ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ 1 ਦ੝ਤ੝ਕੇ ॥

ਪ੝ੜ੝ ਧਰਤੀ ਪ੝ੜ੝ ਪਾਣੀ ਆਸਣ੝ ਚਾਰਿ ਕ੝ੰਟ ਚਉਬਾਰਾ ॥ ਸਗਲ ਭਵਣ ਕੀ ਮੂਰਤਿ ਝਕਾ ਮ੝ਖਿ ਤੇਰੈ ਟਕਸਾਲਾ ॥1॥

ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬਾ ਤੇਰੇ ਚੋਜ ਵਿਡਾਣਾ ॥ ਜਲਿ ਥਲਿ ਮਹੀਅਲਿ ਭਰਿਪ੝ਰਿ ਲੀਣਾ ਆਪੇ ਸਰਬ ਸਮਾਣਾ ॥ ਰਹਾਉ ॥

ਜਹ ਜਹ ਦੇਖਾ ਤਹ ਜੋਤਿ ਤ੝ਮਾਰੀ ਤੇਰਾ ਰੂਪ੝ ਕਿਨੇਹਾ ॥ ਇਕਤ੝ ਰੂਪਿ ਫਿਰਹਿ ਪਰਛੰਨਾ ਕੋਇ ਨ ਕਿਸ ਹੀ ਜੇਹਾ ॥2॥

ਅੰਡਜ ਜੇਰਜ ਉਤਭ੝ਜ ਸੇਤਜ ਤੇਰੇ ਕੀਤੇ ਜੰਤਾ ॥ ਝਕ੝ ਪ੝ਰਬ੝ ਮੈ ਤੇਰਾ ਦੇਖਿਆ ਤੂ ਸਭਨਾ ਮਾਹਿ ਰਵੰਤਾ ॥3॥

ਤੇਰੇ ਗ੝ਣ ਬਹ੝ਤੇ ਮੈ ਝਕ੝ ਨ ਜਾਣਿਆ ਮੈ ਮੂਰਖ ਕਿਛ੝ ਦੀਜੈ ॥ ਪ੝ਰਣਵਤਿ ਨਾਨਕ ਸ੝ਣਿ ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬਾ ਡ੝ਬਦਾ ਪਥਰ੝ ਲੀਜੈ ॥4॥4॥

ਪਦਅਰਥ: ਦ੝ਤ੝ਕੇ—ਦੋ ਦੋ ਤ੝ਕਾਂ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ 'ਬੰਦ'।

ਪ੝ੜ੝—(ਚੱਕੀ ਦਾ) ਪ੝ੜ। ਪਾਣੀ—ਬੱਦਲ, ਆਕਾਸ਼। ਕ੝ੰਟ—ਕੂਟ, ਪਾਸਾ। ਆਸਣ੝—ਨਿਵਾਸ—ਥਾਂ। ਭਵਣ—ਸ੝ਰਿਸ਼ਟੀ। ਮੂਰਤਿ—ਮੂਰਤੀਆਂ, ਜੀਅ—ਜੰਤ। ਮ੝ਖਿ—ਮ੝ਖੀ, ਸ੝ਰੇਸ਼ਟ। ਤੇਰੈ ਮ੝ਖਿ ਟਕਸਾਲਾ—ਤੇਰੇ ਸ੝ਰੇਸ਼ਟ ਟਕਸਾਲ ਵਿਚੋਂ ਘੜੇ ਗਝ ਹਨ।੧।

ਚੋਜ—ਕੌਤਕ, ਤਮਾਸ਼ੇ। ਮਹੀਅਲਿ—ਮਹੀ ਤਲਿ, ਧਰਤੀ ਦੇ ਤਲ ਉੱਤੇ, ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ। ਭਰਿਪ੝ਰਿ—ਭਰਪੂਰ, ਨਕਾ ਨਕ।ਰਹਾਉ।

ਕਿਨੇਹਾ—ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ? ਬਿਆਨ ਤੋਂ ਪਰੇ। ਇਕਤ੝ ਰੂਪਿ—ਇਕੋ ਰੂਪ ਵਿਚ (ਹ੝ੰਦਿਆਂ), ਇਕ ਆਪ ਹੀ ਆਪ ਹ੝ੰਦਿਆਂ। ਪਰਛੰਨਾ—ਲ੝ਕਿਆ ਹੋਇਆ।੨।

ਅੰਡਜ—ਅੰਡੇ ਤੋਂ ਜਨਮੇ ਹੋਝ। ਜੇਰਜ—ਜਿਓਰ ਤੋਂ ਜੰਮੇ ਹੋਝ। ਉਤਭ੝ਜ—ਪਾਣੀ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਜੰਮੇ ਹੋਝ। ਸੇਤਜ—ਸ੝ਵੇਤ (ਮ੝ੜ੝ਹਕੇ) ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਝ। ਪ੝ਰਬ੝—ਵਡਿਆਈ, ਅਚਰਜ ਖੇਡ। ਰਵੰਤਾ—ਰਮਿਆ ਹੋਇਆ, ਵਿਆਪਕ।੩।

ਕਿਛ੝—ਕੋਈ ਚੰਗੀ ਅਕਲ। ਲੀਜੈ—ਕੱਢ ਲੈ।੪।

ਅਰਥ: ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਾਲਿਕ! ਤੇਰੇ ਅਚਰਜ ਕੌਤਕ ਹਨ। ਤੂੰ ਪਾਣੀ ਵਿਚ, ਧਰਤੀ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਧਰਤੀ ਦੇ ਉਪਰ (ਸਾਰੇ ਪ੝ਲਾੜ ਵਿਚ) ਭਰਪੂਰ ਵਿਆਪਕ ਹੈਂ। ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਥਾਂ ਮੌਜੂਦ ਹੈਂ।ਰਹਾਉ।

