ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ 1 ॥

ਸਹਜਿ ਮਿਲੈ ਮਿਲਿਆ ਪਰਵਾਣ੝ ॥ ਨਾ ਤਿਸ੝ ਮਰਣ੝ ਨ ਆਵਣ੝ ਜਾਣ੝ ॥ ਠਾਕ੝ਰ ਮਹਿ ਦਾਸ੝ ਦਾਸ ਮਹਿ ਸੋਇ ॥ ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਅਵਰ੝ ਨ ਕੋਇ ॥1॥

ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਭਗਤਿ ਸਹਜ ਘਰ੝ ਪਾਈਝ ॥ ਬਿਨ੝ ਗ੝ਰ ਭੇਟੇ ਮਰਿ ਆਈਝ ਜਾਈਝ ॥1॥ ਰਹਾਉ ॥

ਸੋ ਗ੝ਰ੝ ਕਰਉ ਜਿ ਸਾਚ੝ ਦ੝ਰਿੜਾਵੈ॥ ਅਕਥ੝ ਕਥਾਵੈ ਸਬਦਿ ਮਿਲਾਵੈ ॥ ਹਰਿ ਕੇ ਲੋਗ ਅਵਰ ਨਹੀ ਕਾਰਾ ॥ ਸਾਚਉ ਠਾਕ੝ਰ੝ ਸਾਚ੝ ਪਿਆਰਾ ॥2॥

ਤਨ ਮਹਿ ਮਨੂਆ ਮਨ ਮਹਿ ਸਾਚਾ ॥ ਸੋ ਸਾਚਾ ਮਿਲਿ ਸਾਚੇ ਰਾਚਾ ॥ ਸੇਵਕ੝ ਪ੝ਰਭ ਕੈ ਲਾਗੈ ਪਾਇ ॥ ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਪੂਰਾ ਮਿਲੈ ਮਿਲਾਇ ॥3॥

ਆਪਿ ਦਿਖਾਵੈ ਆਪੇ ਦੇਖੈ ॥ ਹਠਿ ਨ ਪਤੀਜੈ ਨਾ ਬਹ੝ ਭੇਖੈ ॥ ਘੜਿ ਭਾਡੇ ਜਿਨਿ ਅੰਮ੝ਰਿਤ੝ ਪਾਇਆ ॥ ਪ੝ਰੇਮ ਭਗਤਿ ਪ੝ਰਭਿ ਮਨ੝ ਪਤੀਆਇਆ ॥4॥

ਪੜਿ ਪੜਿ ਭੂਲਹਿ ਚੋਟਾ ਖਾਹਿ ॥ ਬਹ੝ਤ੝ ਸਿਆਣਪ ਆਵਹਿ ਜਾਹਿ ॥ ਨਾਮ੝ ਜਪੈ ਭਉ ਭੋਜਨ੝ ਖਾਇ ॥ ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਸੇਵਕ ਰਹੇ ਸਮਾਇ ॥5॥

ਪੂਜਿ ਸਿਲਾ ਤੀਰਥ ਬਨ ਵਾਸਾ ॥ ਭਰਮਤ ਡੋਲਤ ਭਝ ਉਦਾਸਾ ॥ ਮਨਿ ਮੈਲੈ ਸੂਚਾ ਕਿਉ ਹੋਇ ॥ ਸਾਚਿ ਮਿਲੈ ਪਾਵੈ ਪਤਿ ਸੋਇ ॥6॥

ਆਚਾਰਾ ਵੀਚਾਰ੝ ਸਰੀਰਿ ॥ ਆਦਿ ਜ੝ਗਾਦਿ ਸਹਜਿ ਮਨ੝ ਧੀਰਿ ॥ ਪਲ ਪੰਕਜ ਮਹਿ ਕੋਟਿ ਉਧਾਰੇ ॥ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਗ੝ਰ੝ ਮੇਲਿ ਪਿਆਰੇ ॥7॥

ਕਿਸ੝ ਆਗੈ ਪ੝ਰਭ ਤ੝ਧ੝ ਸਾਲਾਹੀ ॥ ਤ੝ਧ੝ ਬਿਨ੝ ਦੂਜਾ ਮੈ ਕੋ ਨਾਹੀ ॥ ਜਿਉ ਤ੝ਧ੝ ਭਾਵੈ ਤਿਉ ਰਾਖ੝ ਰਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਸਹਜਿ ਭਾਇ ਗ੝ਣ ਗਾਇ ॥8॥2॥

dhhanaasaree mehalaa 1 || sehaj milai miliaa paravaan || naa this maran n aavan jaan || t(h)aakur mehi dhaas dhaas mehi soe || jeh dhaekhaa theh avar n koe ||1||

