ਸੂਹੀ ਮਹਲਾ 4 ॥

ਹਰਿ ਕ੝ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਮਨਿ ਹਰਿ ਰੰਗ੝ ਲਾਝ ॥ ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਝ ॥1॥

ਹਰਿ ਰੰਗਿ ਰਾਤਾ ਮਨ੝ ਰੰਗ ਮਾਣੇ ॥ ਸਦਾ ਅਨੰਦਿ ਰਹੈ ਦਿਨ ਰਾਤੀ ਪੂਰੇ ਗ੝ਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਮਾਣੇ ॥1॥ ਰਹਾਉ ॥

ਹਰਿ ਰੰਗ ਕਉ ਲੋਚੈ ਸਭ੝ ਕੋਈ ॥ ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਰੰਗ੝ ਚਲੂਲਾ ਹੋਈ ॥2॥

ਮਨਮ੝ਖਿ ਮ੝ਗਧ੝ ਨਰ੝ ਕੋਰਾ ਹੋਇ ॥ ਜੇ ਸਉ ਲੋਚੈ ਰੰਗ੝ ਨ ਹੋਵੈ ਕੋਇ ॥3॥

ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਪਾਵੈ ॥ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਰਸਿ ਹਰਿ ਰੰਗਿ ਸਮਾਵੈ ॥4॥2॥6॥

soohee mehalaa 4 || har kirapaa karae man har ra(n)g laaeae || guramukh har har naam samaaeae ||1||

har ra(n)g raathaa man ra(n)g maanae || sadhaa ana(n)dh rehai dhin raathee poorae gur kai sabadh samaanae ||1|| rehaao ||

har ra(n)g ko lochai sabh koee || guramukh ra(n)g chaloolaa hoee ||2||

manamukh mugadhh nar koraa hoe || jae so lochai ra(n)g n hovai koe ||3||

nadhar karae thaa sathigur paavai || naanak har ras har ra(n)g samaavai ||4||2||6||

Soohee, Fourth Mehla:

Showering His Mercy, the Lord imbues the mind with His Love. The Gurmukh merges in the Name of the Lord, Har, Har. ||1||

Imbued with the Lord's Love, the mortal enjoys the pleasure of His Love. He remains always blissful, day and night, and he merges into the Shabad, the Word of the Perfect Guru. ||1||Pause||

Everyone longs for the Lord's Love; the Gurmukh is imbued with the deep red color of His Love. ||2||

The foolish, self-willed manmukh is left pale and uncolored. Even if he wishes it a hundred times, he does not obtain the Lord's Love. ||3||

But if the Lord blesses him with His Glance of Grace, then he meets the True Guru. Nanak is absorbed into the subtle essence of the Lord's Love. ||4||2||6||

ਪਦਅਰਥ: ਮਨਿ—ਮਨ ਵਿਚ। ਰੰਗ੝—ਪਿਆਰ, ਪ੝ਰੇਮ—ਰੰਗ। ਲਾਝ—ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ—ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ। ਨਾਮਿ—ਨਾਮ ਵਿਚ।੧।

ਰੰਗਿ—ਰੰਗ ਵਿਚ। ਰਾਤਾ—ਰੰਗਿਆ ਹੋਇਆ। ਅਨੰਦਿ—ਆਨੰਦ ਵਿਚ। ਕੈ ਸਬਦਿ—ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ।੧।ਰਹਾਉ।

ਕਉ—ਨੂੰ, ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ। ਲੋਚੈ—ਤਾਂਘਦਾ ਹੈ। ਸਭ੝ ਕੋਈ—ਹਰੇਕ ਪ੝ਰਾਣੀ। ਚਲੂਲਾ—ਗੂੜ੝ਹਾ।੨।

ਮਨਮ੝ਖਿ—ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲਾ ਮਨ੝ੱਖ। ਮ੝ਗਧ੝—ਮੂਰਖ। ਕੋਰਾ—ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਸੱਖਣਾ, ਰ੝ੱਖਾ। ਸਉ—ਸਉ ਵਾਰੀ।੩।

ਨਦਰਿ—ਮੇਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ। ਰਸਿ—ਰਸ ਵਿਚ। ਰੰਗਿ—ਰੰਗ ਵਿਚ।੪।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਪ੝ਰੇਮ-ਰੰਗ ਵਿਚ ਰੰਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਦਿਨ ਰਾਤ ਹਰ ਵੇਲੇ ਆਨੰਦ ਵਿਚ ਮਗਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਪੂਰੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।੧।ਰਹਾਉ।

ਹੇ ਭਾਈ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਉਤੇ ਮੇਹਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ (ਆਪਣੇ ਚਰਨਾਂ ਦਾ) ਪਿਆਰ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਸਦਾ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।੧।

ਹੇ ਭਾਈ! (ਉਂਞ ਤਾਂ) ਹਰੇਕ ਮਨ੝ੱਖ ਪ੝ਰਭੂ (ਚਰਨਾਂ) ਦੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਤਰਲੇ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪਿਆਂ ਹੀ (ਮਨ ਉਤੇ ਪ੝ਰੇਮ ਦਾ) ਗੂੜ੝ਹਾ ਰੰਗ ਚੜ੝ਹਦਾ ਹੈ।੨।

ਹੇ ਭਾਈ! ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲਾ ਮੂਰਖ ਮਨ੝ੱਖ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਾਲਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਅਜੇਹਾ ਮਨ੝ੱਖ ਜੇ ਸੌ ਵਾਰੀ ਭੀ ਤਾਂਘ ਕਰੇ, ਉਸ ਨੂੰ (ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਪਿਆਰੇ ਦਾ) ਰੰਗ ਨਹੀਂ ਚੜ੝ਹ ਸਕਦਾ।੩।

ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-ਜਦੋਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਕਿਸੇ ਮਨ੝ੱਖ ਉੱਤੇ) ਮੇਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਗ੝ਰੂ (ਦਾ ਮਿਲਾਪ) ਪ੝ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, (ਫਿਰ ਉਹ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ-ਰਸ ਵਿਚ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਪ੝ਰੇਮ-ਰੰਗ ਵਿਚ ਸਮਾਇਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।੪।੨।੬।