ਹੇ ਪ੝ਰਭੂ! ਇਹ ਸਾਰੀ ਸ੝ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੇਰਾ ਚ੝ਬਾਰਾ ਹੈ, ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਉਸ ਚ੝ਬਾਰੇ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਕੰਧਾਂ ਹਨ, ਧਰਤੀ ਉਸ ਚ੝ਬਾਰੇ ਦਾ (ਹੇਠਲਾ) ਪ੝ੜ ਹੈ (ਫ਼ਰਸ਼ ਹੈ), ਆਕਾਸ਼ ਉਸ ਚ੝ਬਾਰੇ ਦਾ (ਉਪਰਲਾ) ਪ੝ੜ ਹੈ (ਛੱਤ ਹੈ)। ਇਸ ਚ੝ਬਾਰੇ ਵਿਚ ਤੇਰਾ ਨਿਵਾਸ ਹੈ। ਸਾਰੀ ਸ੝ਰਿਸ਼ਟੀ (ਦੇ ਜੀਆਂ ਜੰਤਾਂ) ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਤੇਰੀ ਹੀ ਸ੝ਰੇਸ਼ਟ ਟਕਸਾਲ ਵਿਚ ਘੜੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ।੧।

ਮੈਂ ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਤੱਕਦਾ ਹਾਂ ਤੇਰੀ ਹੀ ਜੋਤਿ (ਪ੝ਰਕਾਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ) ਹੈ, ਪਰ ਤੇਰਾ ਸਰੂਪ ਕੈਸਾ ਹੈ (ਇਹ ਬਿਆਨ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੈ)। ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਆਪ ਹ੝ੰਦਿਆਂ ਭੀ ਇਹਨਾਂ ਬੇਅੰਤ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚ ਲ੝ਕ ਕੇ ਫਿਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ (ਅਸਚਰਜ ਇਹ ਹੈ ਕਿ) ਕੋਈ ਇਕ ਜੀਵ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।੨।

ਅੰਡੇ ਵਿਚੋਂ ਜਿਓਰ ਵਿਚੋਂ ਧਰਤੀ ਵਿਚੋਂ ਮ੝ੜ੝ਹਕੇ ਵਿਚੋਂ ਜੰਮੇ ਹੋਝ ਇਹ ਸਾਰੇ ਜੀਵ ਤੇਰੇ ਹੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਹੋਝ ਹਨ (ਇਹ ਸਾਰੇ ਅਨੇਕਾਂ ਰੰਗਾਂ ਤੇ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਹਨ), ਪਰ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਅਚਰਜ ਖੇਡ ਵੇਖਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਇਹਨਾਂ ਸਭਨਾਂ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈਂ।੩।

ਨਾਨਕ ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ-ਹੇ ਪ੝ਰਭੂ! ਤੇਰੇ ਅਨੇਕਾਂ ਗ੝ਣ ਹਨ, ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਦੀ ਭੀ ਪੂਰੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕ! ਸ੝ਣ! ਮੈਨੂੰ ਮੂਰਖ ਨੂੰ ਕੋਈ ਚੰਗੀ ਅਕਲ ਦੇਹ, ਮੈਂ ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਡ੝ੱਬ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਪੱਥਰ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਡ੝ੱਬ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਕੱਢ ਲੈ।੪।੪।

sorat(h) mehalaa 1 dhuthukae ||

purr dhharathee purr paanee aasan chaar ku(n)tt choubaaraa || sagal bhavan kee moorath eaekaa mukh thaerai ttakasaalaa ||1||

maerae saahibaa thaerae choj viddaanaa || jal thhal meheeal bharipur leenaa aapae sarab samaanaa || rehaao ||

jeh jeh dhaekhaa theh joth thumaaree thaeraa roop kinaehaa || eikath roop firehi parashha(n)naa koe n kis hee jaehaa ||2||

a(n)ddaj jaeraj outhabhuj saethaj thaerae keethae ja(n)thaa || eaek purab mai thaeraa dhaekhiaa thoo sabhanaa maahi rava(n)thaa ||3||

thaerae gun bahuthae mai eaek n jaaniaa mai moorakh kishh dheejai || pranavath naanak sun maerae saahibaa ddubadhaa pathhar leejai ||4||4||

Sorat'h, First Mehla, Du-Tukay:

In the realm of land, and in the realm of water, Your seat is the chamber of the four directions. Yours is the one and only form of the entire universe; Your mouth is the mint to fashion all. ||1||

O my Lord Master, Your play is so wonderful! You are pervading and permeating the water, the land and the sky; You Yourself are contained in all. ||Pause||

Wherever I look, there I see Your Light, but what is Your form? You have one form, but it is unseen; there is none like any other. ||2||

The beings born of eggs, born of the womb, born of the earth and born of sweat, all are created by You. I have seen one glory of Yours, that You are pervading and permeating in all. ||3||

Your Glories are so numerous, and I do not know even one of them; I am such a fool - please, give me some of them! Prays Nanak, listen, O my Lord Master: I am sinking like a stone - please, save me! ||4||4||