ਟੋਡੀ ਮਹਲਾ 5 ॥

ਨਿੰਦਕ੝ ਗ੝ਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਹਾਟਿਓ ॥ ਪਾਰਬ੝ਰਹਮ ਪ੝ਰਭ ਭਝ ਦਇਆਲਾ ਸਿਵ ਕੈ ਬਾਣਿ ਸਿਰ੝ ਕਾਟਿਓ ॥1॥ ਰਹਾਉ ॥

ਕਾਲ੝ ਜਾਲ੝ ਜਮ੝ ਜੋਹਿ ਨ ਸਾਕੈ ਸਚ ਕਾ ਪੰਥਾ ਥਾਟਿਓ ॥ ਖਾਤ ਖਰਚਤ ਕਿਛ੝ ਨਿਖ੝ਟਤ ਨਾਹੀ ਰਾਮ ਰਤਨ੝ ਧਨ੝ ਖਾਟਿਓ ॥1॥

ਭਸਮਾ ਭੂਤ ਹੋਆ ਖਿਨ ਭੀਤਰਿ ਅਪਨਾ ਕੀਆ ਪਾਇਆ ॥ ਆਗਮ ਨਿਗਮ੝ ਕਹੈ ਜਨ੝ ਨਾਨਕ੝ ਸਭ੝ ਦੇਖੈ ਲੋਕ੝ ਸਬਾਇਆ ॥2॥6॥11॥

ttoddee mehalaa 5 ||

ni(n)dhak gur kirapaa thae haattiou || paarabreham prabh bheae dhaeiaalaa siv kai baan sir kaattiou ||1|| rehaao ||

kaal jaal jam johi n saakai sach kaa pa(n)thhaa thhaattiou || khaath kharachath kishh nikhuttath naahee raam rathan dhhan khaattiou ||1||

bhasamaa bhooth hoaa khin bheethar apanaa keeaa paaeiaa || aagam nigam kehai jan naanak sabh dhaekhai lok sabaaeiaa ||2||6||11||

Todee, Fifth Mehla:

The slanderer, by Guru's Grace, has been turned away. The Supreme Lord God has become merciful; with Shiva's arrow, He shot his head off. ||1||Pause||

Death, and the noose of death, cannot see me; I have adopted the Path of Truth. I have earned the wealth, the jewel of the Lord's Name; eating and spending, it is never used up. ||1||

In an instant, the slanderer was reduced to ashes; he received the rewards of his own actions. Servant Nanak speaks the truth of the scriptures; the whole world is witness to it. ||2||6||11||

ਪਦਅਰਥ: ਤੇ—ਤੋਂ, ਨਾਲ। ਗ੝ਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ—ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ, ਜਦੋਂ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਹ੝ੰਦੀ ਹੈ। ਹਾਟਿਓ—ਹਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, (ਨਿੰਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਵਾਦੀ ਤੋਂ) ਹਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੈ ਬਾਣਿ—ਦੇ ਬਾਣ ਨਾਲ। ਸਿਵ ਕੈ ਬਾਣਿ—ਕੱਲਿਆਣ—ਸਰੂਪ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ—ਤੀਰ ਨਾਲ। ਸਿਰ੝—ਅਹੰਕਾਰ। ਕਾਟਿਓ—ਕੱਟ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।੧।ਰਹਾਉ।

ਕਾਲ—ਆਤਮਕ ਮੌਤ। ਜਾਲ੝—(ਮਾਇਆ ਦਾ) ਜਾਲ। ਜਮ੝—ਮੌਤ (ਦਾ ਡਰ)। ਜੋਹਿ ਨ ਸਾਕੈ—ਤੱਕ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਸਚ ਕਾ ਪੰਥਾ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਹਰਿ—ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਵਾਲਾ ਰਸਤਾ। ਪੰਥਾ—ਰਸਤਾ। ਥਾਟਿਓ—ਮੱਲ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਖਾਤ—ਖਾਂਦਿਆਂ। ਖਰਚਤ—ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਵੰਡਦਿਆਂ।੧।

ਭਸਮਾਭੂਤ ਹੋਆ—ਸ੝ਆਹ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨਾਮ—ਨਿਸ਼ਾਨ ਮਿਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਪਨਾ ਕੀਆ ਪਾਇਆ—(ਜਿਸ ਨਿੰਦਾ—ਸ੝ਭਾਉ ਦੇ ਕਾਰਨ) ਆਪਣਾ ਕੀਤਾ ਪਾਂਦਾ ਸੀ, ਦ੝ਖੀ ਹ੝ੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਆਗਮ ਨਿਗਮ੝—ਰੱਬੀ ਅਗੰਮੀ ਖੇਡ। ਸਬਾਇਆ—ਸਾਰਾ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਜਦੋਂ ਗ੝ਰੂ ਕਿਰਪਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਨਿੰਦਾ ਦੇ ਸ੝ਭਾਵ ਵਾਲਾ ਮਨ੝ੱਖ (ਨਿੰਦਾ ਕਰਨ ਤੋਂ) ਹਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਜਿਸ ਨਿੰਦਕ ਉਤੇ) ਪ੝ਰਭੂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਜੀ ਦਇਆਵਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਕਲਿਆਣ-ਸਰੂਪ ਹਰਿ ਦੇ ਨਾਮ-ਤੀਰ ਨਾਲ (ਗ੝ਰੂ ਉਸ ਦਾ) ਸਿਰ ਕੱਟ ਦੇਂਦਾ ਹੈ (ਉਸ ਦੀ ਹਉਮੈ ਨਾਸ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ)।੧।ਰਹਾਉ।

(ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਉਤੇ ਗ੝ਰੂ ਪ੝ਰਭੂ ਦਇਆਵਾਨ ਹ੝ੰਦੇ ਹਨ) ਉਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੂੰ ਆਤਮਕ ਮੌਤ, ਮਾਇਆ ਦਾ ਜਾਲ, ਮੌਤ ਦਾ ਡਰ (ਕੋਈ ਭੀ) ਤੱਕ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, (ਕਿਉਂਕਿ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ) ਸਦਾ-ਥਿਰ ਹਰਿ-ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਵਾਲਾ ਰਸਤਾ ਮੱਲ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਰਤਨ (ਵਰਗਾ ਕੀਮਤੀ) ਨਾਮ-ਧਨ ਖੱਟ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਆਪ ਵਰਤਿਆਂ, ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ ਵੰਡਦਿਆਂ ਇਹ ਧਨ ਰਤਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਮ੝ੱਕਦਾ।੧।

ਹੇ ਭਾਈ! (ਜਿਸ ਨਿੰਦਾ-ਸ੝ਭਾਵ ਕਰ ਕੇ, ਜਿਸ ਆਪਾ-ਭਾਵ ਕਰ ਕੇ, ਨਿੰਦਕ ਸਦਾ) ਦ੝ੱਖੀ ਹ੝ੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, (ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਦਇਆਲ ਹੋਇਆਂ, ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ) ਇਕ ਛਿਨ ਵਿਚ ਹੀ ਉਸ ਸ੝ਭਾਵ ਦਾ ਨਾਮ-ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੀ ਮਿਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਇਸ ਅਸਚਰਜ ਤਬਦੀਲੀ ਨੂੰ) ਸਾਰਾ ਜਗਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਹੋ ਕੇ ਵੇਖਦਾ ਹੈ। ਦਾਸ ਨਾਨਕ ਇਹ ਅਗੰਮੀ ਰੱਬੀ ਖੇਡ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।੨।੬।੧੧।