Darpan 581
SikhToTheMAX Hukamnama May 28, 2007 SriGranth
| |
ਵਡਹੰਸ ਮਹਲਾ 1 ॥ ਬਾਬਾ ਆਇਆ ਹੈ ਉਠਿ ਚਲਣਾ ਇਹ ਜਗ ਝੂਠ ਪਸਾਰੋ ਵਾ ॥ ਸਚਾ ਘਰ ਸਚੜੈ ਸੇਵੀਝ ਸਚ ਖਰਾ ਸਚਿਆਰੋ ਵਾ ॥ ਕੂੜਿ ਲਬਿ ਜਾਂ ਥਾਇ ਨ ਪਾਸੀ ਅਗੈ ਲਹੈ ਨ ਠਾਓ ॥ ਅੰਤਰਿ ਆਉ ਨ ਬੈਸਹ ਕਹੀਝ ਜਿਉ ਸੰਞੈ ਘਰਿ ਕਾਓ ॥ ਜੰਮਣ ਮਰਣ ਵਡਾ ਵੇਛੋੜਾ ਬਿਨਸੈ ਜਗ ਸਬਾਝ ॥ ਲਬਿ ਧੰਧੈ ਮਾਇਆ ਜਗਤ ਭਲਾਇਆ ਕਾਲ ਖੜਾ ਰੂਆਝ ॥1॥ ਬਾਬਾ ਆਵਹ ਭਾਈਹੋ ਗਲਿ ਮਿਲਹ ਮਿਲਿ ਮਿਲਿ ਦੇਹ ਆਸੀਸਾ ਹੇ ॥ ਬਾਬਾ ਸਚੜਾ ਮੇਲ ਨ ਚਕਈ ਪਰੀਤਮ ਕੀਆ ਦੇਹ ਅਸੀਸਾ ਹੇ ॥ ਆਸੀਸਾ ਦੇਵਹੋ ਭਗਤਿ ਕਰੇਵਹੋ ਮਿਲਿਆ ਕਾ ਕਿਆ ਮੇਲੋ ॥ ਇਕਿ ਭੂਲੇ ਨਾਵਹ ਥੇਹਹ ਥਾਵਹ ਗਰ ਸਬਦੀ ਸਚ ਖੇਲੋ ॥ ਜਮ ਮਾਰਗਿ ਨਹੀ ਜਾਣਾ ਸਬਦਿ ਸਮਾਣਾ ਜਗਿ ਜਗਿ ਸਾਚੈ ਵੇਸੇ ॥ ਸਾਜਨ ਸੈਣ ਮਿਲਹ ਸੰਜੋਗੀ ਗਰ ਮਿਲਿ ਖੋਲੇ ਫਾਸੇ ॥2॥ ਬਾਬਾ ਨਾਂਗੜਾ ਆਇਆ ਜਗ ਮਹਿ ਦਖ ਸਖ ਲੇਖ ਲਿਖਾਇਆ ॥ ਲਿਖਿਅੜਾ ਸਾਹਾ ਨਾ ਟਲੈ ਜੇਹੜਾ ਪਰਬਿ ਕਮਾਇਆ ॥ ਬਹਿ ਸਾਚੈ ਲਿਖਿਆ ਅੰਮਰਿਤ ਬਿਖਿਆ ਜਿਤ ਲਾਇਆ ਤਿਤ ਲਾਗਾ ॥ ਕਾਮਣਿਆਰੀ ਕਾਮਣ ਪਾਝ ਬਹ ਰੰਗੀ ਗਲਿ ਤਾਗਾ ॥ ਹੋਛੀ ਮਤਿ ਭਇਆ ਮਨ ਹੋਛਾ ਗੜ ਸਾ ਮਖੀ ਖਾਇਆ ॥ ਨਾਮਰਜਾਦ ਆਇਆ ਕਲਿ ਭੀਤਰਿ ਨਾਂਗੋ ਬੰਧਿ ਚਲਾਇਆ ॥3॥ ਬਾਬਾ ਰੋਵਹ ਜੇ ਕਿਸੈ ਰੋਵਣਾ ਜਾਨੀਅੜਾ ਬੰਧਿ ਪਠਾਇਆ ਹੈ ॥ ਲਿਖਿਅੜਾ ਲੇਖ ਨ ਮੇਟੀਝ ਦਰਿ ਹਾਕਾਰੜਾ ਆਇਆ ਹੈ ॥ ਹਾਕਾਰਾ ਆਇਆ ਜਾ ਤਿਸ ਭਾਇਆ ਰੰਨੇ ਰੋਵਣਹਾਰੇ ॥ ਪਤ ਭਾਈ ਭਾਤੀਜੇ ਰੋਵਹਿ ਪਰੀਤਮ ਅਤਿ ਪਿਆਰੇ ॥ ਭੈ ਰੋਵੈ ਗਣ ਸਾਰਿ ਸਮਾਲੇ ਕੋ ਮਰੈ ਨ ਮਇਆ ਨਾਲੇ ॥ ਨਾਨਕ ਜਗਿ ਜਗਿ ਜਾਣ ਸਿ ਜਾਣਾ ਰੋਵਹਿ ਸਚ ਸਮਾਲੇ ॥4॥5॥ | |
vaddeha(n)s mehalaa 1 || baabaa aaeiaa hai out(h) chalanaa eihu jag jhoot(h) pasaarovaa || sachaa ghar sacharrai saeveeai sach kharaa sachiaarovaa || koorr lab jaa(n) thhaae n paasee agai lehai n t(h)aaou || a(n)thar aao n baisahu keheeai jio su(n)n(j)ai ghar kaaou || ja(n)man maran vaddaa vaeshhorraa binasai jag sabaaeae || lab dhha(n)dhhai maaeiaa jagath bhulaaeiaa kaal kharraa rooaaeae ||1|| baabaa aavahu bhaaeeho gal mileh mil mil dhaeh aaseesaa hae || baabaa sacharraa mael n chukee preetham keeaa dhaeh aseesaa hae || aaseesaa dhaeveho bhagath karaeveho miliaa kaa kiaa maelo || eik bhoolae naavahu thhaehahu thhaavahu gur sabadhee sach khaelo || jam maarag nehee jaanaa sabadh samaanaa jug jug saachai vaesae || saajan sain milahu sa(n)jogee gur mil kholae faasae ||2|| baabaa naa(n)garraa aaeiaa jag mehi dhukh sukh laekh likhaaeiaa || likhiarraa saahaa naa ttalai jaeharraa purab kamaaeiaa || behi saachai likhiaa a(n)mrith bikhiaa jith laaeiaa thith laagaa || kaamaniaaree kaaman paaeae bahu ra(n)gee gal thaagaa || hoshhee math bhaeiaa man hoshhaa gurr saa makhee khaaeiaa || naa marajaadh aaeiaa kal bheethar naa(n)go ba(n)dhh chalaaeiaa ||3|| baabaa rovahu jae kisai rovanaa jaaneearraa ba(n)dhh pat(h)aaeiaa hai || likhiarraa laekh n maetteeai dhar haakaararraa aaeiaa hai || haakaaraa aaeiaa jaa this bhaaeiaa ru(n)nae rovanehaarae || puth bhaaee bhaatheejae rovehi preetham ath piaarae || bhai rovai gun saar samaalae ko marai n mueiaa naalae || naanak jug jug jaan sijaanaa rovehi sach samaalae ||4||5|| | |
