ਬਿਹਾਗੜਾ ਮਹਲਾ 4 ॥

ਜਿਨ੝” ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ੝ ਨ ਚੇਤਿਓ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਤੇ ਮਨਮ੝ਖ ਮੂੜ ਇਆਣੇ ਰਾਮ ॥ ਜੋ ਮੋਹਿ ਮਾਇਆ ਚਿਤ੝ ਲਾਇਦੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਸੇ ਅੰਤਿ ਗਝ ਪਛ੝ਤਾਣੇ ਰਾਮ ॥ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਢੋਈ ਨਾ ਲਹਨ੝” ਿਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਜੋ ਮਨਮ੝ਖ ਪਾਪਿ ਲ੝ਭਾਣੇ ਰਾਮ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਗ੝ਰ ਮਿਲਿ ਉਬਰੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਹਰਿ ਜਪਿ ਹਰਿ ਨਾਮਿ ਸਮਾਣੇ ਰਾਮ ॥1॥

ਸਭਿ ਜਾਇ ਮਿਲਹ੝ ਸਤਿਗ੝ਰੂ ਕਉ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਜੋ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ੝ ਦ੝ਰਿੜਾਵੈ ਰਾਮ ॥ ਹਰਿ ਜਪਦਿਆ ਖਿਨ੝ ਢਿਲ ਨ ਕੀਜਈ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਮਤ੝ ਕਿ ਜਾਪੈ ਸਾਹ੝ ਆਵੈ ਕਿ ਨ ਆਵੈ ਰਾਮ ॥ ਸਾ ਵੇਲਾ ਸੋ ਮੂਰਤ੝ ਸਾ ਘੜੀ ਸੋ ਮ੝ਹਤ੝ ਸਫਲ੝ ਹੈ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਜਿਤ੝ ਹਰਿ ਮੇਰਾ ਚਿਤਿ ਆਵੈ ਰਾਮ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮ੝ ਧਿਆਇਆ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਜਮ ਕੰਕਰ੝ ਨੇੜਿ ਨ ਆਵੈ ਰਾਮ ॥2॥

ਹਰਿ ਵੇਖੈ ਸ੝ਣੈ ਨਿਤ ਸਭ੝ ਕਿਛ੝ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਸੋ ਡਰੈ ਜਿਨਿ ਪਾਪ ਕਮਤੇ ਰਾਮ ॥ ਜਿਸ੝ ਅੰਤਰ੝ ਹਿਰਦਾ ਸ੝ਧ੝ ਹੈ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਤਿਨਿ ਜਨਿ ਸਭਿ ਡਰ ਸ੝ਟਿ ਘਤੇ ਰਾਮ ॥ ਹਰਿ ਨਿਰਭਉ ਨਾਮਿ ਪਤੀਜਿਆ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਸਭਿ ਝਖ ਮਾਰਨ੝ ਦ੝ਸਟ ਕ੝ਪਤੇ ਰਾਮ ॥ ਗ੝ਰ੝ ਪੂਰਾ ਨਾਨਕਿ ਸੇਵਿਆ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਜਿਨਿ ਪੈਰੀ ਆਣਿ ਸਭਿ ਘਤੇ ਰਾਮ ॥3॥

ਸੋ ਝਸਾ ਹਰਿ ਨਿਤ ਸੇਵੀਝ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਜੋ ਸਭ ਦੂ ਸਾਹਿਬ੝ ਵਡਾ ਰਾਮ ॥ ਜਿਨ੝”ੀ ਇਕ ਮਨਿ ਇਕ੝ ਅਰਾਧਿਆ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਤਿਨ੝”ਾ ਨਾਹੀ ਕਿਸੈ ਦੀ ਕਿਛ੝ ਚਡਾ ਰਾਮ ॥ ਗ੝ਰ ਸੇਵਿਝ ਹਰਿ ਮਹਲ੝ ਪਾਇਆ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਝਖ ਮਾਰਨ੝ ਸਭਿ ਨਿੰਦਕ ਘੰਡਾ ਰਾਮ ॥ ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮ੝ ਧਿਆਇਆ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ੝ੜੀਝ ਧ੝ਰਿ ਮਸਤਕਿ ਹਰਿ ਲਿਖਿ ਛਡਾ ਰਾਮ ॥4॥5॥

