Darpan 841
SikhToTheMAX Hukamnama August 26, 2007 SriGranth
| |
ਬਿਲਾਵਲ ਮਹਲਾ ੩ ਵਾਰ ਸਤ ਘਰ ੧੦ ੴ ਸਤਿਗਰ ਪਰਸਾਦਿ ॥ ਆਦਿਤ ਵਾਰਿ ਆਦਿ ਪਰਖ ਹੈ ਸੋਈ ॥ ਆਪੇ ਵਰਤੈ ਅਵਰ ਨ ਕੋਈ ॥ ਓਤਿ ਪੋਤਿ ਜਗ ਰਹਿਆ ਪਰੋਈ ॥ ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਕਰੈ ਸ ਹੋਈ ॥ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸਦਾ ਸਖ ਹੋਈ ॥ ਗਰਮਖਿ ਵਿਰਲਾ ਬੂਝੈ ਕੋਈ ॥੧॥ ਹਿਰਦੈ ਜਪਨੀ ਜਪਉ ਗਣਤਾਸਾ ॥ ਹਰਿ ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਅਪਰੰਪਰ ਸਆਮੀ ਜਨ ਪਗਿ ਲਗਿ ਧਿਆਵਉ ਹੋਇ ਦਾਸਨਿ ਦਾਸਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ ਸੋਮਵਾਰਿ ਸਚਿ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥ ਤਿਸ ਕੀ ਕੀਮਤਿ ਕਹੀ ਨ ਜਾਇ ॥ ਆਖਿ ਆਖਿ ਰਹੇ ਸਭਿ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥ ਜਿਸ ਦੇਵੈ ਤਿਸ ਪਲੈ ਪਾਇ ॥ ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਲਖਿਆ ਨ ਜਾਇ ॥ ਗਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਹਰਿ ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ ॥੨॥ ਮੰਗਲਿ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਉਪਾਇਆ ॥ ਆਪੇ ਸਿਰਿ ਸਿਰਿ ਧੰਧੈ ਲਾਇਆ ॥ ਆਪਿ ਬਝਾਝ ਸੋਈ ਬੂਝੈ ॥ ਗਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਦਰ ਘਰ ਸੂਝੈ ॥ ਪਰੇਮ ਭਗਤਿ ਕਰੇ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥ ਹਉਮੈ ਮਮਤਾ ਸਬਦਿ ਜਲਾਇ ॥੩॥ ਬਧਵਾਰਿ ਆਪੇ ਬਧਿ ਸਾਰ ॥ ਗਰਮਖਿ ਕਰਣੀ ਸਬਦ ਵੀਚਾਰ ॥ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਮਨ ਨਿਰਮਲ ਹੋਇ ॥ ਹਰਿ ਗਣ ਗਾਵੈ ਹਉਮੈ ਮਲ ਖੋਇ ॥ ਦਰਿ ਸਚੈ ਸਦ ਸੋਭਾ ਪਾਝ ॥ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਗਰ ਸਬਦਿ ਸਹਾਝ ॥੪॥ ਲਾਹਾ ਨਾਮ ਪਾਝ ਗਰ ਦਆਰਿ ॥ ਆਪੇ ਦੇਵੈ ਦੇਵਣਹਾਰ ॥ ਜੋ ਦੇਵੈ ਤਿਸ ਕਉ ਬਲਿ ਜਾਈਝ ॥ ਗਰ ਪਰਸਾਦੀ ਆਪ ਗਵਾਈਝ ॥ ਨਾਨਕ ਨਾਮ ਰਖਹ ਉਰ ਧਾਰਿ ॥ ਦੇਵਣਹਾਰੇ ਕਉ ਜੈਕਾਰ ॥੫॥ ਵੀਰਵਾਰਿ ਵੀਰ ਭਰਮਿ ਭਲਾਝ ॥ ਪਰੇਤ ਭੂਤ ਸਭਿ ਦੂਜੈ ਲਾਝ ॥ ਆਪਿ ਉਪਾਝ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਵੇਕਾ ॥ ਸਭਨਾ ਕਰਤੇ ਤੇਰੀ ਟੇਕਾ ॥ ਜੀਅ ਜੰਤ ਤੇਰੀ ਸਰਣਾਈ ॥ ਸੋ ਮਿਲੈ ਜਿਸ ਲੈਹਿ ਮਿਲਾਈ ॥੬॥ ਸਕਰਵਾਰਿ ਪਰਭ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥ ਆਪਿ ਉਪਾਇ ਸਭ ਕੀਮਤਿ ਪਾਈ ॥ ਗਰਮਖਿ ਹੋਵੈ ਸ ਕਰੈ ਬੀਚਾਰ ॥ ਸਚ ਸੰਜਮ ਕਰਣੀ ਹੈ ਕਾਰ ॥ ਵਰਤ ਨੇਮ ਨਿਤਾਪਰਤਿ ਪੂਜਾ ॥ ਬਿਨ ਬੂਝੇ ਸਭ ਭਾਉ ਹੈ ਦੂਜਾ ॥੭॥ ਛਨਿਛਰਵਾਰਿ ਸਉਣ ਸਾਸਤ ਬੀਚਾਰ ॥ ਹਉਮੈ ਮੇਰਾ ਭਰਮੈ ਸੰਸਾਰ ॥ ਮਨਮਖ ਅੰਧਾ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥ ਜਮ ਦਰਿ ਬਾਧਾ ਚੋਟਾ ਖਾਇ ॥ ਗਰ ਪਰਸਾਦੀ ਸਦਾ ਸਖ ਪਾਝ ॥ ਸਚ ਕਰਣੀ ਸਾਚਿ ਲਿਵ ਲਾਝ ॥੮॥ ਸਤਿਗਰ ਸੇਵਹਿ ਸੇ ਵਡਭਾਗੀ ॥ ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਸਚਿ ਲਿਵ ਲਾਗੀ ॥ ਤੇਰੈ ਰੰਗਿ ਰਾਤੇ ਸਹਜਿ ਸਭਾਇ ॥ ਤੂ ਸਖਦਾਤਾ ਲੈਹਿ ਮਿਲਾਇ ॥ ਝਕਸ ਤੇ ਦੂਜਾ ਨਾਹੀ ਕੋਇ ॥ ਗਰਮਖਿ ਬੂਝੈ ਸੋਝੀ ਹੋਇ ॥੯॥ ਪੰਦਰਹ ਥਿਤੀ ਤੈ ਸਤ ਵਾਰ ॥ ਮਾਹਾ ਰਤੀ ਆਵਹਿ ਵਾਰ ਵਾਰ ॥ ਦਿਨਸ ਰੈਣਿ ਤਿਵੈ ਸੰਸਾਰ ॥ ਆਵਾ ਗਉਣ ਕੀਆ ਕਰਤਾਰਿ ॥ ਨਿਹਚਲ ਸਾਚ ਰਹਿਆ ਕਲ ਧਾਰਿ ॥ ਨਾਨਕ ਗਰਮਖਿ ਬੂਝੈ ਕੋ ਸਬਦ ਵੀਚਾਰਿ ॥੧੦॥੧॥ | |
bilaaval mehalaa 3 vaar sath ghar 10 ik oa(n)kaar sathigur prasaadh || aadhith vaar aadh purakh hai soee || aapae varathai avar n koee || outh poth jag rehiaa paroee || aapae karathaa karai s hoee || naam rathae sadhaa sukh hoee || guramukh viralaa boojhai koee ||1|| hiradhai japanee japo gunathaasaa || har agam agochar apara(n)par suaamee jan pag lag dhhiaavo hoe dhaasan dhaasaa ||1|| rehaao || somavaar sach rehiaa samaae || this kee keemath kehee n jaae || aakh aakh rehae sabh liv laae || jis dhaevai this palai paae || agam agochar lakhiaa n jaae || gur kai sabadh har rehiaa samaae ||2|| ma(n)gal maaeiaa mohu oupaaeiaa || aapae sir sir dhha(n)dhhai laaeiaa || aap bujhaaeae soee boojhai || gur kai sabadh dhar ghar soojhai || praem bhagath karae liv laae || houmai mamathaa sabadh jalaae ||3|| budhhavaar aapae budhh saar || guramukh karanee sabadh veechaar || naam rathae man niramal hoe || har gun gaavai houmai mal khoe || dhar sachai sadh sobhaa paaeae || naam rathae gur sabadh suhaaeae ||4|| laahaa naam paaeae gur dhuaar || aapae dhaevai dhaevanehaar || jo dhaevai this ko bal jaaeeai || gur parasaadhee aap gavaaeeai || naanak naam rakhahu our dhhaar || dhaevanehaarae ko jaikaar ||5|| veeravaar veer bharam bhulaaeae || praeth bhooth sabh dhoojai laaeae || aap oupaaeae kar vaekhai vaekaa || sabhanaa karathae thaeree ttaekaa || jeea ja(n)th thaeree saranaaee || so milai jis laihi milaaee ||6|| sukravaar prabh rehiaa samaaee || aap oupaae sabh keemath paaee || guramukh hovai s karai beechaar || sach sa(n)jam karanee hai kaar || varath naem nithaaprath poojaa || bin boojhae sabh bhaao hai dhoojaa ||7|| shhanishharavaar soun saasath beechaar || houmai maeraa bharamai sa(n)saar || manamukh a(n)dhhaa dhoojai bhaae || jam dhar baadhhaa chottaa khaae || gur parasaadhee sadhaa sukh paaeae || sach karanee saach liv laaeae ||8|| sathigur saevehi sae vaddabhaagee || houmai maar sach liv laagee || thaerai ra(n)g raathae sehaj subhaae || thoo sukhadhaathaa laihi milaae || eaekas thae dhoojaa naahee koe || guramukh boojhai sojhee hoe ||9|| pa(n)dhreh thhitha(n)aee thai sath vaar || maahaa ruthee aavehi vaar vaar || dhinas rain thivai sa(n)saar || aavaa goun keeaa karathaar || nihachal saach rehiaa kal dhhaar || naanak guramukh boojhai ko sabadh veechaar ||10||1|| | |
Bilaaval, Third Mehla, The Seven Days, Tenth House: One Universal Creator God. By The Grace Of The True Guru: Sunday: He, the Lord, is the Primal Being. He Himself is the Pervading Lord; there is no other at all. Through and through, He is woven into the fabric of the world. Whatever the Creator Himself does, that alone happens. Imbued with the Naam, the Name of the Lord, one is forever in peace. But how rare is the one, who, as Gurmukh, understands this. ||1|| Within my heart, I chant the Chant of the Lord, the treasure of virtue. The Lord, my Lord and Master, is inaccessible, unfathomable and unlimited. Grasping the feet of the Lord's humble servants, I meditate on Him, and become the slave of His slaves. ||1||Pause|| Monday: The True Lord is permeating and pervading. His value cannot be described. Talking and speaking about Him, all keep themselves lovingly focused on Him. Devotion falls into the laps of those whom He so blesses. He is inaccessible and unfathomable; He cannot be seen. Through the Word of the Guru's Shabad, the Lord is seen to be permeating and pervading everywhere. ||2|| Tuesday: The Lord created love and attachment to Maya. He Himself has enjoined each and every being to their tasks. He alone understands, whom the Lord causes to understand. Through the Word of the Guru's Shabad, one understands his heart and home. He worships the Lord in loving devotion. His egotism and self-conceit are burnt away by the Shabad. ||3|| Wednesday: He Himself bestows sublime understanding. The Gurmukh does good deeds, and contemplates the Word of the Shabad. Imbued with the Naam, the Name of the Lord, the mind become pure and immaculate. He sings the Glorious Glorious Praises of the Lord, and washes off the filth of egotism. In the Court of the True Lord, he obtains lasting glory. Imbued with the Naam, he is embellished with the Word of the Guru's Shabad. ||4|| The profit of the Naam is obtained through the Door of the Guru. The Great Giver Himself gives it. I am a sacrifice to the One who gives it. By Guru's Grace, self-conceit is eradicated. O Nanak, enshrine the Naam within your heart. I celebrate the victory of the Lord, the Great Giver. ||5|| Thursday: The fifty-two warriors were deluded by doubt. All the goblins and demons are attached to duality. God Himself created them, and sees each one distinct. O Creator Lord, You are the Support of all. The beings and creatures are under Your protection. He alone meets You, whom You Yourself meet. ||6|| Friday: God is permeating and pervading everywhere. He Himself created all, and appraises the value of all. One who become Gurmukh, contemplates the Lord. He practices truth and self-restraint. Without genuine understanding, all fasts, religious rituals and daily worship services lead only to the love of duality. ||7|| Saturday: Contemplating good omens and the Shaastras, in egotism and self-conceit, the world wanders in delusion. The blind, self-willed manmukh in engrossed in the love of duality. Bound and gagged at death's door, he is beaten and punished. By Guru's Grace, one finds lasting peace. He practices Truth, and lovingly focuses on the Truth. ||8|| Those who serve the True Guru are very fortunate. Conquering their ego, they embrace love for the True Lord. They are automatically imbued with Your Love, O Lord. You are the Giver of peace; You merge them into Yourself. Everything comes from the One and only Lord; there is no other at all. The Gurmukh realizes this, and understands. ||9|| The fifteen lunar days, the seven days of the week, the months, seasons, days and nights, come over and over again; so the world goes on. Coming and going were created by the Creator Lord. The True Lord remains steady and stable, by His almighty power. O Nanak, how rare is that Gurmukh who understands, and contemplates the Naam, the Name of the Lord. ||10||1|| | |
ਪਦਅਰਥ: ਆਦਿਤ—{आदितढ़य} ਸੂਰਜ। ਵਾਰਿ—ਵਾਰ ਵਿਚ, ਵਾਰ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਆਦਿਤ ਵਾਰਿ—ਇਤਵਾਰ ਦੀ ਰਾਹੀਂ, ਸੂਰਜ ਦੇ ਦਿਨ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਆਦਿ—ਸਭ ਦਾ ਮੂਲ। ਪਰਖ—ਸਰਬ—ਵਿਆਪਕ ਪਰਭੂ! ਸੋਈ—ਉਹ ਆਪ ਹੀ। ਆਪੇ—ਆਪ ਹੀ। ਵਰਤੈ—(ਹਰ ਥਾਂ) ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਓਤਿ—ਉਣੇ ਹੋਝ ਵਿਚ। ਪੋਤਿ—ਪਰੋਤੇ ਹੋਝ ਵਿਚ {ओत पढ़रोत}। ਰਹਿਆ ਪਰੋਈ—ਪਰੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਨਾਮਿ—ਨਾਮ ਵਿਚ। ਰਤੇ—ਰੰਗੇ ਹੋਝ ਨੂੰ। ਗਰਮਖਿ—ਗਰੂ ਦੇ ਸਨਮਖ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਮਨੱਖ।੧। ਹਿਰਦੈ—ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ। ਜਪਨੀ—ਮਾਲਾ। ਜਪਉ—ਜਪਉਂ, ਮੈਂ ਜਪਦਾ ਹਾਂ। ਗਣਤਾਸਾ—ਗਣਾਂ ਦਾ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਪਰਭੂ। ਅਗਮ—ਅਪਹੰਚ। ਅਗੋਚਰ—{ਅ—ਗੋ—ਚਰ। ਗੋ—ਗਿਆਨ—ਇੰਦਰੇ। ਚਰ—ਪਹੰਚ} ਜੋ ਗਿਆਨ—ਇੰਦਰਿਆਂ ਦੀ ਪਹੰਚ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੈ। ਅਪਰੰਪਰ—ਪਰੇ ਤੋਂ ਪਰੇ। ਜਨ ਪਗਿ—ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੀ ਪੈਰੀਂ। ਲਗਿ—ਲੱਗ ਕੇ। ਹੋਇ—ਬਣ ਕੇ। ਧਿਆਵਉ—ਧਿਆਵਉਂ, ਮੈਂ ਸਿਮਰਦਾ ਹਾਂ।੧।ਰਹਾਉ। ਨੋਟ: ਮ: ੧ ਦੀ ਬਾਣੀ 'ਥਿਤੀ' ਦੀ 'ਰਹਾਉ' ਦੀ ਤਕ ਗਹ ਨਾਲ ਪੜਹੋ-"ਕਿਆ ਜਪ ਜਾਪਉ ਬਿਨ ਜਗਦੀਸੈ'। 'ਵਾਰ ਸਤ' ਦੀ ਭੀ 'ਰਹਾਉ' ਦੀ ਤਕ ਵੇਖੋ-'ਹਿਰਦੈ ਜਪਨੀ ਜਪਉ ਗਣ ਤਾਸਾ'। ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਬਾਣੀ 'ਥਿਤੀ' ਗਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਪਾਸ ਮੌਜੂਦ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ 'ਵਾਰ ਸਤ' ਬਾਣੀ ਲਿਖੀ। ਦੋਹਾਂ ਦਾ 'ਘਰ ੧੦' ਹੈ। ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਦਾ) ਮੂਲ ਉਹ ਅਕਾਲ ਪਰਖ ਆਪ ਹੀ (ਸਭ ਥਾਂ) ਮੌਜੂਦ ਹੈ, (ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਸਾਰੇ ਜਗਤ ਨੂੰ ਤਾਣੇ ਪੇਟੇ ਵਾਂਗ (ਆਪਣੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ) ਪਰੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। (ਜਗਤ ਵਿਚ) ਉਹ ਕਝ ਹੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਕਰਤਾਰ ਆਪ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਹੋਝ ਮਨੱਖ ਨੂੰ ਸਦਾ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਗਰੂ ਦੇ ਸਨਮਖ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਮਨੱਖ (ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ) ਸਮਝਦਾ ਹੈ।੧। ਹੇ ਭਾਈ! ਮੈਂ (ਆਪਣੇ) ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਗਣਾਂ ਦੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ) ਨੂੰ ਜਪਦਾ ਹਾਂ (ਇਹੀ ਹੈ ਮੇਰੀ) ਮਾਲਾ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਅਪਹੰਚ ਹੈ, ਪਰੇ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੈ, ਸਭ ਦਾ ਮਾਲਕ ਹੈ, ਉਸ ਤਕ ਗਿਆਨ-ਇੰਦਰਿਆਂ ਦੀ ਪਹੰਚ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੀ ਚਰਨੀਂ ਲੱਗ ਕੇ ਸੰਤ ਜਨਾਂ ਦੇ ਦਾਸਾਂ ਦਾ ਦਾਸ ਬਣ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦਾ ਹਾਂ।੧।ਰਹਾਉ। ਪਦਅਰਥ: ਸਚਿ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਿਚ। ਤਿਸ ਕੀ—{ਸੰਬੰਧਕ 'ਕੀ' ਕਾਰਨ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਤਿਸ ਦਾ ਉੱਡ ਗਿਆ ਹੈ}। ਆਖਿ ਆਖਿ—ਆਖ ਆਖ ਕੇ। ਰਹੇ—ਥੱਕ ਗਝ। ਸਭਿ—ਸਾਰੇ। ਲਿਵ ਲਾਇ—ਸਰਤਿ ਜੋੜ ਕੇ। ਦੇਵੈ—(ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦੀ ਦਾਤਿ ਪਰਭੂ ਆਪ) ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ਤਿਸ ਪਲੈ ਪਾਇ—ਉਸ ਦੇ ਪੱਲੇ ਵਿਚ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਲਖਿਆ ਨ ਜਾਇ—(ਸਹੀ ਸਰੂਪ) ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਗਰ ਕੈ ਸਬਦਿ—ਗਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਰਹਿਆ ਸਮਾਇ—ਲੀਨ ਹੋਇਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।੨। ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਜਿਹੜਾ ਮਨੱਖ ਗਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਮਾਤਮਾ (ਦੀ ਯਾਦ) ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋਇਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ (ਉਸ ਦਾ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਇਤਨਾ ਉੱਚਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ) ਉਸ ਦਾ ਮੱਲ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ। (ਪਰ ਇਹ ਸਿਮਰਨ ਤੇ ਯਾਦ ਦੀ ਦਾਤਿ) ਜਿਸ (ਮਨੱਖ) ਨੂੰ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਆਪ) ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ (ਹੀ) ਮਿਲਦੀ ਹੈ, (ਆਪਣੇ ਉੱਦਮ ਨਾਲ ਸਰਤਾਂ ਜੋੜਨ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਆਖਣ ਵਾਲੇ ਮਨੱਖ) ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਆਖ ਆਖ ਕੇ ਅਤੇ ਸਰਤਿ ਜੋੜ ਜੋੜ ਕੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਥੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਹੇ ਭਾਈ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਅਪਹੰਚ ਹੈ, ਗਿਆਨ-ਇੰਦਰਿਆਂ ਦੀ ਪਹੰਚ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਸਹੀ ਸਰੂਪ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਗਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਹੀ ਮਨੱਖ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ।੨। ਪਦਅਰਥ: ਮੰਗਲਿ—ਮੰਗਲ (ਵਾਰ) ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਆਪੇ—ਆਪ ਹੀ। ਸਿਰਿ—ਸਿਰ ਉਤੇ। ਸਿਰਿ ਸਿਰਿ—ਹਰੇਕ (ਜੀਵ ਦੇ) ਸਿਰ ਉੱਤੇ। ਧੰਧੈ—(ਮਾਇਆ ਦੇ) ਧੰਧੇ ਵਿਚ। ਬਝਾਝ—ਸਮਝ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਹੈ। ਬੂਝੈ—ਸਮਝਦਾ ਹੈ। ਕੈ ਸਬਦਿ—ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਦਰ ਘਰ—ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ। ਸੂਝੈ—ਦਿੱਸਦਾ ਹੈ। ਲਿਵ ਲਾਇ—ਸਰਤਿ ਜੋੜ ਕੇ। ਸਬਦਿ—ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ।੩। ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ) ਮਾਇਆ ਦਾ ਮੋਹ (ਆਪ ਹੀ) ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਆਪ ਹੀ (ਇਸ ਮੋਹ ਨੂੰ) ਹਰੇਕ (ਜੀਵ ਦੇ) ਸਿਰ ਉੱਤੇ (ਥਾਪ ਕੇ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਮਾਇਆ ਦੇ) ਧੰਧੇ ਵਿਚ ਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਜਿਸ ਮਨੱਖ ਨੂੰ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਆਪ ਸਮਝ ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਹੈ, ਉਹੀ (ਇਸ ਮੋਹ ਦੀ ਖੇਡ ਨੂੰ) ਸਮਝਦਾ ਹੈ। ਗਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ) ਦਰ-ਘਰ ਦਿੱਸ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਮਨੱਖ ਸਰਤਿ ਜੋੜ ਕੇ ਪਰੇਮ ਨਾਲ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, (ਤੇ, ਇਸ ਤਰਹਾਂ) ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਹਉਮੈ ਅਤੇ (ਮਾਇਆ ਦੀ) ਮਮਤਾ ਸਾੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।੩। ਪਦਅਰਥ: ਆਪੇ—ਆਪ ਹੀ (ਦੇਂਦਾ ਹੈ)। ਬਧਿ ਸਾਰ—ਬੱਧੀ ਦਾ ਸਾਰ, ਸਰੇਸ਼ਟ ਬੱਧੀ {ਸਾਰ—ਤੱਤ, ਨਚੋੜ}। ਗਰਮਖਿ—ਗਰੂ ਦੇ ਸਨਮਖ ਰੱਖ ਕੇ, ਗਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਕਰਣੀ—ਚੰਗਾ ਆਚਰਨ। ਵੀਚਾਰ—(ਗਣਾਂ ਨੂੰ) ਮਨ ਵਿਚ ਵਸਾਣਾ। ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਮਨ—ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਹੋਝ (ਮਨੱਖ) ਦਾ ਮਨ। ਖੋਇ—ਦੂਰ ਕਰ ਕੇ। ਦਰਿ—ਦਰ ਤੇ। ਦਰਿ ਸਚੈ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਦੇ ਦਰ ਤੇ। ਸਦ—ਸਦਾ। ਨਾਮਿ ਰਤੇ—ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਹੋਝ ਮਨੱਖ। ਸਬਦਿ—ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਸਹਾਝ—ਸੋਹਣੇ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।੪। ਲਾਹਾ—ਲਾਭ। ਗਰ ਦਆਰਿ—ਗਰੂ ਦੇ ਦਰ ਤੇ। ਦੇਵਣਹਾਰ—ਦੇ ਸਕਣ ਵਾਲਾ ਪਰਭੂ। ਜੋ—ਜਿਹੜਾ ਪਰਭੂ। ਤਿਸ ਕਉ—{ਸੰਬੰਧਕ 'ਕਉ' ਦੇ ਕਾਰਨ ਲਫ਼ਜ਼ 'ਤਿਸ' ਦਾ ਉੱਡ ਗਿਆ ਹੈ}। ਬਲਿ ਜਾਈਝ—ਕਰਬਾਨ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਪਰਸਾਦੀ—ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ, ਪਰਸਾਦਿ। ਆਪ—ਆਪਾ—ਭਾਵ, ਹਉਮੈ। ਗਵਾਈਝ—ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਰ—ਹਿਰਦਾ। ਉਰ ਧਾਰਿ—ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਟਿਕਾ ਕੇ। ਕਉ—ਨੂੰ। ਜੈਕਾਰ—ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ, ਵਡਿਆਈ।੫। ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਆਪ ਹੀ (ਮਨੱਖ ਨੂੰ) ਗਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਵਿਚ ਰੱਖ ਕੇ ਸਰੇਸ਼ਟ ਬੱਧੀ, ਉੱਚਾ ਆਚਰਨ, ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਅਤੇ (ਆਪਣੇ ਗਣਾਂ ਦੀ) ਵਿਚਾਰ (ਬਖ਼ਸ਼ਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤਰਹਾਂ ਉਸ ਦੇ) ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਹੋਝ ਮਨੱਖ ਦਾ ਮਨ ਪਵਿੱਤਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, (ਮਨੱਖ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਹਉਮੈ ਦੀ ਮੈਲ ਦੂਰ ਕਰ ਕੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗਣ ਗਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ, ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਸਦਾ ਸੋਭਾ ਖੱਟਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਭਾਈ! ਗਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਹੋਝ ਮਨੱਖ ਸੋਹਣੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।੪। ਹੇ ਭਾਈ! ਗਰੂ ਦੇ ਦਰ ਤੇ (ਰਹਿ ਕੇ ਮਨੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ) ਨਾਮ-ਲਾਭ ਖੱਟ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, (ਪਰ ਇਹ ਦਾਤਿ ਹੈ, ਤੇ ਇਹ ਦਾਤਿ) ਦੇਣ ਦੀ ਸਮਰਥਾ ਵਾਲਾ ਪਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ਸੋ, ਜਿਹੜਾ ਪਰਭੂ (ਇਹ ਦਾਤਿ) ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਤੋਂ (ਸਦਾ) ਸਦਕੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਗਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਆਪਾ-ਭਾਵ ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-ਹੇ ਭਾਈ!) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵਸਾਈ ਰੱਖੋ, ਤੇ, ਉਸ ਸਭ ਕਝ ਦੇ ਸਕਣ ਵਾਲੇ ਪਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਸਦਾ ਕਰਦੇ ਰਹੋ।੫। ਪਦਅਰਥ: ਵੀਰਵਾਰਿ—ਵੀਰਵਾਰ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਵੀਰ—ਬਵੰਜਾ ਬੀਰ (ਹਨੂਮਾਨ ਆਦਿਕ। ਭਰਮਿ—ਭਟਕਣਾ ਵਿਚ (ਪਾ ਕੇ)। ਭਲਾਝ—ਕਰਾਹੇ ਪਾ ਰੱਖੇ। ਸਭਿ—ਸਾਰੇ। ਦੂਜੈ—ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ। ਲਾਝ—ਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਉਪਾਝ—ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ। ਕਰਿ—ਕਰ ਕੇ, ਬਣਾ ਕੇ। ਵੇਕਾ—ਵੱਖ ਵੱਖ ਕਿਸਮ ਦੇ। ਵੇਖੈ—ਵੇਖਦਾ ਹੈ, ਸੰਭਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕਰਤੇ—ਹੇ ਕਰਤਾਰ! ਟੇਕਾ—ਆਸਰਾ। ਮਿਲੈ—(ਤੈਨੂੰ) ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਲੈਹਿ ਮਿਲਾਈ—ਤੂੰ (ਆਪ) ਮਿਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈਂ।੬। ਉਪਾਇ—ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ। ਸਭ—ਸਾਰੀ ਸਰਿਸ਼ਟੀ। ਕੀਮਤਿ—ਕਦਰ। ਗਰਮਖਿ—ਗਰੂ ਦੇ ਸਨਮਖ। ਸ—ਉਹ ਮਨੱਖ। ਸਚ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਹਰਿ—ਨਾਮ ਦਾ ਸਿਮਰਨ। ਸੰਜਮ—ਇੰਦਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਈ ਰੱਖਣ ਦਾ ਉੱਦਮ। ਕਰਣੀ—ਕਰਤੱਬ। ਕਾਰ—ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਕੰਮ। ਨਿਤਾਪਰਤਿ—ਸਦਾ ਹੀ, ਰੋਜ਼ਾਨਾ। ਪੂਜਾ—ਦੇਵ—ਪੂਜਾ। ਸਭ—ਸਾਰਾ। ਭਾਉ—ਪਿਆਰ। ਦੂਜਾ ਭਾਉ—(ਪਰਭੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ) ਹੋਰ ਦਾ ਪਿਆਰ।੭। ਸਉਣ—ਸ਼ੋਨਕ ਰਿਸ਼ੀ। ਸਉਣ ਸਾਸਤ—ਸ਼ੋਨਕ ਦਾ ਲਿਖਿਆ ਜੋਤਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਤਰ। ਮੇਰਾ—ਮਮਤਾ। ਭਰਮੈ—ਭਟਕਦਾ ਹੈ। ਮਨਮਖ—ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤਰਨ ਵਾਲਾ ਮਨੱਖ। ਦੂਜੈ ਭਾਇ—ਮਾਇਆ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ। {ਭਾਉ—ਪਿਆਰ। ਭਾਇ—ਪਿਆਰ ਵਿਚ}। ਦਰਿ—ਦਰ ਤੇ। ਸਾਚਿ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਵਿਚ। ਲਿਵ ਲਾਝ—ਸਰਤਿ ਜੋੜਦਾ ਹੈ।੮। ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! (ਬਵੰਜਾ) ਬੀਰਾਂ ਨੂੰ (ਭੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ) ਭਟਕਣਾ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ (ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ) ਭਲਾਈ ਰੱਖਿਆ, ਸਾਰੇ ਭੂਤ ਪਰੇਤ ਭੀ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਲਾਝ ਹੋਝ ਹਨ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਆਪ (ਹੀ ਇਹ ਸਾਰੇ) ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ, (ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ) ਵੱਖ ਵੱਖ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਬਣਾ ਕੇ (ਸਭ ਦੀ) ਸੰਭਾਲ (ਭੀ) ਕਰਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਕਰਤਾਰ! ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਤੇਰਾ ਹੀ ਆਸਰਾ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਜੀਵ ਜੰਤ ਤੇਰੀ ਸਰਨ ਹਨ। ਉਹ ਮਨੱਖ (ਹੀ ਤੈਨੂੰ) ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੂੰ ਆਪ (ਆਪਣੇ ਨਾਲ) ਮਿਲਾਂਦਾ ਹੈਂ।੬। ਹੇ ਭਾਈ! (ਸਾਰੀ ਸਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿਚ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਿਆਪਕ ਹੈ, (ਸਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ) ਆਪ (ਹੀ) ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ ਸਾਰੀ ਸਰਿਸ਼ਟੀ ਦੀ ਕਦਰ ਭੀ ਆਪ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਮਨੱਖ ਗਰੂ ਦੇ ਸਨਮਖ ਹੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਮਨੱਖ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗਣਾਂ ਨੂੰ) ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵਸਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਦਾ-ਥਿਰ ਹਰਿ-ਨਾਮ ਦਾ ਸਿਮਰਨ, ਅਤੇ ਇੰਦਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ ਬਚਾਈ ਰੱਖਣ ਦਾ ਉੱਦਮ-ਇਹ ਉਸ ਮਨੱਖ ਦਾ ਨਿੱਤ ਦਾ ਕਰਤੱਬ, ਨਿੱਤ ਦੀ ਕਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਵਰਤ ਰੱਖਣਾ, ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਦਾ ਹਰੇਕ ਨੇਮ ਨਿਬਾਹਣਾ, ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੇਵ-ਪੂਜਾ-ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਇਹ ਸਾਰਾ ਉੱਦਮ ਮਾਇਆ ਦਾ ਪਿਆਰ (ਹੀ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ) ਹੈ।੭। ਹੇ ਭਾਈ! (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਛੱਡ ਕੇ) ਸ਼ੋਨਕ ਦਾ ਜੋਤਿਸ਼ ਸ਼ਾਸਤਰ (ਆਦਿਕ) ਵਿਚਾਰਦੇ ਰਹਿਣਾ-(ਇਸ ਦੇ ਕਾਰਣ) ਜਗਤ ਮਮਤਾ ਅਤੇ ਹਉਮੈ ਵਿਚ ਭਟਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਲੋਂ ਅੰਨਹਾ, ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤਰਨ ਵਾਲਾ ਮਨੱਖ ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, (ਅਜਿਹਾ ਮਨੱਖ) ਜਮਰਾਜ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਬੱਝਾ ਹੋਇਆ (ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀਆਂ) ਸੱਟਾਂ ਖਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਮਨੱਖ ਗਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਹਰਿ-ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ (ਆਪਣਾ ਰੋਜ਼ਾਨਾ) ਕਰਤੱਬ ਬਣਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਵਿਚ ਸਰਤਿ ਜੋੜੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਸਦਾ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦਾ ਹੈ।੮। ਪਦਅਰਥ: ਸੇਵਹਿ—ਸੇਂਵਦੇ ਹਨ, ਸੇਵਾ—ਭਗਤੀ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਸਰਨ ਪੈਂਦੇ ਹਨ {ਬਹ-ਵਚਨ}। ਸੇ—ਉਹ {ਬਹ-ਵਚਨ}। ਮਾਰਿ—ਮਾਰ ਕੇ। ਸਚਿ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਵਿਚ। ਲਿਵ—ਸਰਤਿ। ਤੇਰੈ ਸੰਗਿ—ਤੇਰੇ (ਪਰੇਮ-) ਰੰਗ ਵਿਚ। ਰਾਤੇ—ਰੰਗੇ ਹੋਝ। ਸਹਜਿ—ਆਤਮਕ ਅਡੋਲਤਾ ਵਿਚ। ਸਭਾਇ—ਪਿਆਰ ਵਿਚ। ਲੈਹਿ ਮਿਲਾਇ—ਤੂੰ ਮਿਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈਂ। ਤੇ—ਤੋਂ (ਬਿਨਾ)। ਗਰਮਖਿ—ਗਰੂ ਦੇ ਸਨਮਖ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਮਨੱਖ। ਬੂਝੈ—ਸਮਝ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।