Wadahans, First Mehla: O Baba, whoever has come, will rise up and leave; this world is merely a false show. One's true home is obtained by serving the True Lord; real Truth is obtained by being truthful. By falsehood and greed, no place of rest is found, and no place in the world hereafter is obtained. No one invites him to come in and sit down. He is like a crow in a deserted home. Trapped by birth and death, he is separated from the Lord for such a long time; the whole world is wasting away. Greed, worldly entanglements and Maya deceive the world. Death hovers over its head, and causes it to weep. ||1|| Come, O Baba, and Siblings of Destiny - let's join together; take me in your arms, and bless me with your prayers. O Baba, union with the True Lord cannot be broken; bless me with your prayers for union with my Beloved. Bless me with your prayers, that I may perform devotional worship service to my Lord; for those already united with Him, what is there to unite? Some have wandered away from the Name of the Lord, and lost the Path. The Word of the Guru's Shabad is the true game. Do not go on Death's path; remain merged in the Word of the Shabad, the true form throughout the ages. Through good fortune, we meet such friends and relatives, who meet with the Guru, and escape the noose of Death. ||2|| O Baba, we come into the world naked, into pain and pleasure, according to the record of our account. The call of our pre-ordained destiny cannot be altered; it follows from our past actions. The True Lord sits and writes of ambrosial nectar, and bitter poison; as the Lord attaches us, so are we attached. The Charmer, Maya, has worked her charms, and the multi-colored thread is around everyone's neck. Through shallow intellect, the mind becomes shallow, and one eats the fly, along with the sweets. Contrary to custom, he comes into the Dark Age of Kali Yuga naked, and naked he is bound down and sent away again. ||3|| O Baba, weep and mourn