ਸਲੋਕ ਮਃ 3 ॥

ਤ੝ਰਿਸਨਾ ਦਾਧੀ ਜਲਿ ਮ੝ਈ ਜਲਿ ਜਲਿ ਕਰੇ ਪ੝ਕਾਰ ॥ ਸਤਿਗ੝ਰ ਸੀਤਲ ਜੇ ਮਿਲੈ ਫਿਰਿ ਜਲੈ ਨ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ॥ ਨਾਨਕ ਵਿਣ੝ ਨਾਵੈ ਨਿਰਭਉ ਕੋ ਨਹੀ ਜਿਚਰ੝ ਸਬਦਿ ਨ ਕਰੇ ਵੀਚਾਰ੝ ॥1॥

ਮਃ 3 ॥ ਭੇਖੀ ਅਗਨਿ ਨ ਬ੝ਝਈ ਚਿੰਤਾ ਹੈ ਮਨ ਮਾਹਿ ॥ ਵਰਮੀ ਮਾਰੀ ਸਾਪ੝ ਨ ਮਰੈ ਤਿਉ ਨਿਗ੝ਰੇ ਕਰਮ ਕਮਾਹਿ ॥ ਸਤਿਗ੝ਰ੝ ਦਾਤਾ ਸੇਵੀਝ ਸਬਦ੝ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥ ਮਨ੝ ਤਨ੝ ਸੀਤਲ੝ ਸਾਂਤਿ ਹੋਇ ਤ੝ਰਿਸਨਾ ਅਗਨਿ ਬ੝ਝਾਇ ॥ ਸ੝ਖਾ ਸਿਰਿ ਸਦਾ ਸ੝ਖ੝ ਹੋਇ ਜਾ ਵਿਚਹ੝ ਆਪ੝ ਗਵਾਇ ॥ ਗ੝ਰਮ੝ਖਿ ਉਦਾਸੀ ਸੋ ਕਰੇ ਜਿ ਸਚਿ ਰਹੈ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥ ਚਿੰਤਾ ਮੂਲਿ ਨ ਹੋਵਈ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਰਜਾ ਆਘਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਨਹ ਛੂਟੀਝ ਹਉਮੈ ਪਚਹਿ ਪਚਾਇ ॥2॥

ਪਉੜੀ ॥ ਜਿਨੀ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ੝ ਧਿਆਇਆ ਤਿਨੀ ਪਾਇਅੜੇ ਸਰਬ ਸ੝ਖਾ ॥ ਸਭ੝ ਜਨਮ੝ ਤਿਨਾ ਕਾ ਸਫਲ੝ ਹੈ ਜਿਨ ਹਰਿ ਕੇ ਨਾਮ ਕੀ ਮਨਿ ਲਾਗੀ ਭ੝ਖਾ ॥ ਜਿਨੀ ਗ੝ਰ ਕੈ ਬਚਨਿ ਆਰਾਧਿਆ ਤਿਨ ਵਿਸਰਿ ਗਝ ਸਭਿ ਦ੝ਖਾ ॥ ਤੇ ਸੰਤ ਭਲੇ ਗ੝ਰਸਿਖ ਹੈ ਜਿਨ ਨਾਹੀ ਚਿੰਤ ਪਰਾਈ ਚ੝ਖਾ ॥ ਧਨ੝ ਧੰਨ੝ ਤਿਨਾ ਕਾ ਗ੝ਰੂ ਹੈ ਜਿਸ੝ ਅੰਮ੝ਰਿਤ ਫਲ ਹਰਿ ਲਾਗੇ ਮ੝ਖਾ ॥6॥

ਪਦਅਰਥ: ਦਾਧੀ—ਸਾੜੀ ਹੋਈ। ਸੀਤਲ੝—ਠੰਡ ਪਾਉਣ ਵਾਲਾ।

ਅਰਥ: ਦ੝ਨੀਆ ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਸਾੜੀ ਹੋਈ ਦ੝ੱਖੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ, ਸੜ ਸੜ ਕੇ ਵਿਲਕ ਰਹੀ ਹੈ; ਜੇ ਇਹ ਠੰਡ ਪਾਣ ਵਾਲੇ ਗ੝ਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਪਝ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਦੂਜੀ ਵਾਰੀ ਨਾਹ ਸੜੇ; (ਕਿਉਂਕਿ) ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜਦ ਤਕ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਮਨ੝ੱਖ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਨਾਹ ਕਰੇ ਤਦ ਤਕ (ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ, ਤੇ) ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਭੀ ਡਰ ਨਹੀਂ ਮ੝ੱਕਦਾ (ਇਹ ਡਰ ਤੇ ਸਹਿਮ ਹੀ ਮ੝ੜ ਮ੝ੜ ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੇ ਅਧੀਨ ਕਰਦਾ ਹੈ)।੧।

ਪਦਅਰਥ: ਆਪ੝—ਆਪਾ—ਭਾਵ, ਅਪਣੱਤ, ਸ੝ਆਰਥ। ਆਘਾਇ ਰਜਾ—ਚੰਗੀ ਤਰ੝ਹਾਂ ਰੱਜਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਪਚਹਿ—ਸੜਦੇ ਹਨ।