guramukh bhagath sehaj ghar paaeeai || bin gur bhaettae mar aaeeai jaaeeai ||1|| rehaao ||

so gur karo j saach dhrirraavai || akathh kathhaavai sabadh milaavai || har kae log avar nehee kaaraa || saacho t(h)aakur saach piaaraa ||2||

than mehi manooaa man mehi saachaa || so saachaa mil saachae raachaa || saevak prabh kai laagai paae || sathigur pooraa milai milaae ||3||

aap dhikhaavai aapae dhaekhai || hat(h) n patheejai naa bahu bhaekhai || gharr bhaaddae jin a(n)mrith paaeiaa || praem bhagath prabh man patheeaaeiaa ||4||

parr parr bhoolehi chottaa khaahi || bahuth siaanap aavehi jaahi || naam japai bho bhojan khaae || guramukh saevak rehae samaae ||5||

pooj silaa theerathh ban vaasaa || bharamath ddolath bheae oudhaasaa || man mailai soochaa kio hoe || saach milai paavai path soe ||6||

aachaaraa veechaar sareer || aadh jugaadh sehaj man dhheer || pal pa(n)kaj mehi kott oudhhaarae || kar kirapaa gur mael piaarae ||7||

kis aagai prabh thudhh saalaahee || thudhh bin dhoojaa mai ko naahee || jio thudhh bhaavai thio raakh rajaae || naanak sehaj bhaae gun gaae ||8||2||

Dhanaasaree, First Mehla:

That union with the Lord is acceptable, which is united in intuitive poise. Thereafter, one does not die, and does not come and go in reincarnation. The Lord's slave is in the Lord, and the Lord is in His slave. Wherever I look, I see none other than the Lord. ||1||

The Gurmukhs worship the Lord, and find His celestial home. Without meeting the Guru, they die, and come and go in reincarnation. ||1||Pause||

So make Him your Guru, who implants the Truth within you, who leads you to speak the Unspoken Speech, and who merges you in the Word of the Shabad. God's people have no other work to do; they love the True Lord and Master, and they love the Truth. ||2||

The mind is in the body, and the True Lord is in the mind. Merging into the True Lord, one is absorbed into Truth. God's servant bows at His feet. Meeting the True Guru, one meets with the Lord. ||3||

He Himself watches over us, and He Himself makes us see. He is not pleased by stubborn-mindedness, nor by various religious robes. He fashioned the body-vessels, and infused the Ambrosial Nectar into them; God's Mind is pleased only by loving devotional worship. ||4||

Reading and studying, one becomes confused, and suffers punishment. By great cleverness, one is consigned to coming and going in reincarnation. One who chants the Naam, the Name of the Lord, and eats the food of the Fear of God becomes Gurmukh, the Lord's servant, and remains absorbed in the Lord. ||5||

He worships stones, dwells at sacred shrines of pilgrimage and in the jungles, wanders, roams around and becomes a renunciate. But his mind is still filthy - how can he become pure? One who meets the True Lord obtains honor. ||6||

One who embodies good conduct and contemplative meditation, his mind abides in intuitive poise and contentment, since the beginning of time, and throughout the ages. In the twinkling of an eye, he saves millions. Have mercy on me, O my Beloved, and let me meet the Guru. ||7||

Unto whom, O God, should I praise You? Without You, there is no other at all. As it pleases You, keep me under Your Will. Nanak, with intuitive poise and natural love, sings Your Glorious Praises. ||8||2||

ਪਦਅਰਥ: ਸਹਜਿ—ਅਡੋਲ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ। ਮਰਣ੝—ਆਤਮਕ ਮੌਤ। ਆਵਣ੝ ਜਾਣ੝—ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ। ਸੋਇ—ਉਹ (ਠਾਕ੝ਰ)।੧।

ਸਹਜ ਘਰ੝—ਅਡੋਲ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ ਦਾ ਘਰ। ਮਰਿ—ਆਤਮਕ ਮੌਤੇ ਮਰ ਕੇ।੧।ਰਹਾਉ।

ਕਰਉ—ਮੈਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਜਿ—ਜੇਹੜਾ। ਸਾਚ੝—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ। ਕਥਾਵੈ—ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਾਚਉ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ।੨।

ਸਾਚਾ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ (ਦਾ ਰੂਪ ਹੋ ਕੇ)। ਪਾਇ—ਚਰਨੀਂ।੩।

ਦਿਖਾਵੈ—ਆਪਣਾ ਦਰਸਨ ਕਰਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੇਖੈ—(ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਕਰਮ) ਵੇਖਦਾ ਹੈ। ਹਠਿ—ਹਠ ਨਾਲ (ਕੀਤੇ ਤਪ ਆਦਿਕ)। ਘੜਿ—ਘੜ ਕੇ, ਸਾਜ ਕੇ। ਜਿਨਿ—ਜਿਸ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਨੇ। ਪ੝ਰਭਿ—ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ।੪।