if you must; the beloved soul is bound and driven off. The pre-ordained record of destiny cannot be erased; the summons has come from the Lord's Court. The messenger comes, when it pleases the Lord, and the mourners begin to mourn. Sons, brothers, nephews and very dear friends weep and wail. Let him weep, who weeps in the Fear of God, cherishing the virtues of God. No one dies with the dead. O Nanak, throughout the ages, they are known as wise, who weep, remembering the True Lord. ||4||5|| | |
ਪਦਅਰਥ: ਬਾਬਾ—ਹੇ ਭਾਈ! ਝੂਠ—ਨਾਸਵੰਤ। ਪਸਾਰੋ—ਪਸਾਰ, ਖਿਲਾਰਾ। ਸਚਾ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ। ਸਚੜੈ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ। ਸਚ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ। ਖਰਾ—ਖ਼ਾਲਸ, ਨਿਰੋਲ। ਸਚਿਆਰੋ—ਸਚਿਆਰ, {ਸਚ—ਆਲਯ} ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਦੇ ਪਰਕਾਸ਼ ਲਈ ਯੋਗ। ਕੂੜਿ—ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ। ਲਬਿ—ਲੱਬ ਵਿਚ। ਥਾਇ ਨ ਪਾਸੀ—ਪਰਵਾਨ ਨਹੀਂ ਹੰਦਾ। ਥਾਇ—ਥਾਂ ਵਿਚ। ਠਾਓ—ਥਾਂ। ਕਾਓ—ਕਾਂ। ਵਡਾ ਵੇਛੋੜਾ—ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲੋਂ ਲੰਮਾ ਵਿਛੋੜਾ। ਬਿਨਸੈ—ਆਤਮਕ ਮੌਤੇ ਮਰਦਾ ਹੈ। ਸਬਾਝ—ਸਾਰੇ ਜੀਵ। ਰੂਆਝ—ਰਆਉਂਦਾ ਹੈ।੧। ਭਾਈਹੋ—ਹੇ ਭਾਈਹੋ! ਗਲਿ ਮਿਲਹ—ਆਓ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਗਲ ਨਾਲ ਮਿਲੀਝ, ਆਓ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਰਲ ਬੈਠੀਝ। ਦੇਹ—ਆਓ ਅਸੀ ਦੇਵੀਝ। ਸਚੜਾ—ਸਦਾ ਟਿਕੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ। ਦੇਵਹੋ—ਹੇ ਭਾਈ! ਦੇਵਹ। ਕਰੇਵਹੋ—ਕਰੋ। ਇਕਿ—ਅਨੇਕਾਂ ਜੀਵ {ਲਫ਼ਜ਼ 'ਇਕ' ਤੋਂ ਬਹ-ਵਚਨ}। ਨਾਵਹ—ਨਾਮ ਤੋਂ। ਖੇਲੋ—ਖੇਲ, ਖੇਡ, ਜੀਵਨ—ਖੇਡ। ਮਾਰਗਿ—ਰਸਤੇ ਤੇ। ਸਬਦਿ—ਗਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ। ਸਾਚੈ ਵੇਸੇ—ਉਸ ਪਰਭੂ ਵਿਚ ਜਿਸ ਦਾ ਸਰੂਪ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਸਾਜਨ ਸੈਣ—ਹੇ ਸੱਜਣ ਮਿੱਤਰੋ! ਸੰਜੋਗੀ—ਸਤਸੰਗ ਵਿਚ।੨। ਲੇਖ—ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਅਨਸਾਰ ਪਰਭੂ ਵਲੋਂ ਉਹ ਹਕਮ ਜੋ ਅਗਾਂਹ ਜਗਤ ਵਿਚ ਭੋਗਣਾ ਹੈ। ਸਾਹਾ—ਉਹ ਸਮਾ ਜੋ ਜੀਵ ਦੀ ਮੌਤ ਵਾਸਤੇ ਨਿਯਤ ਹੋ ਚਕਾ ਹੈ। {ਨੋਟ: ਹਿੰਦੂ ਕੌਮ ਵਿਚ ਲੜਕੀ ਲੜਕੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਸਮਾ ਪੰਡਿਤ ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਤੋਂ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਮਕਰਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਮਕਰਰ ਕੀਤਾ 'ਸਾਹਾ' ਅਗਾਂਹ ਪਿਛਾਂਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਜਿਵੇਂ ਵਿਆਹ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਸੋਧੇ ਹੋਝ 'ਸਾਹੇ' ਅਨਸਾਰ ਸਹਰੇ ਘਰ ਤੋਰ ਦੇਈਦਾ ਹੈ, ਤਿਵੇਂ ਜੀਵ—ਇਸਤਰੀ ਜਗਤ—ਰੂਪ ਮਾਪੇ—ਘਰ ਤੋਂ ਤਰ ਪੈਂਦੀ ਹੈ}। ਪਰਬਿ—ਪੂਰਬਲੇ ਸਮੇ ਵਿਚ। ਬਹਿ—ਬੈਠ ਕੇ, ਵਿਚਾਰ ਕੇ। ਸਾਚੈ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਨੇ। ਅੰਮਰਿਤ—ਨਾਮ—ਅੰਮਰਿਤ। ਬਿਖਿਆ—ਮਾਇਆ—ਜ਼ਹਿਰ। ਜਿਤ—ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਵਲ। ਕਾਮਣਿਆਰੀ—ਜਾਦੂ ਟੂਣੇ ਕਰਨ ਵਾਲੀ (ਮਾਇਆ)। ਕਾਮਣ—ਟੂਣੇ, ਜਾਦੂ। ਗਲਿ—ਗਲ ਵਿਚ। ਹੋਛੀ—ਥੋੜਹ—ਵਿਤੀ। ਸਾ—ਜਿਵੇਂ। ਨਾਮਰਜਾਦ—{ਨਾ—ਮਰਜਾਦ} ਮਰਜਾਦਾ—ਰਹਿਤ, ਨੰਗਾ। ਕਲਿ—ਜਗਤ। ਬੰਧਿ—ਬੰਨਹ ਕੇ।੩। ਰੋਵਹ—ਰੋ ਪਿੱਟ ਲਵੋ। ਜਾਨੀਅੜਾ—ਪਿਆਰਾ ਸੰਬੰਧੀ। ਪਠਾਇਆ ਹੈ—ਇੱਥੋਂ ਤੋਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਦਰਿ—(ਪਰਭੂ ਦੇ) ਦਰ ਤੋਂ। ਹਾਕਾਰੜਾ—ਸੱਦਾ। ਜਾ—ਜਦੋਂ। ਤਿਸ—ਉਸ ਪਰਭੂ ਨੂੰ। ਰੋਵਣਹਾਰੇ—ਰੋਣ ਵਾਲੇ। ਭੈ—(ਆਪਣੀ ਕਿਸੇ ਮਸੀਬਤ ਦੇ) ਡਰ ਦੇ ਕਾਰਨ। ਸਾਰਿ—ਚੇਤੇ ਕਰ ਕੇ। ਕੋ—ਕੋਈ ਜੀਵ। ਜਗਿ ਜਗਿ—ਹਰੇਕ ਜੱਗ ਵਿਚ, ਸਦਾ ਹੀ। ਸਿ—ਸੇ, ਉਹ ਬੰਦੇ। ਜਾਣ ਜਾਣਾ—ਸਿਆਣਿਆਂ ਤੋਂ ਸਿਆਣੇ। ਰੋਵਹਿ—ਵੈਰਾਗ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਪਰਭੂ ਨਾਲੋਂ ਵਿਛੋੜਾ ਅਨਭਵ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਚ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ। ਸਮਾਲੇ—ਸਮਾਲਿ, ਚੇਤੇ ਕਰ ਕੇ।੪। ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਜਗਤ ਵਿਚ ਜੇਹੜਾ ਭੀ ਜੀਵ ਜਨਮ ਲੈ ਕੇ) ਆਇਆ ਹੈ ਉਸ ਨੇ (ਆਖ਼ਰ ਇਥੋਂ) ਕੂਚ ਕਰ ਜਾਣਾ ਹੈ (ਕਿਸੇ ਨੇ ਇਥੇ ਸਦਾ ਨਹੀਂ ਬੈਠ ਰਹਿਣਾ) ਇਹ ਜਗਤ ਹੈ ਹੀ ਨਾਸਵੰਤ ਖਿਲਾਰਾ। ਜੇ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਕਰੀਝ ਤਾਂ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਟਿਕਾਣਾ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੇਹੜਾ ਮਨੱਖ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਪਵਿਤਰ ਜੀਵਨ ਵਾਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਦੇ ਪਰਕਾਸ਼ ਲਈ ਯੋਗ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੇਹੜਾ ਮਨੱਖ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਜਾਂ ਮਾਇਆ ਦੇ ਲਾਲਚ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿਚ ਕਬੂਲ ਨਹੀਂ ਹੰਦਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਰਭੂ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿਚ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ। ਜਿਵੇਂ ਸੰਞੇ ਘਰ ਵਿਚ ਗਝ ਕਾਂ ਨੂੰ (ਕਿਸੇ ਨੇ ਰੋਟੀ ਦੀ ਗਰਾਹੀ ਆਦਿਕ ਨਹੀਂ ਪਾਣੀ) (ਤਿਵੇਂ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਫਸੇ ਜੀਵ ਨੂੰ ਪਰਭੂ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿਚ) ਕਿਸੇ ਨੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਆਖਣਾ-ਆਓ ਜੀ, ਅੰਦਰ ਲੰਘ ਆਵੋ ਤੇ ਬੈਠ ਜਾਵੋ। ਉਸ ਮਨੱਖ ਨੂੰ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ ਭਗਤਣਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ (ਇਸ ਗੇੜ ਦੇ ਕਾਰਨ ਪਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਨਾਲੋਂ) ਲੰਮਾ ਵਿਛੋੜਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਫਸ ਕੇ) ਜਗਤ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਸਹੇੜ ਰਿਹਾ ਹੈ (ਜੇਹੜੇ ਭੀ ਮੋਹ ਵਿਚ ਫਸਦੇ ਹਨ ਉਹ) ਸਾਰੇ (ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਮਰਦੇ ਹਨ)। ਲਾਲਚ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮਾਇਆ ਦੇ ਹੀ ਆਹਰ ਵਿਚ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਜਗਤ ਸਹੀ ਜੀਵਨ-ਰਾਹ ਤੋਂ ਖੰਝਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਸਿਰ ਉਤੇ ਖਲੋਤਾ ਕਾਲ ਇਸ ਨੂੰ ਦੱਖੀ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।੧। ਹੇ ਭਾਈ! ਹੇ ਭਰਾਵੋ! ਆਓ, ਅਸੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਬੈਠੀਝ, ਤੇ ਮਿਲ ਕੇ (ਆਪਣੇ ਵਿਛੜੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ) ਅਸੀਸਾਂ ਦੇਵੀਝ (ਉਸ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਪਰਭੂ-ਦਰ ਤੇ ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰੀਝ) ਪਰੀਤਮ-ਪਰਭੂ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀਆਂ ਅਸੀਸਾਂ ਦੇਈਝ (ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰੀਝ। ਸਦਾ-ਥਿਰ ਮੇਲ ਸਿਰਫ਼ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਹੀ ਹੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਅਰਦਾਸ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਉਹ) ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਮਿਲਾਪ ਕਦੇ ਮੱਕਦਾ ਨਹੀਂ। (ਹੇ ਸਤਸੰਗੀ ਭਰਾਵੋ! ਰਲ ਕੇ ਵਿਛੜੇ ਸਾਥੀ ਲਈ) ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰੋ (ਅਤੇ ਆਪ ਭੀ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰੋ (ਭਗਤੀ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਮਿਲਾਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਜੇਹੜੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਪਰਭੂ-ਚਰਨਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਫਿਰ ਕਦੇ ਵਿਛੋੜਾ ਨਹੀਂ ਹੰਦਾ। ਪਰ ਕਈ ਝਸੇ ਹਨ ਜੋ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਖੰਝੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਟਿਕਾਣੇ ਤੋਂ ਉਖੜੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ। ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨਾ ਸਹੀ ਜੀਵਨ-ਖੇਡ ਹੈ ਜੋ ਗਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਜੜ ਕੇ ਖੇਡੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਜੇਹੜੇ ਮਨੱਖ ਗਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਜਮ ਦੇ ਰਸਤੇ ਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ, ਉਹ ਸਦਾ ਲਈ ਹੀ ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਿਚ ਜੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਦਾ ਸਰੂਪ (ਵੇਸ) ਸਦਾ ਲਈ ਅਟੱਲ ਹੈ। ਹੇ ਸੱਜਣ ਮਿੱਤਰ ਸਤਸੰਗੀਓ! ਸਤਸੰਗ ਵਿਚ ਰਲ ਬੈਠੋ। ਜੇਹੜੇ ਬੰਦੇ ਸਤਸੰਗ ਵਿਚ ਆਝ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਗਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਦੇ ਫਾਹੇ ਵੱਢ ਲਝ ਹਨ।