Gazing upon the many games of love, you are beguiled and bewildered; you come and go in reincarnation. Only by God's Grace can you be saved. By His Grace, He unites in His Union. ||6||

O careless one, you are totally lacking any wisdom; do not seek wisdom without the Guru. By indecision and inner conflict, you shall come to ruin. Good and bad both pull at you. Without being attuned to the Word of the Shabad and the Fear of God, all come under the gaze of the Messenger of Death. ||7||

He who created the creation and sustains it, gives sustenance to all. How can you forget Him from your mind? He is the Great Giver, forever and ever. Nanak shall never forget the Naam, the Name of the Lord, the Support of the unsupported. ||8||1||2||

ਪਦਅਰਥ: ਭ੝ਰਮਿ—ਭਟਕਣਾ ਵਿਚ (ਪੈ ਕੇ)। ਠਗਿ—ਠੱਗੀ (ਜਾਂਦੀ ਹੈ)। ਮ੝ਠੀ—ਲ੝ੱਟੀ (ਜਾਂਦੀ) ਹੈ। ਕੂੜਿਆਰਿ—ਕੂੜ ਦੀ ਵਪਾਰਨ (ਜੀਵ—ਇਸਤ੝ਰੀ)। ਸੇਤੀ—ਨਾਲ।੧।

ਕਿਆ ਰੰਗੀਝ—ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਰੰਗ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਸਚੇ ਸਿਉ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਨਾਲ।੧।ਰਹਾਉ।

ਕ੝ੰਡਾ—ਕ੝ੰਡਾਂ, ਪਾਸੇ, ਕੂੰਟਾਂ। ਭਵਹਿ—ਤੂੰ ਭਵੇਂ। ਧਨ੝—ਨਾਮ—ਧਨ। ਬਧਿਕ—ਸ਼ਿਕਾਰੀ। ਥਾਇ ਨ ਪਾਹਿ—ਤੂੰ ਥਾਂ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਪਾਝਂਗੀ, ਤੂੰ ਪਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਂਗੀ। ਗ੝ਰਿ—ਗ੝ਰੂ ਨੇ। ਉਬਰੇ—ਬਚ ਗਝ।੨।

ਕਠੋਰ—ਸਖ਼ਤ, ਨਿਰਦਈ। ਦੂਜੈ ਵਿਆਪੇ—ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਦਬੇ ਹੋਝ, ਪ੝ਰਭੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਿਚ ਫਸੇ ਹੋਝ। ਢੋਰ—ਪਸ਼ੂ, ਮਹਾਂ ਮੂਰਖ।੩।.

ਚਿਤਿ—ਚਿੱਤ ਵਿਚ। ਆਵਈ—ਆਵਝ, ਆਵੈ, ਆਉਂਦਾ। ਤਿਤ੝ ਤਨਿ—ਉਸ ਸਰੀਰ ਵਿਚ।੪।

ਬਾਕੀ ਵਾਲਾ—ਕਰਜ਼ਾਈ, ਜਿਸ ਨੇ ਵਿਕਾਰਾਂ—ਰੂਪ ਕਰਜ਼ੇ ਦੀ ਪੰਡ ਚ੝ੱਕੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਤਲਬੀਝ—ਸੱਦਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਲੇਖਾ ਦੇਣ ਵਾਸਤੇ। ਸਿਰਿ—(ਉਸ ਦੇ) ਸਿਰ ਉਤੇ। ਜੰਦਾਰ੝—ਜੰਦਾਲ, ਅਵੈੜਾ, ਜਮ। ਲਿਵ—ਲਗਨ, ਖਿੱਚ।੫।

ਕੋ—ਕੋਈ। ਅਨ—{अनढ़य} ਹੋਰ। ਕੀਜੈ—ਬਣਾਇਆ ਜਾਝ। ਮਰਿ ਜਾਇ—(ਆਤਮਕ ਮੌਤੇ) ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੇਖਿ—ਵੇਖ ਕੇ। ਤੇ—ਤੋਂ, ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਨਦਰੀ—ਮੇਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਨਾਲ।੬।

ਗਾਫਲ—ਹੇ ਗ਼ਾਫ਼ਲ! ਹੇ ਬੇ—ਸਮਝ! ਹੇ ਲਾਪਰਵਾਹ ਬੰਦੇ! ਵਿਹੂਣਾ—ਸੱਖਣਾ। ਖਿੰਚੋਤਾਣਿ—ਖਿੱਚਾ—ਖਿਚੀ ਵਿਚ। ਵਿਗ੝ਚੀਝ—ਖ਼੝ਆਰ ਹੋਈਦਾ ਹੈ। ਬ੝ਰਾ ਭਲਾ ਦ੝ਇ—ਨੇਕੀ ਤੇ ਬਦੀ ਦੋਵੇਂ। ਭੈ—ਸਹਿਮ ਵਿਚ। ਜੋਹੀ—ਤੱਕੀ, ਨਜ਼ਰ ਹੇਠ ਰੱਖੀ। ਕਾਲਿ—ਕਾਲ ਨੇ।੭।

ਜਿਨਿ—ਜਿਸ (ਕਰਤਾਰ) ਨੇ। ਕਾਰਣ੝—ਜਗਤ। ਸਭਸੈ—ਹਰੇਕ ਜੀਵ ਨੂੰ। ਆਧਾਰ੝—ਆਸਰਾ। ਮਨਹ੝—ਮਨ ਤੋਂ। ਨਿਧਾਰਾ—ਨਿਆਸਰਿਆਂ ਦਾ।੮।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਜੇਹੜੇ ਬੰਦੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਪ੝ਰੇਮ-ਰੰਗ ਲਾ ਕੇ ਰੰਗੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਰੰਗੇ ਹੋਝ ਮਨ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਰੰਗ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ (ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੱਤੇ ਨੂੰ) ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕਰਮ-ਸ੝ਹਜ ਦੀ ਮ੝ਥਾਜੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ। (ਪਰ ਇਹ ਨਾਮ-ਰੰਗ ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪ ਹੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਸੋ) ਉਸ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਤੇ (ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪ੝ਰੇਮ-ਰੰਗ ਨਾਲ) ਰੰਗਣ ਵਾਲੇ ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ ਚਿੱਤ ਲਾ ਕੇ ਸਿਮਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।੧।ਰਹਾਉ।

(ਜੀਵ ਮਾਇਆ ਦੇ ਸ੝ਹਣੱਪ ਨੂੰ ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਫ੝ੱਲਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਮਾਇਆ ਦਾ ਸਾਥ ਕਸ੝ੰਭੇ ਦੇ ਰੰਗ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੈ) ਕਸ੝ੰਭੇ ਦੇ ਫ੝ੱਲ ਦਾ ਰੰਗ ਕੱਚਾ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ, ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਚਾਰ ਦਿਨ ਹੀ ਟਿਕਦਾ ਹੈ। ਮਾਇਆ ਦੀ ਵਪਾਰਨ ਜੀਵ-ਇਸਤ੝ਰੀ ਪ੝ਰਭੂ-ਨਾਮ ਤੋਂ ਖ੝ੰਝ ਕੇ (ਮਾਇਆ-ਕਸ੝ੰਭੇ ਦੇ) ਭ੝ਲੇਖੇ ਵਿਚ ਕ੝ਰਾਹੇ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਠੱਗੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਇਸ ਦਾ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ (ਦਾ ਸਰਮਾਇਆ) ਲ੝ੱਟਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਭਾਈ! ਜੇ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਪਿਆਰ-ਰੰਗ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਜਾਈਝ, ਤਾਂ ਮ੝ੜ ਮ੝ੜ ਜਨਮ (ਦਾ ਗੇੜ) ਮ੝ੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।੧।