ਅਰਥ: ਭੇਖ ਧਾਰਿਆਂ (ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ) ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਬ੝ੱਝਦੀ, ਮਨ ਵਿਚ ਚਿੰਤਾ ਟਿਕੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਸੱਪ ਦੀ ਰ੝ੱਡ ਬੰਦ ਕੀਤਿਆਂ ਸੱਪ ਨਹੀਂ ਮਰਦਾ, ਤਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਕਰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸ਼ਰਨ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸ਼ਰਨ ਪੈ ਕੇ ਆਪਾ-ਭਾਵ ਮਿਟਾਉਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਬ੝ੱਝਦੀ ਨਹੀਂ)। ਜੇ (ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ) ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਦੱਸੀ ਹੋਈ ਕਾਰ ਕਰੀਝ ਤਾਂ ਗ੝ਰੂ ਦਾ ਸ਼ਬਦ ਮਨ ਵਿਚ ਆ ਵੱਸਦਾ ਹੈ, ਮਨ ਤਨ ਠੰਢਾ ਠਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਬ੝ਝ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮਨ ਵਿਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ; (ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ) ਜਦੋਂ ਮਨ੝ੱਖ ਅਹੰਕਾਰ ਦੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਸ੝ਰੇਸ਼ਟ ਸ੝ਖ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸਨਮ੝ਖ ਹੋਇਆ ਹੋਇਆ ਉਹ ਮਨ੝ੱਖ ਹੀ (ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਵਲੋਂ) ਤਿਆਗ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸੱਚੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਸ੝ਰਤਿ ਜੋੜੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਉੱਕਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹ੝ੰਦੀ, ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਚੰਗੀ ਤਰ੝ਹਾਂ ਰੱਜਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਹੇ ਨਾਨਕ! ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਤ੝ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਅੱਗ ਤੋਂ) ਬਚ ਨਹੀਂ ਸਕੀਦਾ, (ਨਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਜੀਵ ਅਹੰਕਾਰ ਵਿਚ ਪਝ ਸੜਦੇ ਹਨ।

ਪਦਅਰਥ: ਚਿੰਤ—ਆਸ। ਚ੝ਖਾ—ਰਤਾ ਭੀ।

ਅਰਥ: ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਨੇ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਿਆ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਸ੝ਖ ਮਿਲ ਗਝ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਮਨ੝ੱਖਾ ਜੀਵਨ ਸਫਲ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਪ੝ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਭ੝ੱਖ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਹੈ (ਭਾਵ, 'ਨਾਮ' ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਆਸਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ)। ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਨੇ ਗ੝ਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਪ੝ਰਭੂ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦ੝ਖ ਦੂਰ ਹੋ ਗਝ ਹਨ।

ਉਹ ਗ੝ਰਸਿੱਖ ਚੰਗੇ ਸੰਤ ਹਨ ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਨੇ (ਪ੝ਰਭੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਰਤਾ ਭੀ ਆਸ ਨਹੀਂ ਰੱਖੀ; ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਗ੝ਰੂ ਭੀ ਧੰਨ ਹੈ, ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ (ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਰੂਪ) ਅਮਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਫਲ ਲੱਗੇ ਹੋਝ ਹਨ (ਭਾਵ, ਜਿਸ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਪ੝ਰਭੂ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਦੇ ਬਚਨ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ)।੬।

salok ma 3 || thrisanaa dhaadhhee jal muee jal jal karae pukaar || sathigur seethal jae milai fir jalai n dhoojee vaar || naanak vin naavai nirabho ko nehee jichar sabadh n karae veechaar ||1||

ma 3 || bhaekhee agan n bujhee chi(n)thaa hai man maahi || varamee maaree saap n marai thio nigurae karam kamaahi || sathigur dhaathaa saeveeai sabadh vasai man aae || man than seethal saa(n)th hoe thrisanaa agan bujhaae || sukhaa sir sadhaa sukh hoe jaa vichahu aap gavaae || guramukh oudhaasee so karae j sach rehai liv laae || chi(n)thaa mool n hovee har naam rajaa aaghaae || naanak naam binaa neh shhootteeai houmai pachehi pachaae ||2||

pourree || jinee har har naam dhhiaaeiaa thinee paaeiarrae sarab sukhaa || sabh janam thinaa kaa safal hai jin har kae naam kee man laagee bhukhaa || jinee gur kai bachan aaraadhhiaa thin visar geae sabh dhukhaa || thae sa(n)th bhalae gurasikh hai jin naahee chi(n)th paraaee chukhaa || dhhan dhha(n)n thinaa kaa guroo hai jis a(n)mrith fal har laagae mukhaa ||6||

Salok, Third Mehla: Consumed by desires, the world is burning and dying; burning and burning, it cries out. But if it meets with the cooling and soothing True Guru, it does not burn any longer. O Nanak, without the Name, and without contemplating the Word of the Shabad, no one becomes fearless. ||1||

Third Mehla: Wearing ceremonial robes, the fire is not quenched, and the mind is filled with anxiety. Destroying the snake's hole, the snake is not killed; it is just like doing deeds without a Guru. Serving the Giver, the True Guru, the Shabad comes to abide in the mind. The mind and body are cooled and soothed; peace ensues, and the fire of desire is quenched. The supreme comforts and lasting peace are obtained, when one eradicates ego from within. He alone becomes a detached Gurmukh, who lovingly focuses his consciousness on the True Lord. Anxiety does not affect him at all; he is satisfied and satiated with the Name of the Lord. O Nanak, without the Naam, no one is saved; they are utterly ruined by egotism. ||2||

Pauree: Those who meditate on the Lord, Har, Har, obtain all peace and comforts. Fruitful is the entire life of those, who hunger for the Name of the Lord in their minds. Those who worship the Lord in adoration, through the Word of the Guru's Shabad, forget all their pains and suffering. Those Gursikhs are good Saints, who care for nothing other than the Lord. Blessed, blessed is their Guru, whose mouth tastes the Ambrosial Fruit of the Lord's Name. ||6||