੨। ਹੇ ਭਾਈ! (ਜੀਵ ਆਪਣੇ ਪੂਰਬਲੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਅਨਸਾਰ ਨਵੇਂ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਭੋਗਣ ਵਾਸਤੇ) ਦੱਖ ਅਤੇ ਸਖ-ਰੂਪ ਲੇਖ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿਚੋਂ ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਤੇ) ਲਿਖਾ ਕੇ ਜਗਤ ਵਿਚ ਨੰਗਾ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ (ਜਨਮ ਸਮੇ ਹੀ ਉਹ ਸਮਾ ਭੀ ਨਿਯਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਜੀਵ ਨੇ ਜਗਤ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਤਰ ਪੈਣਾ ਹੰਦਾ ਹੈ) ਉਹ ਮਕਰਰ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸਮਾ ਅਗਾਂਹ ਪਿਛਾਂਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, (ਨਾਹ ਹੀ ਉਹ ਦਖ ਸਖ ਵਾਪਰਨੋਂ ਹਟ ਸਕਦਾ ਹੈ) ਜੋ ਪੂਰਬਲੇ ਜਨਮ ਵਿਚ ਕਰਮ ਕਰ ਕੇ (ਕਮਾਈ ਵਜੋਂ) ਖੱਟਿਆ ਹੈ। (ਜੀਵ ਦੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਅਨਸਾਰ) ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਸੋਚ-ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਹੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੀਵ ਨੇ ਨਵੇਂ ਜੀਵਨ-ਸਫ਼ਰ ਵਿਚ ਨਾਮ-ਅੰਮਰਿਤ ਵਿਹਾਝਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਮਾਇਆ-ਜ਼ਹਿਰ ਖੱਟਣਾ ਹੈ। (ਪਿਛਲੇ ਕੀਤੇ ਅਨਸਾਰ ਹੀ ਪਰਭੂ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ) ਜਿਧਰ ਜੀਵ ਨੂੰ ਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਧਰ ਇਹ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। (ਉਸੇ ਲਿਖੇ ਅਨਸਾਰ ਹੀ) ਜਾਦੂ ਟੂਣੇ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਮਾਇਆ ਜੀਵ ਉਤੇ ਜਾਦੂ ਪਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਦੇ ਗਲ ਵਿਚ ਕਈ ਰੰਗਾਂ ਵਾਲਾ ਧਾਗਾ ਪਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ (ਭਾਵ, ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਮਾਇਆ ਇਸ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲੈਂਦੀ ਹੈ)। (ਇਸ ਮੋਹਣੀ ਮਾਇਆ ਦੇ ਪਰਭਾਵ ਹੇਠ ਹੀ) ਜੀਵ ਦੀ ਮਤਿ ਥੋੜਹ-ਵਿਤੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜੀਵ ਦਾ ਮਨ ਥੋੜਹ-ਵਿਤਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਭਾਵ, ਇਸ ਵਿਚ ਵਿਤਕਰਾ ਤੇ ਮੇਰ-ਤੇਰ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਆਪਣੇ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਸਅਰਥ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਵੇਖ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ), ਜਿਵੇਂ ਮੱਖੀ ਗੜ ਖਾਂਦੀ ਹੈ (ਤੇ ਗੜ ਨਾਲ ਚੰਬੜ ਕੇ ਹੀ ਮਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਿਵੇਂ ਜੀਵ ਮਾਇਆ ਨਾਲ ਚੰਬੜ ਕੇ ਆਤਮਕ ਮੌਤੇ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ)। ਜੀਵ ਜਗਤ ਵਿਚ ਨੰਗਾ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਨੰਗਾ ਹੀ ਬੰਨਹ ਕੇ ਅੱਗੇ ਲਾ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।੩। ਹੇ ਭਾਈ! (ਜਿਸ ਜੀਵ ਦੇ ਇਥੋਂ ਚਲਾਣੇ ਦਾ ਸੱਦਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਉਸ ਸੱਦੇ ਨੂੰ ਟਾਲ ਨਹੀਂ ਸਕੀਦਾ, ਇਹ ਅਟੱਲ ਨਿਯਮ ਹੈ, ਪਰ ਫਿਰ ਭੀ) ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੇ (ਇਸ ਸੱਦੇ ਨੂੰ ਟਾਲਣ ਲਈ) ਰੋਣਾ ਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਰੋ ਕੇ ਵੇਖ ਲਵੋ। ਪਿਆਰਾ ਸੰਬੰਧੀ ਬੰਨਹ ਕੇ ਅੱਗੇ ਤੋਰ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। (ਉਸ ਦੇ ਇਥੋਂ ਕੂਚ ਵਾਸਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਦਾ) ਲਿਖਿਆ ਹਕਮ ਮਿਟਾ ਨਹੀਂ ਸਕੀਦਾ, ਪਰਭੂ ਦੇ ਦਰ ਤੋਂ ਸੱਦਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਉਹ ਸੱਦਾ ਅਮਿੱਟ ਹੈ)। ਜਦੋਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ (ਆਪਣੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ) ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ (ਜੀਵ ਵਾਸਤੇ ਕੂਚ ਦਾ) ਸੱਦਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਰੋਣ ਵਾਲੇ ਸੰਬੰਧੀ ਰੋਂਦੇ ਹਨ। ਪੱਤਰ, ਭਰਾ, ਭਤੀਜੇ, ਬੜੇ ਪਿਆਰੇ ਸੰਬੰਧੀ (ਸਭੇ ਹੀ) ਰੋਂਦੇ ਹਨ। ਜੀਵ (ਕੂਚ ਕਰ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਆਪਣੇ ਸੰਬੰਧੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਦਨੀਆ ਵਿਚ ਵਾਪਰਨ ਵਾਲੇ ਦੱਖਾਂ ਦੇ) ਸਹਮ ਵਿਚ ਰੋਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਗਣਾਂ (ਸਖਾਂ) ਨੂੰ ਮੜ ਮੜ ਚੇਤੇ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਕਦੇ ਭੀ ਕੋਈ ਜੀਵ ਮਝ ਪਰਾਣੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮਰਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ (ਜੀਊਣਾ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ, ਆਈ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਮਰ ਭੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ)। ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਇਹ ਮਰਨ ਤੇ ਜੰਮਣ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਤਾਂ ਜਾਰੀ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਹੈ) ਉਹ ਬੰਦੇ ਸਦਾ ਹੀ ਮਹਾ ਸਿਆਣੇ ਹਨ ਜੋ ਸਦਾ-ਥਿਰ-ਪਰਭੂ ਦੇ ਗਣ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵਸਾ ਕੇ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਲੋਂ ਉਪਰਾਮ ਹੰਦੇ ਹਨ।੪।੫। |