ਪਦਅਰਥ: ਚੇਤਿਓ—ਸਿਮਰਿਆ, ਚੇਤੇ ਕੀਤਾ। ਤੇ— {ਬਹ੝-ਵਚਨ} ਉਹ ਬੰਦੇ। ਮਨਮ੝ਖ—ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਲ ਹੀ ਮੂੰਹ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ। ਮੂੜ—ਮੂਰਖ। ਮੋਹਿ—ਮੋਹ ਵਿਚ। ਸੇ— {ਬਹ੝-ਵਚਨ} ਉਹ। ਅੰਤਿ—ਅਖ਼ੀਰ ਵੇਲੇ। ਢੋਈ—ਆਸਰਾ, ਥਾਂ। ਲਹਨ੝ਹ੝ਹਿ—ਲੈਂਦੇ {ਬਹ੝-ਵਚਨ}। ਪਾਪਿ—ਪਾਪ ਵਿਚ। ਗ੝ਰ ਮਿਲਿ—ਗ੝ਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ। ਉਬਰੇ—(ਸੰਸਾਰ—ਸਮ੝ੰਦਰ ਵਿਚ ਡ੝ੱਬਣੋਂ) ਬਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਨਾਮਿ—ਨਾਮ ਵਿਚ।੧।

ਅਰਥ: ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਨੇ (ਕਦੇ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਚੇਤੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੀ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨ੝ੱਖ ਮੂਰਖ ਹਨ ਅੰਞਾਣ ਹਨ। ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਜੇਹੜੇ ਮਨ੝ੱਖ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਮਨ ਜੋੜੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਉਹ ਅਖ਼ੀਰ ਵੇਲੇ (ਇਥੋਂ) ਹੱਥ ਮਲਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਆਪਣੇ ਹੀ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤ੝ਰਨ ਵਾਲੇ ਜੇਹੜੇ ਮਨ੝ੱਖ (ਸਦਾ) ਪਾਪ-ਕਰਮ ਵਿਚ ਫਸੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿਚ ਆਸਰਾ ਪ੝ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਹੇ ਦਾਸ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-) ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਗ੝ਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ (ਵਡ-ਭਾਗੀ ਮਨ੝ੱਖ ਸੰਸਾਰ-ਸਮ੝ੰਦਰ ਵਿਚ ਡ੝ੱਬਣੋਂ) ਬਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ (ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪ ਕੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਮਗਨ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।੧।

ਪਰ ਅਰਥ: ਸਭਿ-ਸਾਰੇ। ਜਾਇ-ਜਾ ਕੇ। ਕਉ-ਨੂੰ। ਕੀਜਈ-ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਮਤ੝-ਮਤਾਂ, ਇਹ ਨਾਹ ਹੋਵੇ। ਕਿ ਜਾਪੈ-ਕੀਹ ਪਤਾ ਹੈ? ਕਿ-ਜਾਂ। ਮੂਰਤ੝, ਮ੝ਹਤ੝-ਮਹੂਰਤ, ਸਮਾ। ਸਫਲ੝-ਫਲ ਦੇਣ ਵਾਲਾ, ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ। ਜਿਤ੝-ਜਿਸ (ਸਮੇ) ਵਿਚ। ਚਿਤਿ-ਚਿੱਤ ਵਿਚ। ਕੰਕਰ੝- {किंकर} ਦਾਸ, ਸੇਵਕ। ਜਮ ਕੰਕਰ੝-ਜਮ ਦਾ ਦਾਸ, ਜਮਦੂਤ।੨।

ਅਰਥ: ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! (ਆਖ-) ਹੇ ਭਾਈ! ਸਾਰੇ ਗ੝ਰੂ ਨੂੰ ਜਾ ਮਿਲੋ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ (ਗ੝ਰੂ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਪੱਕਾ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪਦਿਆਂ ਰਤਾ ਭਰ ਭੀ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਕੀਹ ਪਤਾ ਹੈ! ਮਤਾਂ ਅਗਲਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਜਾਝ ਜਾਂ ਨਾਹ ਲਿਆ ਜਾਝ। ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਉਹ ਵੇਲਾ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਉਹ ਘੜੀ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੀ ਹੈ, ਉਹ ਸਮਾ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਪਿਆਰਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਚਿੱਤ ਵਿਚ ਆ ਵੱਸਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਦਾਸ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-) ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ (ਹਰ ਵੇਲੇ) ਸਿਮਰਿਆ ਹੈ, ਜਮ ਦੂਤ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਢ੝ੱਕਦਾ (ਮੌਤ ਦਾ ਡਰ ਉਸ ਨੂੰ ਪੋਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਉਸ ਨੂੰ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ)।੨।

