ਧਨਾਸਰੀ ਬਾਣੀ ਭਗਤ ਨਾਮਦੇਵ ਜੀ ਕੀ

ੴ ਸਤਿਗ੝ਰ ਪ੝ਰਸਾਦਿ ॥

ਗਹਰੀ ਕਰਿ ਕੈ ਨੀਵ ਖ੝ਦਾਈ ਊਪਰਿ ਮੰਡਪ ਛਾਝ ॥ ਮਾਰਕੰਡੇ ਤੇ ਕੋ ਅਧਿਕਾਈ ਜਿਨਿ ਤ੝ਰਿਣ ਧਰਿ ਮੂੰਡ ਬਲਾਝ ॥1॥

ਹਮਰੋ ਕਰਤਾ ਰਾਮ੝ ਸਨੇਹੀ ॥ ਕਾਹੇ ਰੇ ਨਰ ਗਰਬ੝ ਕਰਤ ਹਹ੝ ਬਿਨਸਿ ਜਾਇ ਝੂਠੀ ਦੇਹੀ ॥1॥ ਰਹਾਉ ॥

ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕੈਰਉ ਕਰਤੇ ਦ੝ਰਜੋਧਨ ਸੇ ਭਾਈ ॥ ਬਾਰਹ ਜੋਜਨ ਛਤ੝ਰ ਚਲੈ ਥਾ ਦੇਹੀ ਗਿਰਝਨ ਖਾਈ ॥2॥

ਸਰਬ ਸ੝ੋਇਨ ਕੀ ਲੰਕਾ ਹੋਤੀ ਰਾਵਨ ਸੇ ਅਧਿਕਾਈ ॥ ਕਹਾ ਭਇਓ ਦਰਿ ਬਾਂਧੇ ਹਾਥੀ ਖਿਨ ਮਹਿ ਭਈ ਪਰਾਈ ॥3॥

ਦ੝ਰਬਾਸਾ ਸਿਉ ਕਰਤ ਠਗਉਰੀ ਜਾਦਵ ਝ ਫਲ ਪਾਝ ॥ ਕ੝ਰਿਪਾ ਕਰੀ ਜਨ ਅਪ੝ਨੇ ਊਪਰ ਨਾਮਦੇਉ ਹਰਿ ਗ੝ਨ ਗਾਝ ॥4॥1॥

dhhanaasaree baanee bhagath naamadhaev jee kee

ik oa(n)kaar sathigur prasaadh ||

geharee kar kai neev khudhaaee oopar ma(n)ddap shhaaeae || maaraka(n)ddae thae ko adhhikaaee jin thrin dhhar moo(n)dd balaaeae ||1||

hamaro karathaa raam sanaehee || kaahae rae nar garab karath hahu binas jaae jhoot(h)ee dhaehee ||1|| rehaao ||

maeree maeree kairo karathae dhurajodhhan sae bhaaee || baareh jojan shhathra chalai thhaa dhaehee girajhan khaaee ||2||

sarab suoein kee la(n)kaa hothee raavan sae adhhikaaee || kehaa bhaeiou dhar baa(n)dhhae haathhee khin mehi bhee paraaee ||3||

dhurabaasaa sio karath t(h)agouree jaadhav eae fal paaeae || kirapaa karee jan apunae oopar naamadhaeo har gun gaaeae ||4||1||

Dhanaasaree, The Word Of devotee Naam Dayv Jee:

One Universal Creator God. By The Grace Of The True Guru:

They dig deep foundations, and build lofty palaces. Can anyone live longer than Markanda, who passed his days with only a handful of straw upon his head? ||1||

The Creator Lord is our only friend. O man, why are you so proud? This body is only temporary - it shall pass away. ||1||Pause||

The Kaurvas, who had brothers like Duryodhan, used to proclaim, ""This is ours! This is ours!"" Their royal procession extended over sixty miles, and yet their bodies were eaten by vultures. ||2||

Sri Lanka was totally rich with gold; was anyone greater than its ruler Raavan? What happened to the elephants, tethered at his gate? In an instant, it all belonged to someone else. ||3||

The Yaadvas deceived Durbaasaa, and received their rewards. The Lord has shown mercy to His humble servant, and now Naam Dayv sings the Glorious Praises of the Lord. ||4||1||

ਪਦਅਰਥ: ਗਹਰੀ-ਡੂੰਘੀ। ਨੀਵ-ਨੀਂਹ। ਮੰਡਪ-ਸ਼ਾਮੀਆਨੇ, ਮਹਿਲ-ਮਾੜੀਆਂ। ਛਾਝ-ਬਣਵਾਝ। ਮਾਰਕੰਡੇ-{ਸ਼ਕਟ. मारढ़कणढ़डेय} ਇਕ ਰਿਸ਼ੀ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ, ਬੜੀ ਲੰਮੀ ਉਮਰ ਵਾਲਾ ਸੀ, ਪਰ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਉਸ ਨੇ ਕੱਖਾਂ ਦੀ ਕ੝ੱਲੀ ਵਿਚ ਹੀ ਗ੝ਜ਼ਾਰੀ। ਅਧਿਕਾਈ-ਵੱਡੀ ਲੰਮੀ ਉਮਰ ਵਾਲਾ। ਜਿਨਿ-ਜਿਸ ਨੇ। ਤ੝ਰਿਣ-ਤੀਲੇ, ਕੱਖ-ਕਾਣ। ਧਾਰਿ-ਰੱਖ ਕੇ। ਮੂੰਡ-ਸਿਰ। ਤ੝ਰਿਣ ਧਰਿ ਮੂੰਡ-ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਕੱਖ ਰੱਖ ਕੇ, ਕੱਖਾਂ ਦੀ ਕ੝ੱਲੀ ਬਣਾ ਕੇ। ਬਲਾਝ-ਸਮਾ ਗ੝ਜ਼ਾਰਿਆ।੧।

ਕਰਤਾ-ਕਰਤਾਰ। ਸਨੇਹੀ-ਪਿਆਰਾ, ਸਦਾ ਦਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲਾ। ਹੇ ਨਰ-ਹੇ ਬੰਦਿਓ! ਗਰਬ੝-ਹੰਕਾਰ। ਝੂਠੀ ਦੇਹੀ-ਨਾਸਵੰਤ ਸਰੀਰ।੧।ਰਹਾਉ।

ਕ੝ਰੂ-{ਸ਼ਕਟ. कढ़रू} ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਪਾਸ ਦੇ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਨਾਮ ਪ੝ਰਾਣੇ ਸਮੇ ਵਿਚ 'ਕ੝ਰੂ' ਸੀ। ਕੌਰਉ-{ਸ਼ਕਟ. कौरव, ਕੌਰਵ} 'ਕ੝ਰੂ' ਦੇਸ ਵਿਚ ਰਾਜ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਰਾਜਿਆਂ ਦੀ ਸੰਤਾਨ। ਸੇ-ਵਰਗੇ। ਭਾਈ-ਭਰਾ। ਜੋਜਨ-ਚਾਰ ਕੋਹ। ਬਾਰਹ ਜੋਜਨ-ਅਠਤਾਲੀ ਕੋਹ। ਛਤ੝ਰ੝ ਚਲੈ ਥਾ-ਛਤ੝ਰ ਦਾ ਪ੝ਰਭਾਵ ਸੀ, ਫ਼ੌਜਾਂ ਦਾ ਖਿਲਾਰ ਸੀ।੨।

ਸਇਨ-{ਅੱਖਰ 'ਸ' ਦੇ ਨਾਲ ਦੋ ਲਗਾਂ ਹਨ (ੋ) ਅਤੇ (੝); ਅਸਲ ਲਫ਼ਜ਼ ਹੈ 'ਸੋਇਨ', ਇੱਥੇ ਪੜ੝ਹਨਾ ਹੈ 'ਸ੝ਇਨ'}। ਅਧਿਕਾਈ-ਵੱਡੇ ਬਲੀ। ਕਹਾ ਭਇਓ-ਆਖ਼ਰ ਕੀਹ ਬਣਿਆ? ਆਖ਼ਰ ਬਣਿਆ ਕ੝ਝ ਭੀ ਨਾ। ਦਰਿ-ਦਰ ਤੇ, ਬੂਹੇ ਤੇ।੩।

ਦ੝ਰਬਾਸਾ-ਇਕ ਤਪੀ ਸੀ, ਹੈ ਸੀ ਬੜਾ ਕਾਹਲੇ ਸ੝ਭਾਉ ਵਾਲਾ, ਛੇਤੀ ਹੀ ਰ੝ੱਸ ਕੇ ਸ੝ਰਾਪ ਦੇ ਦੇਂਦਾ ਸੀ। ਠਗਉਰੀ-ਠੱਗੀ, ਮਖ਼ੌਲ {ਕ੝ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਦੀ ਕ੝ਲ 'ਜਾਦਵ' ਦੇ ਕ੝ਝ ਮ੝ੰਡੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਸਮ੝ੰਦਰ ਦੇ ਕੰਡੇ ਦ੝ਆਰਕਾ ਦੇ ਪਾਸ ਇਕ ਮੇਲੇ ਦੇ ਸਮੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਝ। ਉੱਥੇ ਦ੝ਰਬਾਸਾ ਰਿਸ਼ੀ ਤਪ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਇਹਨਾਂ ਮ੝ੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਮਖ਼ੌਲ ਸ੝ੱਝਿਆ, ਇਕ ਅਨ-ਦਾੜ੝ਹੀਝ ਮ੝ੰਡੇ ਦੇ ਢਿੱਡ ਉੱਤੇ ਲੋਹੇ ਦੀ ਬਾਟੀ ਪ੝ੱਠੀ ਬੰਨ੝ਹ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜ਼ਨਾਨੀਆਂ ਵਾਲੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਪਾਸ ਲੈ ਗਝ। ਪ੝ਛਿਓ ਨੇ ਕਿ ਰਿਸ਼ੀ ਜੀ! ਇਸ ਦੇ ਘਰ ਕੀਹ ਜੰਮੇਗਾ? ਦ੝ਰਬਾਸਾ ਤਾੜ ਗਿਆ ਕਿ ਮਸਖ਼ਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਗ੝ੱਸੇ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਸ੝ਰਾਪ ਦਿਤੋਸ੝ ਕਿ ਉਹ ਜੰਮੇਗਾ ਜੋ ਤ੝ਹਾਡੀ ਸਾਰੀ ਕ੝ਲ ਦਾ ਨਾਸ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ। ਸ੝ਰਾਪ ਤੋਂ ਘਬਰਾ ਕੇ ਕ੝ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨਾਲ ਉਹ ਉਸ ਬਾਟੀ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਤੇ ਰਗੜਦੇ ਰਹੇ ਕਿ ਇਸ ਲੋਹੇ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਹੀ ਮਿਟ ਜਾਝ। ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਟੋਟਾ ਰਹਿ ਗਿਆ, ਉਹ ਸਮ੝ੰਦਰ ਵਿਚ ਸ੝ੱਟ ਦਿੱਤੋ ਨੇ। ਇਹ ਟੋਟਾ ਇਕ ਮੱਛੀ ਹੜੱਪ ਕਰ ਗਈ, ਇਕ ਮੱਛੀ ਇਕ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਨੇ ਫੜੀ, ਚੀਰਨ ਤੇ ਇਹ ਲੋਹੇ ਦਾ ਟੋਟਾ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤੀਰ ਅੱਗੇ ਲਾ ਲਿਆ। ਜਿੱਥੇ ਬਾਟੀ ਪੱਥਰ ਤੇ ਰਗੜੀ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਸਿਰ-ਕੰਡਾ ਉੱਗ ਪਿਆ। ਇਕ ਦਿਨ ਇਕ ਮੇਲੇ ਸਮੇ ਜਾਦਵਾਂ ਦੇ ਨੱਢੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਉਸ ਸਿਰ-ਕੰਡੇ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਆ ਇਕੱਠੇ ਹੋਝ। ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਮਸਤੀ ਵਿਚ ਕ੝ਝ ਬੋਲ ਬਕਾਰਾ ਹੋ ਪਿਆ, ਗੱਲ ਵਧ ਗਈ, ਲੜਾਈ ਹੋ ਪਈ, ਉਹ ਸਿਰਕੰਡਾ ਭੀ ਪ੝ੱਟ ਪ੝ੱਟ ਕੇ ਵਰਤਿਓ ਨੇ ਤੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਲੜ ਮ੝ਝ। ਕ੝ਲ ਦਾ ਨਾਸ ਹੋਇਆ ਵੇਖ ਕੇ ਇਕ ਦਿਨ ਕ੝ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਬਨ ਵਿਚ ਲੰਮੇ ਪਝ ਸਨ, ਗੋਡੇ ਉੱਤੇ ਦੂਜਾ ਪੈਰ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਮੱਛੀ ਵਾਲਾ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਆ ਨਿਕਲਿਆ; ਦੂਰੋਂ ਵੇਖ ਕੇ ਹਰਨ ਸਮਝਿਓਸ੝, ਉਸ ਸ੝ਰਾਪੇ ਹੋਝ ਲੋਹੇ ਵਿਚੋਂ ਬਚੇ ਹੋਝ ਟੋਟੇ ਵਾਲਾ ਤੀਰ ਕੱਸ ਕੇ ਮਾਰਿਓਸ੝ ਤੇ ਇਸ ਤਰ੝ਹਾਂ ਜਾਦਵ-ਕ੝ਲ ਦਾ ਅੰਤਲਾ ਦੀਵਾ ਭੀ ਬ੝ੱਝ ਗਿਆ}।੪।