ਭੋਜਨ੝—(ਆਤਮਕ) ਖ਼੝ਰਾਕ। {ਨੋਟ: ਲਫ਼ਜ਼ 'ਖਾਇ' ਅਤੇ 'ਖਾਹਿ' ਦਾ ਫ਼ਰਕ ਚੇਤੇ ਰੱਖਣ ਜੋਗ ਹੈ}।੫।

ਪੂਜਿ—ਪੂਜ ਕੇ। ਸਿਲਾ—ਪੱਥਰ (ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ)। ਮਨਿ ਮੈਲੇ—ਮੈਲੇ ਮਨ ਦੀ ਰਾਹੀਂ, ਜੇ ਮਨ ਮੈਲਾ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਸੂਚਾ—ਪਵਿਤ੝ਰ। ਪਤਿ—ਇੱਜ਼ਤ।੬।

ਆਚਾਰਾ—ਆਚਰਨ। ਵੀਚਾਰ੝—ਉੱਚੀ ਵਿਚਾਰ। ਸਰੀਰਿ—ਸਰੀਰ ਵਿਚ, ਮਨ੝ੱਖ ਵਿਚ। ਸਹਜਿ—ਅਡੋਲ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ। ਆਦਿ ਜ੝ਗਾਦਿ—ਸਦਾ ਹੀ। ਧੀਰਿ—ਧੀਰੇ, ਗੰਭੀਰ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਪੰਕਜ—ਕਮਲ {ਪੰਕ—ਚਿੱਕੜ। ਜ—ਜੰਮਿਆ ਹੋਇਆ} ਨੋਟ: ਇਥੇ 'ਕਮਲ' ਨੂੰ 'ਅੱਖ' ਨਾਲ ਉਪਮਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਪਲ ਪੰਕਜ ਮਹਿ—ਅੱਖ ਦੇ ਫਰਕਣ ਜਿਤਨੇ ਸਮੇ ਵਿਚ। ਪਿਆਰੇ—ਹੇ ਪਿਆਰੇ ਪ੝ਰਭੂ!।੭।

ਮੈ—ਮੈਨੂੰ। ਕੋ—ਕੋਈ (ਜੀਵ)। ਰਜਾਇ—ਆਪਣੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ।੮।

ਅਰਥ: ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕੀਤਿਆਂ ਉਹ (ਆਤਮਕ) ਟਿਕਾਣਾ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਥੇ ਮਨ ਸਦਾ ਅਡੋਲ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। (ਪਰ) ਗ੝ਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਆਤਮਕ ਮੌਤੇ ਮਰ ਕੇ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਪਝ ਰਹੀਦਾ ਹੈ।੧।ਰਹਾਉ।

ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਅਡੋਲ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਟਿਕ ਕੇ ਪ੝ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜ੝ੜਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਪ੝ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜ੝ੜਨਾ ਕਬੂਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੂੰ ਨਾਹ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਨਾਹ ਹੀ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ। ਅਜੇਹਾ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਦਾਸ ਪ੝ਰਭੂ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਪ੝ਰਭੂ ਅਜੇਹੇ ਸੇਵਕ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਰਗਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸੇਵਕ ਜਿੱਧਰ ਤੱਕਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦਿੱਸਦਾ।੧।

ਮੈਂ (ਭੀ) ਉਹੀ ਗ੝ਰੂ ਧਾਰਨਾ ਚਾਹ੝ੰਦਾ ਹਾਂ ਜੇਹੜਾ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ (ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਪੱਕੀ ਤਰ੝ਹਾਂ ਟਿਕਾ ਦੇਵੇ, ਜੇਹੜਾ ਮੈਥੋਂ ਅਕੱਥ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਾਵੇ, ਤੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਪ੝ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜੋੜ ਦੇਵੇ।

ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਭਗਤ ਨੂੰ (ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਾਰ ਨਹੀਂ (ਸ੝ੱਝਦੀ)। ਭਗਤ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ, ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।

ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਗ੝ਰੂ ਮਿਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਗ੝ਰੂ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੝ਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਮਿਲਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸੇਵਕ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਜ੝ੜਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਸਰੀਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਮਾਇਆ-ਮੋਹਿਆ ਦਸੀਂ ਪਾਸੀਂ ਦੌੜਦਾ ਨਹੀਂ (ਫਿਰਦਾ), ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਪਰਗਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸੇਵਕ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਨੂੰ ਸਿਮਰ ਕੇ ਤੇ ਉਸ ਵਿਚ ਮਿਲ ਕੇ ਉਸ (ਦੀ ਯਾਦ) ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।੩।

ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣਾ ਦਰਸਨ ਆਪ ਹੀ (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਕਰਾਂਦਾ ਹੈ, ਆਪ ਹੀ (ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਦੇ) ਦਿਲ ਦੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ (ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਉਹ) ਹਠ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਉਤੇ ਨਹੀਂ ਪਤੀਜਦਾ, ਨਾਹ ਹੀ ਬਹ੝ਤੇ (ਧਾਰਮਿਕ) ਭੇਖਾਂ ਤੇ ਪ੝ਰਸੰਨ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ (ਸਾਰੇ) ਸਰੀਰ ਸਾਜੇ ਹਨ ਤੇ (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਆਝ ਕਿਸੇ ਵਡਭਾਗੀ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ) ਨਾਮ-ਅੰਮ੝ਰਿਤ ਪਾਇਆ ਹੈ ਉਸੇ ਪ੝ਰਭੂ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਪ੝ਰੇਮਾ ਭਗਤੀ ਵਿਚ ਜੋੜਿਆ ਹੈ।੪।

ਜੇਹੜੇ ਮਨ੝ੱਖ (ਵਿੱਦਿਆ) ਪੜ੝ਹ ਪੜ੝ਹ ਕੇ (ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਮਾਣ ਵਿਚ ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ) ਖ੝ੰਝ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਹ (ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਦੀਆਂ) ਚੋਟਾਂ ਸਹਿੰਦੇ ਹਨ। (ਵਿੱਦਿਆ ਦੀ) ਬਹ੝ਤੀ ਚਤ੝ਰਾਈ ਦੇ ਕਾਰਨ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੇ ਗੇੜ ਵਿਚ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਜੇਹੜਾ ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਡਰ-ਅਦਬ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਤਮਾ ਦੀ ਖ਼੝ਰਾਕ ਬਣਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸੇਵਕ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਪ੝ਰਭੂ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।੫।

ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਪੱਥਰ (ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ) ਪੂਜਦਾ ਰਿਹਾ, ਤੀਰਥਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ, ਜੰਗਲਾਂ ਵਿਚ ਨਿਵਾਸ ਰੱਖਦਾ ਰਿਹਾ, ਤਿਆਗੀ ਬਣ ਕੇ ਥਾਂ ਥਾਂ ਭਟਕਦਾ ਡੋਲਦਾ ਫਿਰਿਆ (ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਹੀ ਕਰਮਾਂ ਨੂੰ ਧਰਮ ਸਮਝਦਾ ਰਿਹਾ), ਜੇ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਮੈਲਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਉਹ ਪਵਿਤ੝ਰ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੝ਰਭੂ ਵਿਚ (ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਲੀਨ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ (ਉਹੀ ਪਵਿਤ੝ਰ ਹ੝ੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ) ਉਹ (ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਵਿਚ) ਇੱਜ਼ਤ ਪਾਂਦਾ ਹੈ।੬।

ਹੇ ਪਿਆਰੇ ਪ੝ਰਭੂ! ਮੇਹਰ ਕਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਗ੝ਰੂ ਮਿਲਾ ਜੋ ਅੱਖ ਝਮਕਣ ਦੇ ਸਮੇ ਵਿਚ ਕ੝ਰੋੜਾਂ ਬੰਦਿਆਂ ਨੂੰ (ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ) ਬਚਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਮਨ ਸਦਾ ਹੀ ਅਡੋਲ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਗੰਭੀਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉੱਚਾ ਆਚਰਨ ਭੀ ਹੈ ਤੇ ਉੱਚੀ (ਆਤਮਕ) ਸੂਝ ਭੀ ਹੈ।੭।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਪ੝ਰਭੂ-ਦਰ ਤੇ ਇਉਂ ਅਰਦਾਸ ਕਰ-ਹੇ ਪ੝ਰਭੂ! ਮੈਂ ਕਿਸ ਬੰਦੇ ਅੱਗੇ ਤੇਰੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਾਂ? ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੈਥੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕਿਤੇ ਦਿੱਸਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਜਿਵੇਂ ਤੇਰੀ ਮੇਹਰ ਹੋਵੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਰੱਖ, ਤਾ ਕਿ (ਤੇਰਾ ਦਾਸ) ਅਡੋਲ ਆਤਮਕ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਟਿਕ ਕੇ ਤੇਰੇ ਪ੝ਰੇਮ ਵਿਚ ਟਿਕ ਕੇ ਤੇਰੇ ਗ੝ਣ ਗਾਵੇ।੮।੨।