ਪਦਅਰਥ: ਵੇਖੈ—ਵੇਖਦਾ ਹੈ। ਸ੝ਣੈ—ਸ੝ਣਦਾ ਹੈ। ਜਿਨਿ—ਜਿਸ (ਮਨ੝ੱਖ) ਨੇ। ਕਮਤੇ—ਕਮਾਝ। ਅੰਤਰ੝ ਹਿਰਦਾ—ਅੰਦਰਲਾ ਹਿਰਦਾ। ਤਿਨਿ—ਉਸ ਨੇ। ਜਨਿ—ਜਨ ਨੇ। ਤਿਨਿ ਜਨਿ—ਉਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ। ਸਭਿ—ਸਾਰੇ। ਨਾਮਿ—ਨਾਮ ਵਿਚ। ਪਤੀਜਿਆ—ਗਿੱਝ ਗਿਆ। ਮਾਰਨ੝—ਬੇਸ਼ਕ ਮਾਰਦੇ ਰਹਿਣ {ਹ੝ਕਮੀ ਭਵਿੱਖਤ, ਅੱਨ ਪ੝ਰਖ, ਬਹ੝-ਵਚਨ। ਲਫ਼ਜ਼ 'ਮਾਰਨਿ' ਵਰਤਮਾਨ ਕਾਲ, ਅੱਨ ਪ੝ਰਖ, ਬਹ੝-ਵਚਨ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ 'ਮਾਰਦੇ ਹਨ'}। ਦ੝ਸਟ—(ਕਾਮਾਦਿਕ) ਵੈਰੀ। ਕ੝ਪਤੇ—ਕ੝ਪੱਤੇ, ਲੜਾਕੇ। ਨਾਨਕਿ—ਨਾਨਕ ਨੇ। ਜਿਨਿ—ਜਿਸ (ਗ੝ਰੂ) ਨੇ। ਆਣਿ—ਲਿਆ ਕੇ। ਸਭਿ—ਸਾਰੇ (ਦ੝ਸਟ ਕ੝ਪੱਤੇ)।੩।

ਅਰਥ: ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! (ਜੇਹੜੇ ਕੰਮ ਅਸੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜੇਹੜੇ ਬੋਲ ਅਸੀ ਬੋਲਦੇ ਹਾਂ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਉਹ ਸਭ ਕ੝ਝ ਸਦਾ ਵੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ, ਸ੝ਣਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ (ਸਾਰੀ ਉਮਰ) ਪਾਪ ਕਮਾਝ ਹ੝ੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਡਰਦਾ ਹੈ। (ਪਰ) ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਜਿਸ (ਮਨ੝ੱਖ) ਦਾ ਅੰਦਰਲਾ ਹਿਰਦਾ ਪਵਿਤ੝ਰ ਹੈ, ਉਸ ਮਨ੝ੱਖ ਨੇ ਸਾਰੇ ਡਰ ਲਾਹ ਦਿੱਤੇ ਹ੝ੰਦੇ ਹਨ। ਜੇਹੜਾ ਮਨ੝ੱਖ ਨਿਰਭਉ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਗਿੱਝ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, (ਕਾਮਾਦਿਕ) ਸਾਰੇ ਕ੝ਪੱਤੇ ਵੈਰੀ ਬੇਸ਼ਕ ਪਝ ਝਖਾਂ ਮਾਰਨ (ਉਸ ਮਨ੝ੱਖ ਦਾ ਕ੝ਝ ਵਿਗਾੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਨਾਨਕ ਨੇ ਉਸ ਪੂਰੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਲਈ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਰੇ (ਕ੝ਪੱਤੇ ਦ੝ਸ਼ਟ, ਸਰਨ ਆਝ ਮਨ੝ੱਖ ਦੇ) ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਲਿਆ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।੩।

ਪਦਅਰਥ: ਸੇਵੀਝ—ਸੇਵਾ—ਭਗਤੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸਭ ਦੂ—ਸਭ ਤੋਂ। ਸਾਹਿਬ੝—ਮਾਲਕ। ਇਕ ਮਨਿ—ਇਕ ਮਨ ਨਾਲ, ਸ੝ਰਤਿ ਜੋੜ ਕੇ। ਚਡਾ—ਮ੝ਥਾਜੀ। ਗ੝ਰ ਸੇਵਿਝ—ਜੇ ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਜਾਝ {ਲਫ਼ਜ਼ 'ਸੇਵੀਝ' ਅਤੇ 'ਸੇਵਿਝ' ਦਾ ਫ਼ਰਕ ਚੇਤੇ ਰੱਖੋ}। ਹਰਿ ਮਹਲ੝—ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਘਰ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ। ਸਭਿ—ਸਾਰੇ। ਘੰਡਾ—ਚਾਲਾਕ, ਕ੝ਪੱਤੇ। ਧ੝ਰਿ—ਧ੝ਰ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ। ਮਸਤਕਿ—ਮੱਥੇ ਉਤੇ। ਲਿਖਿ ਛਡਾ—ਲਿਖ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।੪।