ਅਰਥ: ਹੇ ਬੰਦਿਓ! (ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦਾ) ਕਿਉਂ ਮਾਣ ਕਰਦੇ ਹੋ! ਇਹ ਸਰੀਰ ਨਾਸਵੰਤ ਹੈ, ਨਾਸ ਹੋ ਜਾਇਗਾ; ਅਸਾਡਾ ਅਸਲ ਪਿਆਰਾ (ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣਾ ਹੈ) ਤਾਂ ਕਰਤਾਰ ਹੈ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੈ।੧।ਰਹਾਉ।

ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਨੇ ਡੂੰਘੀਆਂ ਨੀਹਾਂ ਪ੝ਟਵਾ ਕੇ ਉੱਤੇ ਮਹਿਲ-ਮਾੜੀਆਂ ਉਸਰਾਝ (ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਭੀ ਇੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਝ; ਤਾਹੀਝਂ ਸਿਆਣੇ ਬੰਦੇ ਇਹਨਾਂ ਮਹਿਲ-ਮਾੜੀਆਂ ਦਾ ਭੀ ਮਾਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ; ਵੇਖੋ) ਮਾਰਕੰਡੇ ਰਿਸ਼ੀ ਨਾਲੋਂ ਕਿਸ ਦੀ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਹੋਣੀ ਝ? ਉਸ ਨੇ ਕੱਖਾਂ ਦੀ ਕ੝ੱਲੀ ਵਿਚ ਹੀ ਝੱਟ ਲੰਘਾਇਆ।੧।

ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਕੌਰਵਾਂ ਦੇ ਦ੝ਰਜੋਧਨ ਵਰਗੇ (ਬਲੀ) ਭਰਾ ਸਨ, ਉਹ ਭੀ (ਇਹ ਮਾਣ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਕਿ) ਅਸਾਡੀ (ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ) ਅਸਾਡੀ (ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ), (ਪਾਂਡੋ ਕੀਹ ਲੱਗਦੇ ਹਨ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ?); (ਕ੝ਰਖੇਤਰ ਦੇ ਜੰਗ ਵੇਲੇ) ਅਠਤਾਲੀਆਂ ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੈਨਾ ਦਾ ਖਿਲਾਰ ਸੀ (ਪਰ ਕਿੱਧਰ ਗਈ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਤੇ ਕਿੱਧਰ ਗਿਆ ਉਹ ਛਤਰ? ਕ੝ਰਖੇਤਰ ਦੇ ਜੰਗ ਵਿਚ) ਗਿਰਝਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲੋਥਾਂ ਖਾਧੀਆਂ।੨।

ਰਾਵਣ ਵਰਗੇ ਵੱਡੇ ਬਲੀ ਰਾਜੇ ਦੀ ਲੰਕਾ ਸਾਰੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਸੋਨੇ ਦੀ ਸੀ, (ਉਸ ਦੇ ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ) ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਹਾਥੀ ਬੱਝੇ ਖਲੋਤੇ ਸਨ, ਪਰ ਆਖ਼ਰ ਕੀਹ ਬਣਿਆ? ਇਕ ਪਲ ਵਿਚ ਸਭ ਕ੝ਝ ਪਰਾਇਆ ਹੋ ਗਿਆ।੩।

(ਸੋ, ਅਹੰਕਾਰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਭੀ ਹੋਵੇ ਉਹ ਮਾੜਾ ਹੈ; ਅਹੰਕਾਰ ਵਿਚ ਹੀ ਆ ਕੇ) ਜਾਦਵਾਂ ਨੇ ਦ੝ਰਬਾਸਾ ਨਾਲ ਮਸਖ਼ਰੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਇਹ ਫਲ ਪਾਇਓ ਨੇ (ਕਿ ਸਾਰੀ ਕ੝ਲ ਹੀ ਮ੝ੱਕ ਗਈ)। (ਪਰ ਸ਼੝ਕਰ ਹੈ) ਆਪਣੇ ਦਾਸ ਨਾਮਦੇਵ ਉੱਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਕਿਰਪਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾਮਦੇਵ (ਮਾਣ ਤਿਆਗ ਕੇ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗ੝ਣ ਗਾਉਂਦਾ ਹੈ।੪।੧।

ਭਾਵ: ਅਹੰਕਾਰ, ਚਾਹੇ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਭੀ ਹੋਵੇ, ਮਾੜਾ ਹੈ।