੯। ਤੈ—ਅਤੇ। ਵਾਰ—ਦਿਨ (ਸੂਰਜ ਦੇ ਹਿਸਾਬ)। ਥਿਤਂਂੀ—ਚੰਦ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਦਿਹਾੜੇ। ਮਾਹਾ—ਮਹੀਨੇ। ਰਤੀ—ਰੱਤਾਂ। ਆਵਹਿ—ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਵਾਰ ਵਾਰ—ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ, ਮੜ ਮੜ। ਰੈਣਿ—ਰਾਤ। ਤਿਵੈ—ਉਸੇ ਤਰਹਾਂ। ਆਵਾਗਉਣ—ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ। ਕਰਤਾਰਿ—ਕਰਤਾਰ ਨੇ। ਨਿਹਚਲ—ਅਟੱਲ। ਸਾਚ—ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ। ਕਲ—ਸੱਤਾ, ਤਾਕਤ। ਰਹਿਆ ਧਾਰਿ—ਟਿਕਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕੋ—ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ।੧੦। ਨੋਟ: ਗਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਇਸ ਬਾਣੀ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ ਹੈ 'ਵਾਰ ਸਤ'। ਅਖ਼ੀਰਲੀ ਪਉੜੀ ਨੰ: ੧੦ ਵਿਚ ਆਪ 'ਥਿਤੀ ਦਾ ਭੀ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਿਰਫ਼ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਗਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਪਾਸ ਗਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਇਹ ਬਾਣੀ ਮੌਜੂਦ ਸੀ। ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਉਹ ਮਨੱਖ ਵੱਡੇ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ ਹੰਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਗਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਆ ਪੈਂਦੇ ਹਨ, (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ) ਹਉਮੈ ਮਕਾ ਕੇ (ਉਹਨਾਂ ਦੀ) ਸਰਤਿ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਿਚ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਹੇ ਪਰਭੂ! (ਗਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਮਨੱਖ) ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ-ਰੰਗ ਵਿਚ ਟਿਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਾਰੇ ਸਖ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਤੂੰ (ਆਪ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ) ਮਿਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈਂ। ਹੇ ਭਾਈ! ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਉਸ ਵਰਗਾ) ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ। ਜਿਹੜਾ ਮਨੱਖ ਗਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ (ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ) ਸਮਝ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, (ਉਸ ਨੂੰ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ)।੯। ਹੇ ਭਾਈ! (ਜਿਵੇਂ) ਪੰਦਰਾਂ ਥਿੱਤਾਂ ਅਤੇ ਸੱਤ ਵਾਰ, ਮਹੀਨੇ, ਰੱਤਾਂ, ਰਾਤ, ਦਿਨ ਮੜ ਮੜ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਤਿਵੇਂ ਇਹ ਜਗਤ ਹੈ (ਭਾਵ, ਜਗਤ ਦੇ ਜੀਵ ਜੰਮਦੇ ਮਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕਰਤਾਰ ਨੇ (ਆਪ ਹੀ ਜੀਵਾਂ ਵਾਸਤੇ) ਜਨਮ ਮਰਨ ਦਾ ਗੇੜ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਅਟੱਲ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪਰਭੂ ਹੀ ਹੈ ਜੋ (ਸਾਰੀ ਸਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿਚ ਆਪਣੀ) ਸੱਤਾ ਟਿਕਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਗਰੂ ਦੇ ਸਨਮਖ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ (ਭਾਗਾਂ ਵਾਲਾ) ਮਨੱਖ (ਗਰੂ ਦੇ) ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ (ਆਪਣੇ) ਮਨ ਵਿਚ ਵਸਾ ਕੇ (ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ) ਸਮਝ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।੧੦।੧। |