ਅਰਥ: ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਸਦਾ ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਸੇਵਾ-ਭਗਤੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜੇਹੜਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮਾਲਕ ਹੈ। ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਨੇ ਸ੝ਰਤਿ ਜੋੜ ਕੇ ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਕੀਤਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਮ੝ਥਾਜੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ। ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! ਗ੝ਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪਿਆਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਦਰ ਪ੝ਰਾਪਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, (ਫਿਰ) ਸਾਰੇ ਹੀ ਚਾਲਾਕ ਨਿੰਦਕ ਪਝ ਜ਼ੋਰ ਲਾਣ (ਉਸ ਦਾ ਕ੝ਝ ਵਿਗਾੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਹੇ ਦਾਸ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-) ਹੇ ਮੇਰੀ ਸੋਹਣੀ ਜਿੰਦੇ! (ਉਹਨਾਂ ਮਨ੝ੱਖਾਂ ਨੇ ਹੀ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਿਆ ਹੈ (ਜਿਨ੝ਹਾਂ ਦੇ) ਮੱਥੇ ਉੱਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਧ੝ਰ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ (ਸਿਮਰਨ ਦਾ) ਲੇਖ ਲਿਖ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।੪।੫।

bihaagarraa mehalaa 4 || jin har har naam n chaethiou maeree ji(n)dhurreeeae thae manamukh moorr eiaanae raam || jo mohi maaeiaa chith laaeidhae maeree ji(n)dhurreeeae sae a(n)th geae pashhuthaanae raam || har dharageh dtoee naa lehanih maeree ji(n)dhurreeeae jo manamukh paap lubhaanae raam || jan naanak gur mil oubarae maeree ji(n)dhurreeeae har jap har naam samaanae raam ||1||

sabh jaae milahu sathiguroo ko maeree ji(n)dhurreeeae jo har har naam dhrirraavai raam || har japadhiaa khin dtil n keejee maeree ji(n)dhurreeeae math k jaapai saahu aavai k n aavai raam || saa vaelaa so moorath saa gharree so muhath safal hai maeree ji(n)dhurreeeae jith har maeraa chith aavai raam || jan naanak naam dhhiaaeiaa maeree ji(n)dhurreeeae jamaka(n)kar naerr n aavai raam ||2||

har vaekhai sunai nith sabh kishh maeree ji(n)dhurreeeae so ddarai jin paap kamathae raam || jis a(n)thar hiradhaa sudhh hai maeree ji(n)dhurreeeae thin jan sabh ddar sutt ghathae raam || har nirabho naam patheejiaa maeree ji(n)dhurreeeae sabh jhakh maaran dhusatt kupathae raam || gur pooraa naanak saeviaa maeree ji(n)dhurreeeae jin pairee aan sabh ghathae raam ||3||

so aisaa har nith saeveeai maeree ji(n)dhurreeeae jo sabh dhoo saahib vaddaa raam || jinhee eik man eik araadhhiaa maeree ji(n)dhurreeeae thinaa naahee kisai dhee kishh chaddaa raam || gur saeviai har mehal paaeiaa maeree ji(n)dhurreeeae jhakh maaran sabh ni(n)dhak gha(n)ddaa raam || jan naanak naam dhhiaaeiaa maeree ji(n)dhurreeeae dhhur masathak har likh shhaddaa raam ||4||5||

Bihaagraa, Fourth Mehla:

Those who do not remember the Name of the Lord, Har, Har, O my soul - those self-willed manmukhs are foolish and ignorant. Those who attach their consciousness to emotional attachment and Maya, O my soul, depart regretfully in the end. They find no place of rest in the Court of the Lord, O my soul; those self-willed manmukhs are deluded by sin. O servant Nanak, those who meet the Guru are saved, O my soul; chanting the Name of the Lord, they are absorbed in the Name of the Lord. ||1||

Go, everyone, and meet the True Guru; O my soul, He implants the Name of the Lord, Har, har, within the heart. Do not hesitate for an instant - meditate on the Lord, O my soul; who knows whether he shall draw another breath? That time, that moment, that instant, that second is so fruitful, O my soul, when my Lord comes into my mind. Servant Nanak has meditated on the Naam, the Name of the Lord, O my soul, and now, the Messenger of Death does not draw near him. ||2||

The Lord continually watches, and hears everything, O my soul; he alone is afraid, who commits sins. One whose heart is pure within, O my soul, casts off all his fears. One who has faith in the Fearless Name of the Lord, O my soul - all his enemies and attackers speak against him in vain. Nanak has served the Perfect Guru, O my soul, who causes all to fall at His feet. ||3||

Serve such a Lord continuously, O my soul, who is the Great Lord and Master of all. Those who single-mindedly worship Him in adoration, O my soul, are not subservient to anyone. Serving the Guru, I have obtained the Mansion of the Lord's Presence, O my soul; all the slanderers and trouble-makers bark in vain. Servant Nanak has meditated on the Name, O my soul; such is the pre-ordained destiny which the Lord written on his forehead. ||4||5||