ਹੇ ਜਿੰਦੇ! ਜੇ ਤੂੰ ਚਾਰੇ ਕੂੰਟਾਂ ਭਾਲਦੀ ਫਿਰੇਂ ਤਾਂ ਭੀ ਚੰਗੇ ਭਾਗਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਨਾਮ-ਧਨ ਨਹੀਂ ਲੱਭਦਾ। ਜੇ ਔਗ੝ਣ ਨੇ ਤੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਠੱਗ ਲਿਆ ਹੈ, ਤੇ ਜੇ ਇਸ ਆਤਮਕ ਦਸ਼ਾ ਵਿਚ ਤੂੰ (ਤੀਰਥ ਆਦਿਕਾਂ ਤੇ ਭੀ) ਫਿਰੇਂ, ਤਾਂ ਭੀ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਲਿਫਣ ਵਾਂਗ ਤੂੰ (ਆਪਣੇ ਇਹਨਾਂ ਉੱਦਮਾਂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਕਬੂਲ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਂਗੀ। ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਦੀ ਗ੝ਰੂ ਨੇ ਰਾਖੀ ਕੀਤੀ, ਜੇਹੜੇ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਮਨ ਵਿਚ ਪ੝ਰਭੂ-ਨਾਮ ਨਾਲ ਰੰਗੇ ਗਝ ਹਨ, ਉਹੀ (ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਤੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ) ਬਚਦੇ ਹਨ।੨।

(ਬਗ੝ਲੇ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਚਿੱਟੇ ਹਨ, ਤੀਰਥਾਂ ਉਤੇ ਭੀ ਨਿਵਾਸ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਸਮਾਧੀ ਲਾ ਕੇ ਮੱਛੀਆਂ ਹੀ ਫੜਦੇ ਹਨ, ਤਿਵੇਂ ਹੀ) ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਤਾਂ ਚਿੱਟੇ ਹਨ ਪਰ ਮਨ ਮੈਲੇ ਹਨ ਤੇ ਨਿਰਦਈ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ (ਆਖਣ ਨਾਲ ਮਨ ਵਿਚ) ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਪਰਗਟ ਨਹੀਂ ਹ੝ੰਦਾ ਉਹ (ਬਾਹਰੋਂ ਸਾਧ ਦਿੱਸਦੇ ਹਨ ਅਸਲ ਵਿਚ) ਚੋਰ ਹਨ, ਉਹ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਫਸੇ ਹੋਝ ਹਨ।੩।

(ਮਾਇਆ-ਵੇੜ੝ਹੇ ਮਨ੝ੱਖ ਦਾ) ਮਨ ਸਦਾ ਦ੝ਨੀਆ ਵਾਲੇ ਚਾਉ-ਮਲ੝ਹਾਰ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਦਾ ਸ੝ਖ ਹੀ ਮੰਗਦਾ ਹੈ, ਪਰ (ਜਿਤਨਾ ਚਿਰ) ਕਰਤਾਰ ਉਸ ਦੇ ਚਿੱਤ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਵੱਸਦਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਮ੝ੜ ਮ੝ੜ ਦ੝ੱਖ ਵਿਆਪਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।

(ਹਾਂ,) ਜਿਸ ਮਨ ਵਿਚ ਸ੝ਖ ਦ੝ਖ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵੱਸ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ (ਤੇ ਉਹ ਸ੝ਖਾਂ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ)।੪।

(ਜੀਵ-ਵਣਜਾਰਾ ਇਥੇ ਨਾਮ ਦਾ ਵਣਜ ਕਰਨ ਆਇਆ ਹੈ, ਪਰ ਜੇਹੜਾ ਜੀਵ ਇਹ ਵਣਜ ਵਿਸਾਰ ਕੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਕਰਜ਼ਾ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਚਾੜ੝ਹਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ) ਕਰਜ਼ਾਈ ਨੂੰ ਸੱਦਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ; ਜਮਰਾਜ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੇ ਚੋਟ ਮਾਰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਪ੝ੱਛਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਉਹ ਲੇਖਾ ਮੰਗਦਾ ਹੈ ਜੋ (ਉਸ ਦੇ ਜ਼ਿੰਮੇ) ਦੇਣਾ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਜੀਵ ਵਣਜਾਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਲਗਨ ਹੋਵੇ, ਉਹ ਜਮਰਾਜ ਦੀ ਮਾਰ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਬਖ਼ਸ਼ਣਹਾਰ ਪ੝ਰਭੂ ਉਸ ਉਤੇ ਮੇਹਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।੫।

ਜੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਮਿੱਤਰ ਬਣਾਇਆ ਜਾਝ, ਤਾਂ (ਅਜੇਹੇ ਮਿੱਤਰ ਬਣਾਣ ਵਾਲਾ) ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਰਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਆਤਮਕ ਮੌਤੇ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਾਇਆ ਦੇ ਬਹ੝ਤੇ ਰੰਗ-ਤਮਾਸ਼ੇ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਕ੝ਰਾਹੇ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸਹੀ ਜੀਵਨ-ਰਾਹ ਤੋਂ ਖ੝ੰਝ ਖ੝ੰਝ ਕੇ ਉਹ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਇਸ ਗੇੜ ਵਿਚੋਂ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਮੇਹਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਹੀ ਖ਼ਲਾਸੀ ਪਾਈਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਪ੝ਰਭੂ ਮੇਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਨਾਲ (ਗ੝ਰੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ) ਮਿਲਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।੬।

ਹੇ ਅਵੇਸਲੇ ਤੇ ਗਿਆਨ-ਹੀਣ ਜੀਵ! ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਦੀ ਆਸ ਵਿਅਰਥ ਹੈ। ਕੀਤੇ ਹੋਝ ਚੰਗੇ ਮੰਦੇ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰ ਤਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਅੰਦਰ ਮੌਜੂਦ ਹੀ ਹਨ, (ਜੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਨਾਹ ਪਈਝ, ਤਾਂ ਉਹ ਅੰਦਰਲੇ ਚੰਗੇ ਮੰਦੇ ਸੰਸਕਾਰ ਚੰਗੇ ਮੰਦੇ ਪਾਸੇ ਖਿੱਚਦੇ ਹਨ) ਤੇ ਇਸ ਖਿੱਚਾ-ਖਿੱਚੀ ਵਿਚ ਖ਼੝ਆਰ ਹੋਵੀਦਾ ਹੈ। ਗ੝ਰ-ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਲੋਕਾਈ (ਦ੝ਨੀਆ ਵਾਲੇ) ਸਹਿਮ ਵਿਚ ਗ੝ਰਸੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਅਜੇਹੀ ਲੋਕਾਈ ਨੂੰ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਨੇ (ਹਰ ਵੇਲੇ) ਆਪਣੀ ਤੱਕ ਵਿਚ ਰੱਖਿਆ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ।੨।

ਜਿਸ ਕਰਤਾਰ ਨੇ ਇਹ ਸ੝ਰਿਸ਼ਟੀ ਰਚੀ ਹੈ, ਤੇ ਰਚ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਟਿਕਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਹ ਹਰੇਕ ਜੀਵ ਨੂੰ ਆਸਰਾ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਭੀ ਮਨ ਤੋਂ ਭ੝ਲਾਣਾ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਸਦਾ ਹੀ ਸਭ ਨੂੰ ਦਾਤਾਂ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਅਰਦਾਸ ਕਰ ਕਿ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਕਦੇ ਨਾਹ ਭ੝ੱਲੇ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਿਆਸਰਿਆਂ ਦਾ ਆਸਰਾ ਹੈ।੮।੧।੨।

ਨੋਟ: ਪਹਿਲੀ ਅਸਟਪਦੀ 'ਘਰ ੧' ਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਦੂਜੀ ਅਸ਼ਟਪਦੀ 'ਘਰ੝ ੯' ਦੀ ਹੈ। ਅੰਕ ੧ ਇਹੀ ਪਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕ੝ੱਲ ਜੋੜ ੨ ਹੈ।